Πρώτος και κυριότερος λόγος το φαινόμενο «Με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, αυτά τα έρμα τι έχουν και ψοφάνε…». Δηλαδή η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να ξεκολλήσει δημοσκοπικά από τα νούμερα που έχει στις μετρήσεις. Κεντρώα πολιτική; Κάπου κοντά στο 26% στις μετρήσεις. Αριστερή πολιτική; Το ίδιο. Πολάκης έξω; Εκεί πάλι. Πολάκης μέσα; Μέρα της μαρμότας. Σε λόγο και σε πράξεις ο ΣΥΡΙΖΑ τα έχει κάνει όλα και στο μόνο που ελπίζει είναι σε κάποια καταστροφή ή λάθος του αντιπάλου για να πάρει κάτι. Και όπου δεν υπάρχει πολιτική, υπάρχουν πρόσωπα.

«Μήπως για να ανέβουν τα νούμερα πρέπει να βρούμε κάποιον που να ακούει η νεολαία;». «Ωραία ιδέα. Να πάρουμε έναν από αυτούς τους πώς τους λένε, τους ράπερ». Ο Μιθριδάτης (φωτό) -κατά κόσμο Κώστας Χατζόγλου- είναι στα 40φεύγα και με τα Ημισκούμπρια μπήκε κατεστημένο από το 2002 όταν έκαναν σκετσάκια στο Star, αλλά για τον Αλέξη Τσίπρα και τον περίγυρό του, που μεγάλωσαν ακούγοντας αντάρτικα στις ταβέρνες, πρέπει να ακούγεται ανατρεπτικός.

«Να πάρουμε όμως και έναν που να τον ακούει η καραμανλική δεξιά». «Καλά εδώ έχουμε έναν που όχι τον ακούνε, αλλά δίνει γραμμή». Είναι το σημείο που εμφανίζεται στη σκηνή ο Ευάγγελος Αντώναρος. Κάτι ανάμεσα στον πράκτορα 007, που ξέρει όλες τις μυστικές μετρήσεις των πρεσβειών που δίνουν και ερμηνευτή της Καμπάλα που μπορεί να δώσει τρεις αριθμούς στο Διαδίκτυο και να αφήσει τους χρήστες να προβληματίζονται εάν είναι ημερομηνίες διενέργειας εκλογών ή η καμπύλη στις μετρήσεις ουρικού οξέος. Βεβαίως το τέλειο θα ήταν μαζί με τον Αντώναρο να μπει στις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αρης Σπηλιωτόπουλος αλλά το χτύπημα θα ήταν τόσο μεγάλο που μπορεί η Ν.Δ. να μην κατέβαινε στις εκλογές.

«Μήπως όμως ο Μητσοτάκης παίρνει ψήφους με εκείνο που τον ξεφωνίζουμε; Με τους αρίστους;». «Λες, ρε, να κάναμε λάθος…». Εδώ εμφανίζεται η Διάνα Βουτυράκου. Καθηγήτρια ρομποτικής, που μας πληροφορεί ότι είναι το νεότερο μέλος στην κριτική επιτροπή ρομποτικής της Κορέας αλλά όχι το αντιστοίχου διεθνούς εμβελείας πανεπιστήμιο που διδάσκει.

Το πρόβλημα όμως του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τα πρόσωπα. Είναι η αξιοπιστία. Η ευκαιρία της πρώτης εντύπωσης που τελείωσε το 2015.

Ο τουρισμός της Αθήνας

Εδώ και δεκαετίες το πρόβλημα της Ελλάδας στον τουρισμό ήταν η Αθήνα. Οσο υπήρχε το Ελληνικό ο τουρίστας που ερχόταν στην Ελλάδα μπορούσε να πεταχτεί μέχρι το κέντρο της Αθήνας ή ακόμα καλύτερα να κάνει μία, δύο διανυκτερεύσεις για να πάει στην Ακρόπολη και τα σχετικά. Ο τουρισμός της Αθήνας πήγε κατά διαόλου όταν τα ταξίδια απευθείας στους τουριστικούς προορισμούς σε συνδυασμό με ένα κέντρο της πόλης που είχε αφεθεί τις διαθέσεις των αγανακτισμένων και των κουκουλοφόρων μείωσαν τον αθηναϊκό τουρισμό στο ελάχιστο. Η ανάκαμψή του είναι από τα πλέον εντυπωσιακά στοιχεία της τελευταίας περιόδου. Μόνο που αριστερά και ειδικά εναλλακτική χωρίς μουρμούρα δεν γίνεται.

Το θέμα των ημερών που ξεκίνησε από τις μετατροπές που θα γίνουν στο Ιντεάλ και το Αστυ είναι η τουριστικοποίηση του κέντρου. Το οποίο το καταλαβαίνω. Τα νεότερα μνημεία περισσότερο από τα αρχαία είναι κομμάτι της ζωής μας. Οταν σταματήσουν να υπάρχουν, υποσυνείδητα νιώθουμε ότι μπορεί να έρχεται το τέλος μας. Μόνο που οικονομική ανάκαμψη στη βαριά βιομηχανία που λέγεται τουρισμός χωρίς να υπάρχουν αλλαγές δεν γίνεται. Και στο φινάλε κάποιοι που πριν από δεκαετίες βρισκόντουσαν στη θέση μας είδαν τους χώρους που είχαν άλλη χρήση να γίνονται σινεμά.

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Η γιορτή της Ελλάδας είναι το Πάσχα. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή της Βόρειας Ευρώπης που οι οικογένειες από το κρύο αμπαρωνόντουσαν να τα γιορτάσουν στο σπίτι. Αντίθετα το Πάσχα που στη Βόρεια Ευρώπη είναι υποβαθμισμένο στην Ελλάδα είναι η κύρια γιορτή.

Με εθιμοτυπικό που ξεκινάει από την Καθαρά Δευτέρα για να τελειώσει τη Δευτέρα του Πάσχα. Το οποίο μπορεί να είναι αυστηρό, με 40 μέρες νηστείας ή λιγότερο αυστηρό, όπως στην οικογένειά μου που η νηστεία ξεκίναγε το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής για να τελειώσει το ίδιο απόγευμα, αλλά με τυπικό που σχετίζεται με το έθνος.

Το βράδυ του Πάσχα με την επίσκεψη στην εκκλησία, το άναμμα των κεριών και το φιλί της αγάπης είναι σημαντικότερο για την Ελλάδα από κάθε εθνική επέτειο. Είναι το βράδυ που όποιος είναι Ελληνας το δείχνει. Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το χαρακτηριστικό του Ελληνα στο εξωτερικό είναι ότι το βράδυ του Πάσχα θα πάει στην ελληνική εκκλησία. Η ημέρα που θα σταματήσει να πηγαίνει θα είναι κατά μεγάλο βαθμό η ημέρα που θα έχει αποκοπεί από τον χώρο της καταγωγής του.

Το τελευταίο στοιχείο είναι η ευχή. Κάποιοι προσπαθούν να υποκαταστήσουν το «Καλό Πάσχα» με το «Χρόνια πολλά». Το «Καλό Πάσχα» δεν είναι ευχή γιορτής ή γενέθλιων. Είναι υπόμνηση της κοινής ταυτότητας.