Μετά από πενήντα χρόνια, η Ιστορία δεν διορθώνεται, ούτε ξαναγράφεται. Η δική μας προαίρεση έχει την πολυτέλεια, μετά από μισό αιώνα, να είναι ανεκτική, όπως είθισται στις πολιτισμένες χώρες. Η εικόνα που θα αποτυπωθεί σήμερα από όλα τα διεθνή ΜΜΕ, τα οποία ήδη βρίσκονται στην Αθήνα, θα αποδείξει ότι η ελληνική δημοκρατία αποχαιρετά, με τον δέοντα σεβασμό, τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο, ο οποίος διετέλεσε αρχηγός του ελληνικού κράτους και δέχθηκε, με σεβασμό και αξιοπρέπεια, την απόφασή μας που τον κήρυξε έκπτωτο για την υπόλοιπη ζωή του. Λέμε «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας», επειδή δεν μπορεί πλέον να αμαρτήσει, καθώς έχει κοπεί ο δεσμός του με τη ζωή. Οι πράξεις του όμως είναι εκείνες που δικαιώνονται ή όχι από την Ιστορία.

Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος έχει τη δική του θέση στην Ιστορία. Ηδη πέρασαν πενήντα χρόνια και η θέση των Ελλήνων απέναντι στη βασιλεία είναι αμετάβλητη. Το δημοψήφισμα του 1974, θέτοντας ένα σαφές ερώτημα, πήρε μία σαφέστατη απάντηση. Δεν είναι λίγο ότι το 30% περίπου των Ελλήνων είχε τότε ψηφίσει υπέρ της βασιλευόμενης δημοκρατίας. Απολύτως σεβαστή η άποψή του, αλλά η άρνηση του 70% ήταν πολύ ισχυρή για να ξανασυζητηθεί. Εκείνα τα ποσοστά απέτρεψαν το διχασμό που έχει γράψει πολλές σελίδες, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, και καιροφυλακτούσε.

Αυτό που δεν θα αμφισβητήσει κανείς είναι η σοφή διαχείριση της εκδημίας του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η ταφή του ως ιδιώτη υπαγορεύθηκε τον Δεκέμβρη 1974 από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, που και αυτό πέρασε στην Ιστορία, χωρίζοντας στα δύο τη σύγχρονη ελληνική Ιστορία: εκείνη ως βασιλευόμενη δημοκρατία κι αυτή ως κοινοβουλευτική δημοκρατία. Στη μνήμη του σήμερα ο καθένας κρατά τα γεγονότα και μπορεί να κλείσει τους παλιούς λογαριασμούς.

Η δημοκρατία δεν είχε τίποτε να φοβηθεί από την παρουσία του τέως βασιλιά, γι’ αυτό και τον δέχθηκε φιλόφρονα να ζει δεκαετίες ανάμεσά μας. Ο ενταφιασμός του στη γενέθλια γη ήταν επιθυμία του. Είναι απόδειξη της ωριμότητάς μας να εμπεδώσουμε αυτό που γράφεται στη Γένεση (Παλαιά Διαθήκη): «Χους ει και εις χουν απελεύσει». Ολα τα άλλα ματαιότητα.