Συνώνυμο της αμερικανικής διπλωματίας του 20ού αιώνα, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των προέδρων Νίξον και Φορντ επισκίασε τους προϊσταμένους του.

Τον είπαν «αλεπού» της διπλωματίας – και πράγματι υπηρέτησε πιστά τα αμερικανικά συμφέροντα, πατώντας επί εκατομμυρίων πτωμάτων.

Αν εμείς έχουμε το τραύμα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974 -την οποία ο Κίσινγκερ οργάνωσε και εκτέλεσε με κάθε λεπτομέρεια εκμεταλλευόμενος το κενό εξουσίας σε Ουάσιγκτον, Αθήνα, Λευκωσία-, οι κάτοικοι του Ανατολικού Τιμόρ έχουν περισσότερους λόγους να τον εχθρεύονται. Υπήρξε ηθικός αυτουργός της αιματηρής ινδονησιακής εισβολής το 1975 στο -ανεξάρτητο σήμερα- κράτος της Νοτιοανατολικής Ασίας, δίνοντας το πράσινο φως στην ινδονησιακή κυβέρνηση. Το ίδιο εγκληματικά είχε κλείσει τα μάτια στις πακιστανικές ωμότητες στο Μπανγκλαντές το 1971, επειδή το Πακιστάν εξυπηρετούσε το τότε άνοιγμα του Λευκού Οίκου στην Κίνα.

Τα αμαρτήματα του Κίσινγκερ δεν σταματούν εδώ: επέκτεινε τον Πόλεμο του Βιετνάμ σε Καμπότζη και Λάος, στήριξε τις αιματοβαμμένες χούντες Χιλής και Αργεντινής… Δεν είναι τυχαίο ότι μια εξίσου κυνική επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η Χίλαρι Κλίντον, δηλώνει περήφανη που την τιμά με τη φιλία του και τη συμβουλεύει.

Ούτε είναι τυχαίο ότι νομικοί, συγγραφείς και ιστορικοί, όπως ο Ριντ Κάλμαν Μπρόντι, ο Κρίστοφερ Χίτσενς και ο Μουντασίρ Μαμούν, έχουν τονίσει ευθέως ή πλαγίως ότι ο Κίσινγκερ έπρεπε να έχει δικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου και γενοκτονίες. Ιδίως σε Μπανγκλαντές και Καμπότζη.

Αποτελεί ειρωνεία ότι αυτός ο άνθρωπος κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης το 1973 για την κατάπαυση πυρός στο Βιετνάμ και ότι σήμερα μοιάζει με περιστερά, καθώς προτρέπει την αμερικανική κυβέρνηση να επιδιώξει διπλωματική λύση στον πόλεμο της Ουκρανίας και να μη συγκρουστεί με την Κίνα. Για την «αλεπού» προέχει ο σκοπός, όχι τα μέσα.