Ταυτόχρονα, θεωρείς ότι ο κ. Τσίπρας, ύστερα από 4,5 χρόνια στο τιμόνι της χώρας και τρία έτη επιστροφής στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα έχει διδαχθεί από τα λάθη του και θα θέλει να παρουσιάσει ένα νέο πλαίσιο προκειμένου να καλύψει τη διαφορά που τον χωρίζει στην καταλληλότητα από τον Μητσοτάκη σε θέματα οικονομίας και εξωτερικής πολιτικής.

Και ύστερα έρχεται η προσγείωση, η αναβίωση του Προγράμματος Θεσσαλονίκης από τον Τσίπρα, και μάλιστα με πλειοδοσία παροχών ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, που προκαλεί θυμηδία, οι ανάγκες και οι προτεραιότητες της κοινωνίας δεν καλύπτονται με τις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος, που έφεραν δεινά στη χώρα και απίστευτα βάρη στους φορολογουμένους, ιδίως της μεσαίας τάξης.

Η διαβεβαίωσή του ότι «το πρόγραμμά μας είναι απολύτως κοστολογημένο» έχει χαραχθεί στη μνήμη από το 2014, όταν και τότε έδινε τις ίδιες εγγυήσεις μαζί με τη σιγουριά ότι θα παρακαλούν να μας δανείσουν. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι.

Ο οικονομικός αναλφαβητισμός του Τσίπρα δεν γίνεται πια πιστευτός από τους πολίτες, ο ισχυρισμός του ότι μόνο στο τελευταίο εξάμηνο οι φόροι αυξήθηκαν από τον Μητσοτάκη κατά 7 δισεκατομμύρια ευρώ είναι η επιτομή της διαστρέβλωσης, τα έξτρα έσοδα του κράτους δεν ανέβηκαν από αυξήσεις φόρων (αντιθέτως, αρκετές επιβαρύνσεις έχουν μειωθεί), αλλά από την ισχυρή ανάπτυξη της τάξης του 7,7%.

Αλλά ας επιστρέψουμε στις προτάσεις του που παραπέμπουν στις αστειότητες του πρωτότυπου Προγράμματος Θεσσαλονίκης. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε αύξηση του κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ με νομοθετική διάταξη. Το 2015 υποσχόταν κατώτατο μισθό στα 751, και μάλιστα με τον πρώτο νόμο της κυβέρνησής του, αλλά τελικώς επί των ημερών του δημιουργήθηκε η γενιά των 300 ευρώ, οι αποδοχές μισθωτών και συνταξιούχων συνεθλίβησαν από το αχρείαστο τρίτο Μνημόνιο.

Εταξε αύξηση του αφορολόγητου ορίου στις 10.000 ευρώ για όλους, τα ίδια έλεγαν το 2015, όταν ο υπουργός Οικονομικών του, Ευκλείδης Τσακαλώτος, απειλούσε με παραίτηση εάν η τρόικα επέμενε στην περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου ορίου. Τελικώς, και το αφορολόγητο όριο μειώθηκε και ο Τσακαλώτος έμεινε στη θέση του, ενώ ο λογαριασμός πήγε στους φορολογουμένους.

Υποσχέθηκε επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ, όταν η κυβέρνηση της «πρώτης φορά Αριστερά» είχε δεσμευθεί για την πώληση του 17% της επιχείρησης, και μάλιστα με το ευτελές τίμημα των 100 εκατομμυρίων, όπως ενεγράφη στον Προϋπολογισμό του 2018. Εξήγγειλε μείωση των τροφίμων όταν αύξησε τον ΦΠΑ σε βασικά είδη διατροφής από το 13% στο 24% και υπουργοί του όπως ο Νίκος Φίλης σχεδόν μάλωναν τους πολίτες ότι δεν πρόκειται να πέσει η κυβέρνηση επειδή αυξήθηκαν λίγα λεπτά τα μακαρόνια. Δεσμεύθηκε για μείωση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στα καύσιμα όταν επί ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. ο συγκεκριμένος φόρος αυξήθηκε στα ανώτατα επίπεδα που επιτρέπει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Μίλησε για κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος όταν το χαράτσι ζούσε και βασίλευε.

Ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να απευθυνθεί στη μεσαία τάξη με υποσχέσεις για μειώσεις φόρων και επιβαρύνσεων όταν και το 2015 έλεγε τα ίδια, αλλά έπραξε τα αντίθετα χαρατσώνοντας τους πάντες και τα πάντα.

Προφανώς, δεν γνωρίζει το ρητό ότι την πρώτη φορά που θα πέσεις θύμα εξαπάτησης φταίει αυτός που σε εξαπάτησε. Τη δεύτερη φορά που θα πιστέψεις τον ίδιο θα φταις εσύ. Και η μεσαία τάξη δεν προσφέρεται για δεύτερη φορά αυταπάτες.