Από τον ψεκασμένο «υπερπατριώτη» και «πρώην ΠΑΣΟΚΟ» -κατά Α. Γεωργιάδη- Κ. Βελόπουλο, μέχρι το καμουφλάζ της Χ.Α. τους ακροδεξιούς «Σπαρτιάτες», τον «θρησκόληπτο δάσκαλο» της Νίκης και τα ισχνά απομεινάρια των «Τζημερικών» του 0,8%. Τι σχέση έχει ο Α. Σαμαράς με αυτόν τον πολιτικό «συρφετό»; Καμία. Ούτε σαν ήθος ούτε σαν συγκρότηση ούτε σαν συνέπεια. Καμία.

Κανένας απ’ όσους συντάχθηκαν με τις απόψεις του πρώην πρωθυπουργού δεν ψήφισαν, ούτε πρόκειται να ψηφίσουν Ν.Δ. Σε αντίθεση με τον Α. Σαμαρά, ο οποίος ακόμα και προχθές έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, υπερψηφίζοντας τον Προϋπολογισμό. Οσοι γνωρίζουν τον Α. Σαμαρά, μπορεί να εξεπλάγησαν από την ένταση και την επιμονή της διαφοροποίησής του, είναι σίγουροι όμως, ότι το «πού το πάει ο Σαμαράς» -δηλαδή αν θα διασπάσει τη Ν.Δ. ή θα κάνει κόμμα- είναι ένα πολιτικό ανεμογκάστρι. Ο Α. Σαμαράς σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, μεταναστευτικού και οικογενειακού δικαίου έχει πάγιες απόψεις, τις οποίες δεν διστάζει να τις εκφράζει δημοσίως. Τις είπε και στο τελευταίο Συνέδριο της Ν..Δ, τις είπε και με τη συνέντευξή του στην «Καθημερινή», τις λέει και τώρα. Και είναι απόψεις που χωράνε άνετα σε μεγάλο και πολυσυλλεκτικό κόμμα της Κεντροδεξιάς, όπως είναι η Ν.Δ.

Οι γνώστες της πραγματικότητας ξέρουν ότι ο Α. Σαμαράς ήταν ο πρώτος που υπουργοποίησε τον Κ. Μητσοτάκη το 2013. Και το 2016 χωρίς τη στήριξη του, θα ήταν πολύ δύσκολη η ανάδειξη του Κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ. και μετέπειτα στην πρωθυπουργία. Ξέρουν επίσης ότι ο πρώην πρωθυπουργός εντέλει λειτουργεί προσθετικά και όχι αφαιρετικά για το κόμμα του. Εκφράζοντας ανοιχτά την πιο δεξιά εκδοχή της εκλογικής βάσης της Ν.Δ. και ουσιαστικά την περιχαρακώνει από δεξιότερα μορφώματα, με τα οποία δεν έχει την παραμικρή σχέση. Κατά το απώτερο, αλλά και το πιο πρόσφατο παρελθόν, το προσφιλές σπορ των ΜΜΕ που έπαιζαν τη γραμμή του υπογείου, ήταν να… διασπούν τη Ν.Δ. λόγω Σαμαρά. Από το 2015 έως και σήμερα την έχουν «διασπάσει» πάνω από 10 φορές. Τζούφιες, βέβαια, όλες.

Οπότε θα σκεφτεί κάποιος, τι είναι όλο αυτό; Ενα κόλπο για να απορροφηθούν κραδασμοί; Προφανώς όχι. Ο,τι είπε ο Α. Σαμαράς -είτε είναι σωστό είτε όχι- είναι αυτό που πιστεύει, χωρίς plan b. Ηταν ευτυχές το Μέγαρο Μαξίμου με όσα είπε και όπως τα είπε; Ασφαλώς όχι. Και ενόχληση υπήρξε και αναστάτωση. Οπως και αποδοχή, ότι ένας πρώην πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα στην άποψη. Αλλά μέχρις εκεί. Οπότε όλη η φιλολογία-σεναριολογία που αναπτύχθηκε τις τελευταίες μέρες παραπέμπει -πάλι- στο «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν».

Ομως έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον δύο υποομάδες οι οποίες έσπευσαν να συνταχθούν με την αντίδραση του Α. Σαμαρά, προσχωρώντας σε μια λογική «ξεπουλήματος» και αλλαγής της πολιτικής για το Μεταναστευτικό. Η αστεία ομάδα είναι κάποιοι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι μέσα από την αντίδραση του Α. Σαμαρά νόμισαν ότι μπορούν να δικαιώσουν την καταστροφική πολιτική των «ανοικτών συνόρων» που εφάρμοσαν, υπονοώντας ότι η κυβέρνηση έκανε κωλοτούμπα στην πολιτική της. Ομως ούτε η μεταναστευτική πολιτική της αυστηρής αλλά δίκαιης φύλαξης των συνόρων άλλαξε ούτε μοιράζονται στην Ομόνοια ελληνοποιήσεις ούτε η κατασκευή του φράχτη στον Εβρο σταμάτησε ή θα σταματήσει. Το «λιάζονται και εξαφανίζονται», η Ειδομένη, η Μόρια, οι χοντρές μπίζνες των ΜΚΟ και το 1.000.000 παράνομων μεταναστών, δεν πρόκειται να δικαιωθούν ποτέ.

Η δεύτερη, η πιο σοβαρή ομάδα, αποτελείται από πολίτες οι οποίοι έχουν ιδιαίτερη ανησυχία με το Μεταναστευτικό και η αντίδρασή τους είναι κυρίως θυμική, παρά βασισμένη σε ουσιαστική γνώση ή κατανόηση της τροπολογίας ή του σύνθετου μεταναστευτικού προβλήματος. Υιοθέτησαν π.χ. το λαϊκισμό των «υπερπατριωτών» για τις «ελληνοποιήσεις» της τροπολογίας ή νομίζουν ότι, αν θέλει μια κυβέρνηση, μπορεί να απελάσει «αύριο» όλους τους παράνομους μετανάστες. Δίχως να γνωρίζουν ότι η απέλαση δεν είναι μόνο η απομάκρυνση των παράνομων μεταναστών από τη χώρα, αλλά και το πού και πώς θα πάνε. Τις ανησυχίες και την ενημέρωση αυτών των πολιτών είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να τις διασκεδάσει και την υπηρετήσει.

ΑΙΧΜΗ

Ο ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ

Εντάξει, οι αρχηγοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πάνε πολύ καλά με την ιστορία και τη μυθολογία. Ο Α. Τσίπρας είχε μιλήσει για τον «κόπρο του… Αυγέα» και είχε μπερδέψει το μύθο με τις «Σειρήνες» του Οδυσσέα, ο Στ. Κασσελάκης δεν ξέρει ότι το «τα πάντα ρει» δεν το είχε πει ο Ηρόδοτος αλλά ο Ηράκλειτος. Λεπτομέρειες.

Οι οποίες όμως -όπως απεδείχθη- έγιναν επικίνδυνες για τη χώρα. Τη μια με τις αυταπάτες και την άλλη με τη θάλασσα που δεν έχει σύνορα. Ο διάδοχος του Α. Τσίπρα -το «φιντάνι» κατά τον Δ. Κουτσούμπα- ξεδιπλώνει μέρα με τη μέρα ενδιαφέρουσες πτυχές της άγνοιάς του, αλλά και του κυνισμού του. Δεν είναι μόνο ότι μόλις πριν από 8 χρόνια αρθρογραφούσε στον «Εθνικό Κήρυκα», εξηγώντας στους Ελληνες της ομογένειας γιατί θα ψήφιζε τον Κ. Μητσοτάκη, τον οποίο εκθείαζε, και σήμερα έγινε «αριστερός» που παίζει στα δάχτυλα τις διδαχές του Μάο. Είναι η πολιτική ελαφρότητα του ηγέτη. Ο οποίος π.χ. μπορεί να πει την Τρίτη ότι ο στόχος του για τις ευρωεκλογές είναι το 17% και την Πέμπτη να πει ότι θα κάνει την «ανατροπή» και θα κερδίσει τις εκλογές. Μια τόσο σοβαρή εκτίμηση που ούτε η «Αυγή» μπόρεσε να την προβάλει.

Είναι που θεωρεί πως πηγαίνοντας 4 air-conditions που υποσχέθηκε σε ένα σχολείο, να το κάνει. Είναι ότι πιστεύει πως για όλα αρκεί η «πολιτική βούληση». Και εντέλει είναι ότι τον παίρνουν στο ψιλό ακόμα και οι δικοί του. Ο Θ. Καρτερός, ο οποίος θεωρείται ο γνησιότερος εκφραστής των μύχιων σκέψεων του Α. Τσίπρα, έγραψε για τον Στ. Κασσελάκη πως «νόμιμος δεν σημαίνει αναγκαστικά και κατάλληλος». Χρειάστηκαν μήνες για να το καταλάβουν, αλλά πλέον όχι μόνο το κατάλαβαν, αλλά δεν το κρύβουν κιόλας. Δεν περιμένουν καν τις ευρωεκλογές. Και για όσους δεν κατάλαβαν, ήρθε η «ερμηνευτική εγκύκλιος» του Σουσλόφ της «διαρκώς μετακινούμενης Αριστεράς» ο Ν. Μπίστης, να σφραγίσει το πόρισμα, λέγοντας ότι ο Στ. Κασσελάκης είναι «αυστηρά ακατάλληλος».

Το ότι η περίπτωση Κασσελάκη είναι ένα πολιτικά «αδειανό πουκάμισο» βγάζει μάτι από μακριά. Οι ομολογίες των «συντρόφων» του όμως έχουν μια αυταξία.