Εχουν και τις χαμηλότερες επιδόσεις στην Ευρώπη. Κι άλλες χώρες έχουν προβλήματα, αλλά εμείς κάθε χρόνο και χειρότερα. Είναι λάθος αν νομίζουμε ότι το πρόβλημα ανάγεται στο σχολείο, στον καθηγητή, στην οικογένεια, στο κράτος. Είναι πρόβλημα που η επίλυσή του απαιτεί τις συνέργειες και τη συνεργασία όλων των προηγούμενων παραγόντων!

Εχουμε παιδιά ή εγγόνια, παιδιά γνωστών και φίλων. Και τι παρατηρούμε; Οτι τα πάσης φύσεως κομπιούτερ -από κινητό τηλέφωνο, PC και ηλεκτρονικά παιχνίδια- είναι η συνέχεια του… χεριού τους. Κάθονται -αν κάθονται- στο τραπέζι και, αντί να συνομιλούν, παίζουν στο κινητό, ανταλλάσσουν SMS. Είναι ωσεί «παρόντα». Εχουν μάθει το βιβλίο; Ανοίγουν βιβλίο; Μπορούν να συγκεντρώνονται στην παράδοση, στην τάξη; Δεν θα το έλεγα. Οχι μόνο γιατί έχει εξοστρακιστεί η πειθαρχία, αλλά γιατί ο τρόπος διδασκαλίας τούς αφήνει αδιάφορους. Το παιδί είναι ο ένας παράγοντας.

Η οικογένεια; Αυτή είναι ο δεύτερος και ισχυρότερος. Ας παραδεχθούμε ότι, επειδή τα δεκαπεντάχρονα είναι «ζόρικα», θέλουν «τα δικά τους», «περνούν δύσκολη εφηβεία», «είναι επιθετικά», «δεν δέχονται παρατήρηση», κάποιοι γονείς δεν μπορούν «να… συγχύζονται», «αρκετά προβλήματα έχουν στη δουλειά τους» ή και φοβούνται να τους επιβληθούν. Δεν ελέγχουν αν διαβάζουν, αν διεκπεραιώνουν τις υποχρεώσεις τους στο σχολείο. Εχουν δεν έχουν οικονομική δυνατότητα, τα στέλνουν στα φροντιστήρια, ελπίζοντας ότι εκεί θα συμπληρώσουν τα κενά τους. Ετσι όμως δουλειά δεν γίνεται. Μόνον στη… γυμναστική δεν κάνουν ιδιαίτερο μάθημα.

Και μετά πάμε στο σχολείο. Οπου και το… χάος. Αν νομίζετε ότι ο καθηγητής είναι εκείνος ο δικός μας που δεν σήκωνε κουβέντα, που μας επανέφερε με αιφνίδιες ερωτήσεις στο μάθημα, που μας εξέταζε στον πίνακα και μας τσάκιζε στη βαθμολογία, που ο διευθυντής δεν το είχε σε τίποτε να μας δώσει μονοήμερη αποβολή μετά του κηδεμόνος, κάνετε λάθος. Ο καθηγητής τις περισσότερες φορές γυρεύει τη δουλειά του. Πού να μπλέξει, να τον καταγγείλουν ως αυταρχικό, να έρθει κι ο πατέρας να ζητήσει το λόγο. Κάνει το μάθημά του όπως μπορεί, κι αν έχει μεράκι, ακόμη καλύτερα. Ασε που ουσιαστικά κανείς δεν τον ελέγχει. Εξαιρέσεις υπάρχουν; Φυσικά, πολλές, αλλά ως… εξαιρέσεις.

Δεν πιστεύω ότι, αν μπει στις τάξεις ο -κάθε- Παιδείας Πιερρακάκης, θα αλλάξει η κατάσταση. Πιστεύω, όμως, ότι, αν αποφασίσει να επιβάλει και τον ψηφιακό μετασχηματισμό της διδασκαλίας, όπου τα δεκαπεντάχρονα έχουν την απόλυτη εξοικείωση με την οθόνη, κάτι καλύτερο, ίσως, θα περιμένουμε. Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξη, όταν θυμάμαι ότι είμαστε στην τάξη 56 παιδιά και βγήκαν από το Πανεπιστήμιο 56 επιστήμονες, χάρη στο μάθημα της Ραββίου, του Μανή, του Γκλαβά, της Αρχόντη -πάντα τους μνημονεύω- και στους γονείς μας, που ό,τι μας έδιναν ήταν πολύτιμο, σαν αναγνώριση.

Τώρα όλα προσφέρονται χωρίς καν να ζητηθούν…