Ο «λευκός χριστιανός» έγινε «δημοκράτης Ευρωπαίος» και η Δύση έπρεπε να μεταλαμπαδεύσει τη δημοκρατία σε κάθε μέρος της Γης. Χωρίς να αντιλαμβάνεται πρόσωπα και καταστάσεις. Οπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Ιράν, που η Δύση πανηγύριζε την πτώση του σάχη και τη διάλυση της μυστικής του αστυνομίας της ΣΕΒΑΚ, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι θα αντικατασταθούν από τη θεοκρατία του Χομεϊνί και τους Φρουρούς της Ισλαμικής Επανάστασης. Κάτι ανάλογο με την πτώση του καθεστώτος του Ασαντ και την αντικατάστασή του από το νέο καθεστώς του Αμπού Χαμάντ Αλ Τζολανί. Ενός «μετριοπαθούς τζιχαντιστή» που ακούγεται κάτι σαν «ευαίσθητος χούλιγκαν».

Ολα τα προηγούμενα όχι επειδή η Ελλάδα δεν πρέπει να ενδιαφέρεται για τις εξελίξεις, αλλά για να μην μπλεκόμαστε σε σταυροφορίες. Μετατρέποντας τη δημοκρατία σε θρησκεία και πιστεύοντας ότι ένα σύστημα που λειτουργεί στην Ελβετία και τη Σουηδία θα λειτουργήσει το ίδιο καλά στο Τσαντ ή τη Συρία. Επίσης, άλλο πώς ένα καθεστώς ονομάζει το σύστημα της χώρας του και άλλο τι είναι. Ο Στάλιν το είχε πει: «Σημασία δεν έχει ποιοι και τι ψηφίζουν, αλλά ποιοι μετράνε τις ψήφους». Κάτι που οι ιεραπόστολοι της δημοκρατίας αποφεύγουν να σκεφτούν.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να μετέχει στις εξελίξεις που συμβαίνουν στην περιοχή της. Δεν πρέπει να μπλέκει σε σταυροφορίες. Ιδιαίτερα όταν καταλήγει να είναι Μπρανκαλεόνε, δηλαδή ένας σταυροφόρος εκτός τόπου και χρόνου που στηρίζει τον Καντάφι ή τον Μαδούρο. Πάντα βέβαια στο όνομα του ιεραποστολισμού της δημοκρατίας.

Επίσης να αντιλαμβάνεται τα σημεία των καιρών. Τον προβληματισμό τι συμβαίνει όταν κάποιος Σύρος έχει πολιτικό άσυλο επειδή η ζωή του κινδύνευε με τον Ασάντ, αλλά τώρα ο κίνδυνος έπαψε να υπάρχει. Κάτι που φυσικά δεν αφορά τους Σύρους που έχουν πάρει τη γερμανική, για παράδειγμα, υπηκοότητα, αλλά τους υπόλοιπους. Για τους οποίους, όπως είπε ο συντηρητικός ηγέτης Μάρκους Σέντερ της Βαυαρίας, «Εάν ο λόγος για το άσυλο εξαφανιστεί, τότε δεν υπάρχει πλέον καμία νομική βάση για να παραμείνει κάποιος στη χώρα».

Το θετικό είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση καταλαβαίνει ότι το εκκρεμές της πολιτικής, αφού έφτασε στο όριο της ταλάντωσής του στα αριστερά, κινείται πλέον προς τα δεξιά. Παραφράζοντας τον Κίπλινγκ, μόνο ανόητοι προσπαθούν να εμποδίσουν την κίνησή του.

Αριστερά ψάχνονται, από Χαριλάου Τρικούπη μεριά αράζουν…

Στα αριστερά όλοι ψάχνονται με όλους εκτός του Γιούκλιντ Τσακαλώτου που μοιάζει να τους βαρέθηκε όλους. Τέλος πάντων, τη γέφυρα της σύζευξης ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Αριστεράς έχει αναλάβει η Ολγα Γεροβασίλη και το σχήμα θα εμφανιστεί επί σκηνής αν ο Παύλος Πολάκης φιλοτιμηθεί να κάνει το δικό του κόμμα. Με την ευγενική συμμετοχή του Πέτρου Κόκκαλη και με «όποια πολιτικά σούργελα, ισάξια του Αντώναρου και του Σπηλιωτόπουλου, κουβαλήσει ο Αλέξης όταν θελήσει να αναλάβει την αρχηγία μέσα στο 2025». Εφα ανάμεσα σε εσπρέσο και κρουασάν σε στέκι του ευρύτερου Κολωνακίου στέλεχος της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει να κρατάει αποστάσεις.

Αντίθετα, στο ΠΑΣΟΚ κανένας δεν ψάχνεται. Θυμάστε μια διαφήμιση της δεκαετίας του ’90 για μπέρμπον ουίσκι, που κάποιο αραχτοί σημάδευαν και πέταγαν φελλούς σε έναν ξύλινο κουβά, ενώ κάποιος μίλαγε για το Τενεσί; Αλλάξτε το Τενεσί με την Τρικούπη και έχετε την ατμόσφαιρα στο ΠΑΣΟΚ. Αραχτή. Και θα ήταν… πιο αραχτή, εάν δεν υπήρχε Θόδωρος Μαργαρίτης να θέλει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Χρήστο Ράμμο. Με αποτέλεσμα να τραβάει την προσοχή από τις καταγγελίες του ΠΑΣΟΚ για τις χρεώσεις των τραπεζών που δημοσκοπικά αποδίδουν.

Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΗ

Πρώτα να πω ότι μετά την αποχώρηση, Πατέλης και Μαξίμου έλεγαν ακριβώς τα ίδια. «Πέντε χρόνια ήταν αρκετά. Τα στελέχη περιμένουν να ολοκληρώσουν τη χρονιά και μετά φεύγουν. Καμία σχέση με πολιτική, η απόφαση ήταν προσωπική επιλογή». Τόσο τα ίδια που σε έβαζαν στον πειρασμό να το ψάξεις.

Πράγματι, η απόφαση της αποχώρησης του Αλέξη Πατέλη, οικονομικού διευθυντή του γραφείου του πρωθυπουργού, δεν είχε απόλυτα πολιτική χροιά. Και δεν θα μπορούσε να έχει, αφού για να έχει, θα έπρεπε να συνοδευτεί από διαρροή. «Να τι έπαθε ο Πατέλης επειδή το παράκανε με τους ΛΟΑΤΚΙ». Αλλιώς τι νόημα έχει όταν μια στροφή στα δεξιά δεν παίρνει δημοσιότητα;

Από την άλλη, υπάρχει πολιτική πλευρά. Το Μαξίμου δεν είναι τόσο φιλοποταμίσιο όσο πριν από κάποια χρόνια και στο στενό περιβάλλον του πρωθυπουργού κάποιοι δεν πρόκειται να κλάψουν για την απώλεια.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, με τους ποταμίσιους να περιμένουν κάτι περισσότερο από το «Δεν έχω καταλήξει ακόμη για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας», που είπε ο πρωθυπουργός. Εστω και για τα μάτια του κόσμου. Πώς λένε οι πρόεδροι στο ποδόσφαιρο, όταν τους ρωτάνε αν θα διώξουν τον προπονητή: «Η ομάδα έχει προπονητή», «Η Ελλάδα έχει Πρόεδρο της Δημοκρατίας»… Ετσι είναι το τυπικό και κάνει Πρόεδρο όποιον θέλει. Ακόμα και τον Τάκη Λεμονή.