Κάπως, έτσι, και μάλλον διασκεδαστικά για τους θεατές της αφήγησης, «Με λένε Στέφανο», πέρασε ο χρόνος: Από πρωινάδικο σε γυμναστήριο με εσπρεσάκι στο χέρι, και από τη Μύκονο στο Παρίσι, άρχισαν στον ΣΥΡΙΖΑ να έχουν… παραισθήσεις: Τι είδους κόμμα αριστεροδέξιο είμαστε. Πού πήγε η αριστεροσύνη μας με αυτή γλώσσα που ομιλεί και δεν ξέρεις αν δεξιός ή υπερδέξιος ομιλεί. Πόσο θα συνεχιστεί η πλάκα με Taylor και Fairly, σε περιπάτους. Με αυτά στο προσκήνιο και με χειρότερα στο παρασκήνιο, εντέλει επήλθε η έκρηξη. Και ουδείς έπεσε από κανένα σύννεφο.
Το θέμα είναι ότι ενώ με συνοπτικές διαδικασίες στον ΣΥΡΙΖΑ της Κουμουνδούρου τον έσβησαν από την «οικογενειακή» φωτογραφία -καθώς έκανε κι ο Λένιν- εκείνος θέλει και επιμένει σώνει και καλά ότι «είναι εδώ». Δηλαδή, πού; Αν δεν ήταν «εδώ», δεν θα ’χανε και η Βενετιά βελόνι. Και πόσοι νοιάζονται αν είναι εδώ, αν είναι αλλού, κι αν είναι ίσα πέρα.
H Οξφόρδη και το σύνδρομο της Κίνας
Η αφίσα του Στέφανου Σκέτου, αναρτημένη στο Διαδίκτυο, καλώντας εθελοντές για τη δημιουργία του «δικού του ΣΥΡΙΖΑ» είναι μεγάλη πρόκληση. Πώς το βλέπει; Θα έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, στη Βασιλίσσης Αμαλίας γωνία. Θα έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, επί της πλατείας Κουμουνδούρου. Θα έχουμε και τον ΣΥΡΙΖΑ της Νέας Αριστεράς, επί της Πατησίων. Και θα έχουμε και τον «δικό του ΣΥΡΙΖΑ». Του «Σκέτου». Αν πιστέψουμε τις απειλές του, οι τρεις ΣΥΡΙΖΑ «να φοβούνται την οργή του κόσμου του “Σκέτου” ΣΥΡΙΖΑ που “είναι η ασπίδα του”. Αφήστε, αν “η βάση” του “δικού” του ΣΥΡΙΖΑ εκφραστεί»!
Αλλά ο Στέφανος Σκέτος θέτει και μια σειρά παραδοχών: «Δεν υπάρχει πρόβλεψη μη πρόεδρου στο κόμμα». «Αυτός θα είναι εδώ, μέχρι τέλους». «Δεν θα απογοητεύσει τους πολίτες που τον θέλουν πρόεδρό τους». «Ο λαός δεν συγχωρεί τους προδότες». Με έναν λόγο: Ο Στέφανος Σκέτος πιστεύει ότι είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται σε διαδικασία!
Αν όλα όσα δηλώνει, σε όποιο μικρόφωνο στηθεί μπροστά του, δεν έχουν ήδη προκαλέσει ανησυχία στην οικογένειά του, τότε ανησυχώ εγώ. Υπάρχει θέμα…