Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ παράδειγμα η στήριξη του συντρόφου Ζαν-Λικ Μελανσόν στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας. Ανακοινώθηκε μόλις 48 ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες. Λες και ολόκληρος ΣΥΡΙΖΑ τόσους μήνες δεν γνώριζε πως ο Μελανσόν είχε καταθέσει υποψηφιότητα. Μόλις στην Κουμουνδούρου διαπίστωσαν ότι ο Ολάντ -ο οποίος μην ξεχνάμε είχε μεταμορφωθεί και εκείνος με τη σειρά του από… Ολαντρέου σε φιλέλληνα ηγέτη- και το σοσιαλιστικό κόμμα με την υποψηφιότητα Αμόν έχουν πάρει την κάτω βόλτα, του έριξαν μαύρο. Προφανώς, διάβασαν τις δημοσκοπήσεις και διαπίστωσαν πως υπάρχει έστω και μικρή πιθανότητα να περάσει ο Μελανσόν στον δεύτερο γύρο, οπότε σκέφθηκαν δεν τον στηρίζουμε επισήμως; Μπορεί να βγούμε κερδισμένοι. Είναι σίγουρο, βέβαια, πως ξέχασαν ότι πριν από λίγες ημέρες ο ίδιος ο Μελανσόν είχε δηλώσει πως «εγώ δεν είμαι Τσίπρας», απαξιώνοντας τον πρωθυπουργό.

ΤΑ ΙΔΙΑ είχαν συμβεί στο παρελθόν και στις ιταλικές προτιμήσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τον Ρέντσι και τον Γκρίλο. Τα ίδια έγιναν και με τις αμερικανικές εκλογές. Εκεί, από την αποθέωση του Ομπάμα και τις στενές επαφές με τους Κλίντον φτάσαμε στον σωτήρα… Τραμπ. Από τη μία τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χαμογελούσαν με το Brexit, χαρακτήριζαν τοκογλύφους δανειστές τους εταίρους και από την άλλη καταγγέλλουν ως ευρωφοβική τη Λεπέν.

Η ΜΕΓΑΛΗ πλάκα θα είναι, όμως, τώρα που μετά τον… έρωτα με τη Μέρκελ οι σύντροφοι θα αγκαλιαστούν και με τον Σόιμπλε. Θα τους ενώσει ο κοινός αγώνας για τα μέτρα και την επίτευξη πλεονασμάτων κατά του ΔΝΤ και της… Δρακουλέσκου. Μέχρι τη στιγμή, βέβαια, που ο Σόιμπλε θα αρνηθεί και πάλι τη ρύθμιση χρέους. Τότε θα ξαναγίνει μέλος της ακραίας συντηρητικής νομενκλατούρας και τότε το Μαξίμου θα ξαναπέσει στα γόνατα για να παρακαλάει τη Λαγκάρντ.

ΥΠΑΡΧΕΙ κάποια στρατηγική εκ μέρους του Μαξίμου; Εννοείται πως όχι. Οδηγός είναι ο καιροσκοπισμός. Οποιος στηρίζει και λέει μια καλή κουβέντα είναι φίλος, αν κάνει κριτική γίνεται εχθρός, αυτή είναι η αλλοπρόσαλλη τακτική που εφαρμόζεται. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Για να είμαστε δίκαιοι, όμως, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ κρατάει σταθερές τις θέσεις του για μια και μόνο χώρα… μοντέλο: τη Βενεζουέλα. Στήριζε, στηρίζει και θα στηρίζει μέχρι τελικής πτώσης την τσαβική χούντα του Μαδούρο. Προφανώς όχι μόνο λόγω ιδεολογίας. Τόσα ταξίδια έκαναν εκεί οι Παππάς – Αρτεμίου. Τζάμπα… πήγαν;

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου