Εξαφανίστηκαν και Farlie και Tyler κι έμεινε η γύμνια των τσιτάτων του, η ασυνταξία λέξεων αριστερής επίφασης, η επίκληση της αδιαμεσολάβητης αρχηγίας, προερχόμενης από τον λαό, αλλά με τον λαό… φευγάτο.

ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ που πέρασε βρέθηκα με μια ομήγυρη φίλων και συναδέλφων, που αν ο Κασσελάκης παρακολουθούσε τη συζήτηση, πιθανότατα να αντιλαμβανόταν -χωρίς καν τη βοήθεια των επικοινωνιακών ή των κομματικών συμβούλων του- ότι κανείς πια δεν παίρνει στα σοβαρά την πολιτική παρουσία του, την αριστερά του και τη μακροημέρευσή του.

ΕΙΝΑΙ, ΙΣΩΣ, από τις ελάχιστες φορές που μία συζήτηση περί Κασσελάκη, περί μέλλοντος ΣΥΡΙΖΑ Ι και ΣΥΡΙΖΑ ΙΙ έμοιαζε να μην ενδιαφέρει κανέναν. Οθεν και ξεπεράστηκε στο πρώτο εικοσάλεπτο. Oχι αναγκαστικά, εξαιτίας διάφορης ιδεολογικής τοποθέτησης, αλλά επειδή δεν προξενούν ενδιαφέρον οι «μπηχτές» στον κατακερματισμό της Αριστεράς ούτε το «να κάνεις χάζι τον Κασσελάκη», πολλώ δε μάλλον όταν η «πρωτιά στις ευρωεκλογές» που ευαγγελίζεται, οδηγεί τους πολίτες να σκέπτονται τη… νεφελοκοκκυγία στην οποία εγκαταβιοί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πότε, ίσως, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει από βήματος Βουλής τον Μητσοτάκη; Ισως τέλη Ιουλίου 2027, αν επιβίωνε από τις επερχόμενες ήττες και τον καταποντισμό που θα υποστεί η Αριστερά.

ΟΤΙ Ο Σ. ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ είναι ένα ακόμη φαινόμενο που μας επιφύλασσε η πολιτική ζωή της Ελλάδας, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Και ο Τσίπρας, αν το σκεφθείτε, από πρόεδρος του δεκαπενταμελούς της Γκράβας ανακηρύχτηκε υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων και ο Αλαβάνος, ιδανικός αυτόχειρ, αποφάσισε ότι ήταν ο ιδανικός διάδοχός του στην προεδρία ενός κόμματος που, από Μεταπολιτεύσεως, πορευόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με στοίχημα την είσοδό του στη Βουλή.

Η ΣΥΓΚΥΡΙΑ της επιβολής των σκληρών -έως εξόντωσης- μνημονίων της Ανγκελα Μέρκελ στην Ελλάδα -βαθύτατα επηρεασμένη από τον Λουθηρανισμό και τις πολιτικές αρχές της Γερμανίας- έχοντας αναλάβει (2010-2019) την ηγεμονία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αποτέλεσε τον… βατήρα ανάδειξης του Τσίπρα. Η αγωνία της επιβίωσης, η ανεργία, η δυσπραγία της καθημερινότητας, η απαξίωση της Ελλάδας αποτέλεσε τον ιμάντα του άκρατου λαϊκισμού στον οποίο επέβη ο Τσίπρας. Ανευ μνημονίων, άνευ Μέρκελ, μόνο με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ο Τσίπρας θα μπορούσε να οδεύσει προς το Μαξίμου, με την παρεΐστικη αντίληψη διακυβέρνησης κι όχημα την απόλυτη διαστρέβλωση της αλήθειας;

ΑΛΛΑ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ για σημαίες ευκαιρίας πέρασαν. Για δάκρυα της κυρίας Μέρκελ είναι πολύ αργά. Αλλωστε, τα πληρώνει τώρα η Γερμανία. Και ο ευνοούμενός της, «αυτό το καλό παιδί», επανέλαβε το λάθος Αλαβάνου με το δαχτυλίδι στον Κασσελάκη.

Ο Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, στη δεύτερη τετραετία του, ύστερα από το αμήχανο τρίμηνο των επτά πληγών, προωθεί δυναμικά και τάχιστα την εξυγίανση των οικονομικών, την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων για τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό των δομών, των θεσμών, της κρατικής μηχανής, προς όφελος του πολίτη.

ΩΣΤΟΣΟ, πιστεύω ότι είναι η ώρα να πάρει απόφαση ότι δεν έχει αντιπολίτευση. Είναι όμως υποχρεωμένος να τηρήσει, απαρέγκλιτα και αποτελεσματικά, τα υπεσχημένα του: «Το είπαμε, το κάναμε». Ως «αντιπολίτευση» στέκεται η κριτική που ασκούν οι πολίτες…