Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες γνωρίζουν σχεδόν ένα χρόνο πριν το ποδοσφαιρικό καλεντάρι της επόμενης σεζόν, που περιλαμβάνει και τον τελικό Κυπέλλου.

ΑΣ θυμηθούμε τι συμβαίνει στη χώρα μας κάθε φορά που έχουμε εκλογές. Τα κόμματα σφάζονται μέχρι το παρά πέντε για το πότε θα γίνει, με ποιο τρόπο, ποιοι θα συμμετέχουν και όλα αυτά τα γραφικά διαδικαστικά θέματα, θεωρώντας πως θα κερδίσουν εντυπώσεις. Το ίδιο συνέβη και με τον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας. Εως και 24 ώρες πριν από τη σέντρα κανείς δεν γνώριζε αν θα πραγματοποιηθεί. Οι λόγοι πολλοί. Αλλοι σοβαροί, άλλοι αστείοι. Το πρόβλημα, βέβαια, δεν εξαντλείται μόνο στον προγραμματισμό. Ετσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ… Γερμανία και ίσως να είναι και καλύτερα. Αλλά τουλάχιστον κάποια πράγματα πρέπει και να διοργανώνονται με τον σωστό τρόπο και να μη γίνεται μπάχαλο.

ΤΑ ΟΣΑ διαδραματίστηκαν στον Βόλο λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα αποδεικνύουν πως δεν θα έπρεπε να γίνει ο τελικός. Ισως δεν θα έπρεπε να διοργανώνεται και πρωτάθλημα. Γιατί πρέπει να υπάρχουν δυο τρεις σοβαρές προϋποθέσεις για να έχει μια χώρα ποδόσφαιρο. Να υπάρχουν καλές ομάδες που να παίζουν μπάλα. Να πηγαίνει κόσμος στα γήπεδα. Να παίζεται επί ίσοις όροις το παιχνίδι.

ΕΔΩ πάμε από παράγκα σε παράγκα. Κάθε λίγα χρόνια απλά αλλάζει ο κυρίαρχος και όλοι οι υπόλοιποι διαμαρτύρονται. Διαπλεκόμενοι γίνονται πρόεδροι και με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο θέλουν να κερδίζουν τα πάντα. Αντί για παικταράδες τους συμφέρει περισσότερο να κάνουν μεταγραφές… διαιτητών. Αντί για φιλάθλους προτιμούν να έχουν στρατούς χούλιγκαν… υπαλλήλων με μαχαίρια, λοστούς και καδρόνια. Με αυτό τον τρόπο ο επιχειρηματικός πόλεμος μεταφέρεται στις εξέδρες των γηπέδων. Η πόλωση και ο διχασμός ξεπερνούν κάθε όριο. Τα ίδια βέβαια συμβαίνουν και στην πολιτική. Μην ξεχνάμε όσα ζήσαμε με το ψευδοδημοψήφισμα του 2015.

ΕΧΟΥΝ περάσει επτά χρόνια από τη χρεοκοπία. Εχουμε ζήσει τρία μνημόνια και πάμε για το τέταρτο. Για όλα μας φταίνε οι τοκογλύφοι δανειστές, ο Σόιμπλε και η… Δρακουλέσκου. Ας βάλουμε στην άκρη τα δημοσιονομικά. Αντέχουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη; Εχει κανείς τη βούληση στην πολιτική, στο ποδόσφαιρο και στην κοινωνία να αλλάξει τη νοοτροπία; Να γίνουμε, επιτέλους, μια σύγχρονη χώρα με νόμους, κανόνες και αλληλοσεβασμό; Γιατί το έλλειμμα γίνεται πλεόνασμα. Το φρενοκομείο, όμως, δύσκολα γίνεται κράτος.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου