Οι Αμερικανοί ζητάνε από τις χώρες του δημοκρατικού τόξου να προβούν σε συνεργασίες των μυστικών υπηρεσιών, να ελέγξουν τις εισαγωγές χρημάτων και τη χρηματοδότηση κομμάτων από το εξωτερικό και να απαγορεύσουν την είσοδο στη χώρα σε ύποπτους χρηματοδότες και influencers. Το έγγραφο αναφέρεται, χωρίς να τον κατονομάζει, σε Ρώσο επιχειρηματία που βοηθάει κόμματα της Ακρας Δεξιάς στην Ευρώπη και χρήματα, κρυπτονομίσματα, ηλεκτρονικές μεταφορές χρημάτων που μεταφέρονται από οικονομικό ίδρυμα σε οικονομικό ίδρυμα ώστε να χαθούν τα ίχνη του αρχικού χρηματοδότη ή που δίνονται απευθείας από τις ρωσικές πρεσβείες μέσω ειδικών λογαριασμών.

Το έγγραφο του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών αναφέρει ότι τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για να διαμορφώσουν την εξωτερική πολιτική διαφόρων χωρών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ενημερώσουν μέσω επίσημων διαύλων με απόρρητα στοιχεία τις χώρες που αφορά η συγκεκριμένη είδηση.

Επειδή μεγάλα παιδιά είμαστε και κάτι θυμόμαστε από Ψυχρό Πόλεμο, μία-δύο παρατηρήσεις. Εγκλημα η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία και ύποπτη η άμεση αντίδραση να γίνει χιουμοράκι τύπου «τώρα θα απαγορεύσουν να διαβάζουμε Τολστόι ή να ακούμε Σοστακόβιτς». Ιδιαίτερα όταν αυτοί που τα έλεγαν δεν ενοχλούντο όταν ο Πούτιν φόραγε στους πολιτικούς του αντιπάλους ξύλινα παλτά. Οι Αμερικανοί όμως ξέρουν πώς παίζεται το παιχνίδι. Οσο το έγγραφο δεν βγαίνει στη δημοσιότητα οποιαδήποτε πολιτική θέση, κάθε μακρόχρονη απουσία, κάθε παρακολούθηση τηλεφώνου θα μπορεί να συνδεθεί με τις χρηματοδοτήσεις των Ρώσων στην Ευρώπη.

Και επειδή θα δοθεί ως απόρρητο οι κυβερνήσεις που θα το πάρουν δεν θα μπορούν να το δημοσιοποιήσουν. Μια τακτική που θα μηδενίσει τη ρωσική επιρροή αφού όλοι θα φοβούνται ότι αν πουν κάτι καλό για τη Ρωσία θα εκτεθούν αλλά θα δηλητηριάσει τις πολιτικές ζωές περισσότερων από 24 χωρών αφού κάθε πολιτικός εχθρός θα αφήνεται η υπόνοια ότι τα παίρνει από τους Ρώσους. Μόνη λύση η διαρροή συγκεκριμένων στοιχείων του εγγράφου.

Η αμερικανική τεχνική ήταν άψογη, 24 χώρες χωρίς να αναφέρονται τα ονόματα των χωρών. Το 24 κάνει την πληροφορία συγκεκριμένη αφού ένα «σε πολλές χώρες» θα την έκανε γενική και θα την αποδυνάμωνε. Η απουσία ονομάτων επιτρέπει στον καθένα να πιστεύει ότι στον κατάλογο περιλαμβάνεται και η χώρα του. Μια άψογη τακτική δεν θα φτάνει κάποιος να μην είναι ένοχος αλλά θα πρέπει να μη φαίνεται και ύποπτος.

Μια τελετή ενηλικίωσης

Το 1966, όταν πρωτοπήγα στην Αγγλία, για μια περίοδο έμενα σε ένα δωμάτιο στο Norwood με έναν Ελληνα φοιτητή, με τον οποίο, αφού καπνίζαμε ό,τι φθηνότερο υπήρχε -τα φθηνότερα για κάποιες πένες ήταν τα Guards-, όταν τελείωναν τρίβαμε τον καπνό από τις γόπες και τον τυλίγαμε σε χαρτάκια για να κάνουμε ακόμα ένα τσιγάρο. Εχω ξεχάσει το όνομα του παιδιού, που αργότερα πήγε στην Αμερική, αλλά η εμπειρία δεν ξεχνιέται. Εκτός του ότι για θέρμανση υπήρχε ηλεκτρική σόμπα που για να δουλέψει έπρεπε να ρίχνεις στον μετρητή εξάπενα, στο μπάνιο το νερό ζεσταινόταν όταν έριχνες στον μετρητή τις παλιές χάλκινες πένες.

Τα θυμήθηκα μετά την αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στο φοιτητικό επίδομα στέγασης 1.500 ευρώ, ενώ όσοι συγκατοικήσουν θα πάρουν 2.000 ευρώ. Το φοιτητικό διαμέρισμα, όπου ένας θα ζήσει με κάποιο άτομο που δεν ανήκει στην οικογένειά του και θα πρέπει να συμβιώσει κάνοντας υποχωρήσεις, είναι μια τελετή ενηλικίωσης. Το «δεν μπορούμε να βρούμε ένα διαμέρισμα που να κάνει κάτω από 400 ευρώ» μού θυμίζει το «δεν μπορούμε να κάνουμε διακοπές στις Κυκλάδες». Φοιτητής είσαι και μοιράζεσαι έναν χώρο με κάποιον άλλον, όπως έκαναν γενιές πριν από τη δική σου.

Στρατευμένη σάτιρα

Για να μπορείς να κάνεις χιούμορ, πρέπει να είσαι ικανός να αυτοσαρκαστείς και ως λαός είμαστε πολύ πομπώδεις για να το κάνουμε. Στη μετα-Λαζόπουλο εποχή οι κωμικοί έχουν γίνει ιεραπόστολοι. Μιλάνε για λογαριασμό της νεολαίας, των καταπιεσμένων και της εργατιάς. Στέλνουν μηνύματα. Καταγγέλλουν, καυτηριάζουν και ξεμπροστιάζουν. Τους άλλους. Τους κακούς. Από τη στιγμή όμως που ο κωμικός αποφασίζει ότι υπάρχουν «καλοί ή κακοί», «εμείς» και αυτοί» το χιούμορ έχει πάει περίπατο και έχει υποκατασταθεί από τη στρατευμένη σάτιρα. Κάτι σαν εκείνες τις κομμουνιστικές γελοιογραφίες που ο κακός καπιταλιστής φοράει ρεντιγκότα και αν υπάρχει ένα αστείο είναι ότι μοιάζει με τον Παπαδημούλη.

Το θέμα με το «Μητσοτάκη, γ…έσαι» από τον τσολιά της «Ελληνοφρένειας» είναι ότι το είπε σε εκδήλωση της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ και σόκαρε κάποιον. Το θέμα είναι ότι υπάρχει ακροατήριο που ακόμα μπορεί να γελάσει. Βοηθάει, βέβαια, ότι γελάει υποχρεωτικά, αφού υπάρχουν οι διπλανοί να κοιτάνε αν γέλασε.

Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα που είπε ότι πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει τον λόγο της νεολαίας στα γήπεδα για να τον κάνει πολιτικό δυστυχώς πρέπει να τον πληροφορήσω ότι δεν είναι ο πρώτος. Το ίδιο έκανε στο παρελθόν η Χρυσή Αυγή, το ίδιο κάνουν και οι antifa που κάποιοι από τους αρχηγούς τους πριν ήταν αρχηγοί στις εξέδρες των οργανωμένων.