Γράφει ο Κωνσταντίνος Εμ. Χαλιορής*

Η επιστροφή κάθε χρόνο στο χωριό για τους περισσότερους Έλληνες είναι ο φορτιστής της μπαταρίας του χειμώνα. Και μακάρι να μείνει έτσι μεταξύ μας. Κανέναν δεν έβλαψε η αγάπη του για την παράδοση, τις ρίζες του και το φυσικό περιβάλλον.

Μπορεί όμως τελικά να κερδηθεί το στοίχημα της ανάπτυξης στην χώρα μας από την επιχειρηματική δραστηριοποίηση μορφωμένων νέων στην ύπαιθρο. Πολύ ρομαντικό αλλά γιατί όχι αληθινό. Ποιος δεν έχει ζηλέψει το αναπτυξιακό μοντέλο της υπαίθρου κρατών της κεντρικής Ευρώπης; Ποιος δεν έχει θαυμάσει τις προοπτικές της καλλιέργειας αρωματικών φυτών; Ποιος δεν έχει απολαύσει την διαμονή του σε έναν ορεινό ξενώνα;

Η πολιτεία πρέπει και οφείλει να στηρίξει όποια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι μεγάλη η ευθύνη της τόσα χρόνια που δεν δίνει ουσιαστικά οικονομικά κίνητρα και δεν απλοποιεί τις διαδικασίες από μέρους της. Το κράτος τρομάζει και σίγουρα δεν είναι αυτός ο ρόλος του απέναντι στον πολίτη.

Είναι εξίσου προβληματική όμως και η νοοτροπία του καθενός μας ότι η πολιτεία θα μας κάνει επιχειρηματίες. Ότι θα επιχειρήσει αυτή για εμάς και στο τέλος θα αναλάβουμε το διευθυντικό πόστο που μας αναλογεί στην επιχείρηση της. Η πολιτεία με άλλα λόγια δεν επιχειρεί αλλά διευκολύνει την δράση μας. Επιδοτεί την καλλιέργεια αρωματικών φυτών, δεν καλλιεργεί. Δεν αφήνει λεπτό τον δρόμο κλειστό από τον χιονιά ώστε οι επισκέπτες να φθάσουν με ασφάλεια στον ορεινό ξενώνα του επενδυτή.

Ας γίνουν όσο το συντομότερο διακριτοί αυτοί οι ρόλοι. Και ας ακολουθήσουμε το ένστικτό μας και την φλόγα του ονείρου μας…

*Ο Κωνσταντίνος Εμ. Χαλιορής είναι οικονομολόγος και επιχειρηματίας