Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Πόσες φορές από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην εξουσία έχουμε αποχαιρετήσει τα Μνημόνια; Πόσες φορές τα στελέχη του συνεπικουρούμενα από τους συντρόφους των ΑΝΕΛ δεν έχουν βγάλει θριαμβευτικές ανακοινώσεις για το τέλος της κρίσης και την τελική συμφωνία με τους θεσμούς; Περισσότερες από όσες μπορούμε να πιστέψουμε και να αντέξουμε. Και κανείς από όλους τους κυβερνητικούς δεν λέει πως αυτό το πλεόνασμα δεν προέρχεται από ανάπτυξη, αλλά από υπερφορολόγηση, σκληρά δημοσιονομικά μέτρα και στάση πληρωμών του Δημοσίου προς τους ιδιώτες.

Η κυβέρνηση κάθεται σε ένα βουνό από απλήρωτους λογαριασμούς, γράφει η Handelsblatt. «Προμηθευτές και πάροχοι υπηρεσιών περιμένουν εδώ και χρόνια να εξοφληθούν. Οι ανοιχτοί λογαριασμοί άγγιζαν τα 4,55 δισ. ευρώ τέλος του περασμένου Δεκεμβρίου και 5,05 δισ. ευρώ τέλος Φεβρουαρίου συν τον ΦΠΑ ύψους 1 δισ. ευρώ», σημειώνει, υπενθυμίζοντας κάτι που στην Ελλάδα γνωρίζουμε πια πολύ καλά: Οι στατιστικές είναι καλές, αρκεί να αποτυπώνουν ολόκληρη την εικόνα και όχι ένα κομμάτι της. Το κάδρο λοιπόν περιλαμβάνει πλεόνασμα με μηδενική ανάπτυξη, με στραγγισμένη τη ρευστότητα στην αγορά και με άδειες τις τσέπες των πολιτών.

Αυτά όλα επισημαίνονται από την αντιπολίτευση. Οπως η υπερφορολόγηση νοικοκυριών και επιχειρήσεων με μέτρα άνω των 5 δισ., η εκτόξευση των κατασχέσεων και η εσωτερική στάση πληρωμών από τη Ν.Δ., όπως η αύξηση των προκαταβολών φόρου και η καθυστέρηση επιστροφών ΦΠΑ από το Ποτάμι. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε και τη θλιβερά σωστή επισήμανση του Ευάγγελου Βενιζέλου (άρθρο στο Liberal.gr) για τον κίνδυνο που εμπεριέχει η κυβερνητική θριαμβολογία για ένα υψηλό πλεόνασμα που επιτεύχθηκε με τόσο άγριο τρόπο: Οτι προσφέρει ισχυρό επιχείρημα υπέρ των σκληρότερων Ευρωπαίων που επιμένουν να ζητούν υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα. Ενα τέτοιο πλεόνασμα λοιπόν θα πρέπει να πετύχουμε και το 2017 και το 2018; Αλίμονό μας.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου