Δημιούργησε, έτσι, μια αίσθηση, πιθανώς και πρόγευση, επιστροφής στην πολιτική κανονικότητα. Της επιστροφής στην ορθολογική και πολιτισμένη κανονικότητα του πολιτικού διαλόγου και όχι του τοξικού λόγου και της ατυχούς απομίμησης του ξεπεσμένου λαϊκισμού της Κουμουνδούρου. Εν ολίγοις σχημάτισε μια εικονική αίσθηση αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό την έννοια της προοπτικής, συμπεριλαμβανομένης και μιας κάποιας υπόνοιας πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης σε ζητήματα μείζονος σημασίας, κάτι που παραμένει μία από μεγάλες ανεπάρκειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Οι υποψηφιότητες του Παύλου Γερουλάνου, της Αννας Διαμαντοπούλου, ακόμα και αυτή του Μιχάλη Κατρίνη -έστω και υπό τον προβληματικό σε πολλά σημεία λόγο τους- έδωσαν την αρχική εντύπωση ότι υπήρχε διάχυτο το κλίμα μιας επανεκκίνησης με σύγχρονα δεδομένα περισσότερο πολιτικής επικοινωνίας και λιγότερο πολιτικής ουσίας. Σε κάθε περίπτωση, σχηματίστηκε η εντύπωση της ενεργούς διάθεσης όλων για επιστροφή στην ισορροπία και της συμμετοχής στην αλλαγή των όρων του ευρύτερου πολιτικού σκηνικού. Μόνο που η βάση του ΠΑΣΟΚ φάνηκε να έχει άλλη άποψη, με δεδομένο, βεβαίως, ότι οι Γερουλάνος και Διαμαντοπούλου, παρά το γεγονός ότι τα πήγαν καλά, δεν έπεισαν.

Αυτό που φάνηκε να κυριαρχεί στις διαθέσεις των μελών και των φίλων του κόμματος που συμμετείχαν στη διαδικασία ήταν το ποιος από τους υποψηφίους ήταν ο πιο κατάλληλος να κουμαντάρει την εκλογική επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ όλων όσοι είχαν μετακομίσει προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι το ποιος ήταν ο καταλληλότερος για να συνομιλήσει πολιτικά με τους ψηφοφόρους του μετριοπαθούς Κέντρου οι οποίοι πείστηκαν, ήδη από το 2019, από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με τις ανάλογες, βεβαίως, απώλειες του σήμερα. Η στήριξη στον Νίκο Ανδρουλάκη και το εισιτήριο του β’ γύρου στον Χάρη Δούκα αυτό μαρτυρούν.

Η περιορισμένη πολιτική βαρύτητα και των δύο φάνηκε να εφάπτεται με τις σημερινές διαθέσεις της πλειοψηφίας. Το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών δείχνει ότι δεν επιδιώχθηκε το άλμα ή ο εκσυγχρονισμός, αλλά η ανακύκλωση. Είναι μια βαριά ασθένεια αυτή, που δεν αντιμετωπίζεται εύκολα. Ο β’ γύρος προφανώς υπαγορεύει την επιλογή με κριτήριο όχι ποιον από τους δύο επιθυμεί κάποιος, αλλά ποιον από τους δύο δεν επιθυμεί. Η καταψήφιση του Χ. Δούκα στην Α’ Αθήνας, μόλις δέκα μήνες μετά την εκλογή του ως δημάρχου από την ίδια εκλογική περιοχή, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως προμήνυμα. Το στοίχημα που είχε να αντιμετωπίσει το ΠΑΣΟΚ χάθηκε και μαζί του η ευκαιρία για μια συνολικότερη ανανέωση του σκηνικού. Οσο για τη δήλωση του Χ. Δούκα ότι το 70% θέλει αλλαγή ηγεσίας, προκύπτει ένα μαθηματικό θεματάκι. Οτι με το ίδιο σκεπτικό του κ. καθηγητή του Πολυτεχνείου, το 80% δεν θέλει τον ίδιον. Κοντολογίς, μία από τα ίδια…