«Η γνώση που κατά τη γνώμη μου κανείς παίρνει στα πανεπιστήμια είναι δευτερεύον θέμα, γιατί στην ουσία η γνώση είναι προσωπική επιλογή και πορεία του καθενός και μπορεί να την αποκτήσει και μόνος του και χωρίς πανεπιστήμια και χωρίς δασκάλους και χωρίς υποτιθέμενες βιβλιοθήκες. Το βασικότερο που βίωσα ως φοιτητής και μάλιστα χωριατόπαιδιο από την ύπαιθρο, είναι η κοινωνικοποίηση, η ζύμωση στις ιδέες και ο πολιτισμός». Εχει δίκιο, αν κάποιος πρόκειται να πάρει μια κιθάρα και να γίνει μουσικός. Αμφιβάλλω όμως αν μια ορθή πολιτική γραμμή βοηθάει κάποιον να κάνει λαπαροτομές ή ένα σύνθημα από ντουντούκα μπορεί να υποκαταστήσει τα μαθήματα στις αντοχές υλικών.

Εκεί όμως που έχουν μείνει πίσω είναι ότι οι κυρ-Παντελήδες, όπως τους λένε, δεν είναι ίδιοι με παλιά. Οσο και να μην το έχουν καταλάβει ο Παπακωνσταντίνου και το ακροατήριό του, η εποχή που οι μπαχαλάκηδες είχαν πάντα δίκιο και τα ΜΑΤ πάντα άδικο ανήκει  στο παρελθόν.

ΣΥΡΙΖΑ όπως… Ερντογάν

Την περασμένη Τρίτη στον ΟΗΕ ο Ταγίπ Ερντογάν, κρατώντας δύο φωτογραφίες νεκρών παιδιών που τα πρόσωπά τους είχαν καλυφθεί, κατηγόρησε την Ελλάδα ότι μετατρέπει το Αιγαίο σε «νεκροταφείο προσφύγων». Ζητώντας από την Ευρώπη και τον ΟΗΕ να επέμβουν και να σταματήσουν τις «καταπιεστικές πολιτικές της Ελλάδας απέναντι στους παράτυπους μετανάστες». Για να βάλουμε λοιπόν τα πράγματα σε μια σειρά.

Δεν υπάρχει τίποτα που να λέγεται παράτυπη μετανάστευση. Παράτυπη θα ήταν αν κάποιος μετανάστης δεν είχε κολλήσει ένα ένσημο ή δεν είχε συμπληρώσει σωστά τη φόρμα της εισόδου του. Υπάρχουν πρόσφυγες, νόμιμη μετανάστευση και παράνομη μετανάστευση. Και  ο Ερντογάν αναφέρεται σε παράνομους μετανάστες.

Τον Σεπτέμβριο του 2019 ο Ερντογάν είχε πει ότι αν η Ε.Ε. χαρακτηρίσει την επιδρομή στη Συρία σαν κατοχή, θα στείλει τους 3,6 εκατ. μετανάστες που βρίσκονται στην Τουρκία στην Ευρώπη. Ανάλογα προσπάθησε πρόπερσι να εκβιάσει την Ελλάδα με τους δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που είχε συγκεντρώσει στα σύνορα στον Εβρο. Για τον Ερντογάν οι μετανάστες δεν είναι παρά ένα όπλο που τον προστατεύει από τους αντιπάλους του, όπως οι Γερμανοί στον πόλεμο έβαζαν στα τρένα ανοιχτά βαγόνια με ομήρους μπροστά από τις ατμομηχανές. Το να κόπτεται για την ασφάλεια των μεταναστών είναι υποκρισία. Ακόμα περισσότερο όταν μπορεί να φυλάξει την πλευρά των συνόρων του αντί να αφήνει τους διακινητές να κάνουν τη δουλειά τους.

Ενδιαφέρον όμως έχει η στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Παραδοσιακά η Αριστερά ξέρει να εργαλειοποιεί θανάτους. Αλλωστε η φράση «ο θάνατος είναι τραγωδία, ο θάνατος ενός εκατομμυρίου είναι στατιστική» καταλογίζεται στον Ιωσήφ Στάλιν. Από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να το κάνει με το «άταφο κοριτσάκι που το δάγκωσε ο σκορπιός». Ας πούμε, όμως, ότι κάποιες υπερβολές στον αντιπολιτευτικό λόγο μπορούν να συγχωρηθούν. Αυτό που δύσκολα δικαιολογείται είναι δύο Ελληνες ευρωβουλευτές, οι Κώστας Αρβανίτης και Στέλιος Κούλογλου, να καταθέτουν ερώτηση στην Ευρωβουλή για να ρωτήσουν «Τι πρόκειται να κάνει (η Ευρωβουλή) για να διακοπεί η, κατά παράβαση κάθε διεθνούς νομιμότητας και θεμελιωδών δικαιωμάτων, πρακτική των pushbacks στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία;».

Με την Ελλάδα να μην καίγεται το καλοκαίρι και την κυβέρνηση να δείχνει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει το ενεργειακό και το μόνο που να μπορεί να σκεφτεί σαν νέα παροχή ο Αλέξης Τσίπρας να είναι η αλήστου μνήμης ΑΤΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει για αντιπολιτευτική γραμμή. Αυτό που βρήκε είναι το μεταναστευτικό. Αν η γραμμή του είναι ίδια με του Ερντογάν, ελάχιστα μοιάζει να τον ενοχλεί.

Επιστράτευση και πυρηνική απειλή

Το 1982 «Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος» του Βρετανού στρατηγού σερ Τζον Χάκετ συντάρασσε τον δυτικό κόσμο. Ο βετεράνος αλεξιπτωτιστής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στον βόρειο τομέα της Γερμανίας έγραψε ένα βιβλίο που προέβλεπε τη διάλυση της Κίνας και προβλήματα στη Σοβιετική Ενωση που οδηγούσαν σε μία σύγκρουση στην κεντρική Ευρώπη, στην οποία οι Σοβιετικοί είχαν τρεις επιλογές. Την επιλογή Α με βομβαρδισμούς με πυρηνικά όπλα που θα έφταναν μέχρι την Πορτογαλία και θα ακολουθούντο από ρίψεις πρακτόρων της Spetznatz και αποβάσεις επίλεκτων μονάδων στον Βορρά. Την επιλογή Β όπου θα συνέβαινε ό,τι και στην επιλογή Α αλλά με χημικά όπλα αντί για πυρηνικά. Και την επιλογή C όπου οι σοβιετικές δυνάμεις θα χρησιμοποιούσαν συμβατικά όπλα έχοντας τα πυρηνικά για εφεδρεία.

Φυσικά τίποτα δεν συνέβη. Και το βιβλίο του Χάκετ υπάρχει για να θυμίζει ότι και οι μεγαλύτεροι ειδικοί δεν μπορούν να προβλέψουν ασφαλώς το μέλλον.

Τα πυρηνικά όμως παραμένουν ένα πιόνι στο πολιτικό παιχνίδι. Μετά από αναπάντεχες ήττες, ο Πούτιν, στριμωγμένος στη γωνία, αναγκάστηκε να κηρύξει μια αντιδημοφιλή επιστράτευση. Στο παρελθόν επιστρατεύσεις έχουν ρίξει δικτατορίες. Και η απειλή από τον Πούτιν για τη χρήση πυρηνικών είναι επόμενο να λαμβάνεται από τη Δύση περισσότερο σοβαρά από ποτέ.