Επιδιώκει, ακόμα, να ενεργοποιήσει μεγάλα κύματα στρατολόγησης στις ιδέες και την πρακτική του, καθώς με τη χρήση της ακραίας βίας επενδύει στη συναισθηματική πειθώ ότι διαθέτει τη δύναμη να νικήσει. Η δεύτερη φάση έρχεται αυτόματα, καθώς ένας από τους στόχους της επίθεσης είναι η πρόκληση αντιποίνων. Είναι κάτι που όχι μόνο αναμένει, αλλά επιδιώκει: Η επερχόμενη θυματοποίησή του, η ανατροπή των ρόλων. Ο δράστης της τρομοκρατικής επίθεσης γίνεται το θύμα, μετατρέπεται σε στόχο της επίθεσης που ο ίδιος εξαπέλυσε.

Και εδώ ξεκινά η τρίτη φάση, η αλληλεγγύη στον τρομοκράτη. Αν η καταστολή καταφέρει να ορίσει με ακρίβεια τον στόχο της και να περιοριστεί σε αυτόν, με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες μεταξύ του αμέτοχου πληθυσμού, τότε το πιθανότερο είναι να μην υπάρξει τρίτη φάση. Αν η καταστολή είναι βαρβαρώδης και πολλαπλασιάσει ανεξέλεγκτα αυτό που έχει τερατωδώς βαφτιστεί ως «παράπλευρες απώλειες» -το μέγεθος των οποίων είναι ο αποκλειστικός στόχος των τρομοκρατών-, τότε αρχίζει να λειτουργεί η παγίδα. Πώς;

Με τη διόγκωση του προϋπάρχοντος κινήματος αλληλεγγύης στους δράστες της τρομοκρατικής επίθεσης, οι οποίοι έχουν μεταβληθεί σε θύματα των «απίστων, που σφαγιάζουν τους μουσουλμάνους για να τους εξαφανίσουν από τη γη που τους ανήκει». Αυτό είναι το λάθος που, σύμφωνα με ψύχραιμους αναλυτές, έμεινε ως απόσταγμα από την παγκόσμια και ανεξέλεγκτη αντιτρομοκρατική εκστρατεία των ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Κάπως έτσι πιθανώς να εξηγείται και το φαινόμενο της φανατικής εκδήλωσης αλληλεγγύης για τον θάνατο του Γιαχία Σινουάρ. Φαινόμενο που, μοιραία, παρατηρήθηκε και στην Ελλάδα, κυρίως από ανθρώπους και χρήστες των social που ανήκουν επισήμως σε όλες τις πολιτικές εκδοχές της Αριστεράς ή συνηθίζουν να υιοθετούν «προεγκεκριμένες» απόψεις της για τα περισσότερα από τα πολύπλοκα προβλήματα της εποχής. Ακόμα και αν διάβαζαν μαρτυρίες από ανθρώπους που τον είχαν ανακρίνει: «Του άρεσε να σκοτώνει Εβραίους, δεν τον ένοιαζε αν ήταν άνδρες, γυναίκες, κορίτσια. Του άρεσε να τους σκοτώνει με ματσέτα». Ακόμα και αν ήξεραν ότι το παρατσούκλι του ήταν «ο χασάπης από το Χαν Γουνίς»…