ΑΥΤΟ αποτελεί πλέον και το μεγάλο στοίχημα για την κυβέρνηση. Η μόνη βεβαιότητα που υπάρχει είναι πως η αβεβαιότητα κυριαρχεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η ανθρωπότητα θα ερχόταν αντιμέτωπη με την πανδημία. Πως θα ζούσαμε σε lockdown, πως θα πέθαιναν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Και, βέβαια, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι η κυβέρνηση θα έδινε 43 δισεκατομμύρια -κυρίως μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων- για να στηρίξει νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

ΑΥΤΟ πέρασε, όμως, είναι παρελθόν. Τώρα, η ενεργειακή κρίση που δημιουργήθηκε λόγω της μεταπανδημικής φάσης και φούντωσε με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δημιουργεί νέα επώδυνα δεδομένα.

ΕΔΩ πια δεν μιλάμε για μια πίεση μόνο στα ευάλωτα νοικοκυριά. Η συντριπτική πλειονότητα της μεσαίας τάξης δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε λογαριασμούς ρεύματος που απορροφούν έως και το 30% του μηνιαίου οικογενειακού προϋπολογισμού. Την ίδια ώρα που οι αυξήσεις στο σούπερ μάρκετ χτυπάνε κόκκινο.

Η πληθωριστική κρίση είναι δύσκολα διαχειρίσιμη. Την ώρα που η κυβέρνηση σχεδίαζε πώς θα απογειώσει την οικονομία, βρίσκεται και πάλι με την πλάτη στον τοίχο.

ΚΑΙ, δυστυχώς, η Ευρώπη για ακόμη μία φορά λειτουργεί με χρονοκαθυστέρηση. Μακάρι, να δράσει όπως και με την πανδημία. Τότε, χρειάστηκαν περίπου τέσσερις πέντε μήνες για να ληφθούν οι αποφάσεις για τα μέτρα στήριξης και το Ταμείο Ανάκαμψης. Τότε, η κυβέρνηση θα αποκτήσει τα όπλα που χρειάζεται για να στηρίξει την πραγματική οικονομία.

ΑΛΛΙΩΣ, τα πράγματα θα ζορίσουν πολύ. Γιατί, καλά είναι τα μέτρα στήριξης που έχουν ανακοινωθεί ήδη, αλλά δεν επαρκούν.

ΟΛΟΙ, πλέον, συζητούν ότι υπάρχουν συνθήκες «πολεμικής οικονομίας». Αρα, προφανώς και η κατάσταση πρέπει να αντιμετωπιστεί με «πολεμικό προϋπολογισμό».

ΚΑΙ «πολεμικός προϋπολογισμός» σημαίνει κάτι σαν τα «μέτρα πανδημίας» που έλαβε η κυβέρνηση την προηγούμενη διετία. Μόνο με τέτοια μέτρα θα στηριχθούν πραγματικά τόσο οι ευάλωτοι όσο και η μεσαία τάξη. Αργά ή γρήγορα η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει σε τέτοιες δυναμικές παρεμβάσεις. Το απαιτεί η δυστοπική πραγματικότητα. Το «απαιτούν» και οι κάλπες που απέχουν το περισσότερο έναν χρόνο.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου