Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

«ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ 15 ΧΡΟΝΙΑ, εγώ δεν έχω καταλάβει για ποιον λόγο αφαιρούν ανθρώπινη ζωή, για το τίποτα. Ειδικά το παιδί αυτό, τον Αλκη, σταμάτησαν δύο αυτοκίνητα, κατέβηκαν κάτω, το μαχαίρωσαν το παλικάρι και σηκώθηκαν και έφυγαν. Σαν κύριοι… Πάνε στο γήπεδο και πάνε οπλισμένοι. Πού πας, ρε φίλε; Ενας αγώνας είναι, ένα παιχνίδι είναι. Τι δεν μπορούν να καταλάβουν στο “ένα παιχνίδι είναι”; […] Η Αστυνομία ξέρει τους πάντες, είναι δυνατόν να μην τους ξέρουν; Ολους τους ξέρουν, αλλά είναι δεμένα τα χέρια της Αστυνομίας. Δεν θέλουν, πρώτα βάζω το κράτος και μετά τις ΠΑΕ, να το τελειώσουν, που μπορούν να το τελειώσουν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Είπαν ότι θα βάλουν κάμερες, αν τα θυμάσαι, είπαν το ένα, είπαν το άλλο… Εγινε τίποτα; Δηλαδή, εγώ πηγαίνω, ύστερα από 15 χρόνια, για να σ’ το πω απλά, ακόμα και ανάβω το καντηλάκι του παιδιού μου. Αυτός, αύριο-μεθαύριο, ο εκάστοτε που αφαίρεσε ζωή, θα είναι ελεύθερος». Ανδρέας Φιλόπουλος, πατέρας του 22χρονου Μιχάλη, που δολοφονήθηκε το 2007 επειδή ήταν λάθος ομάδα.

 «Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΡΩΜΑ. Ολα ξεκινούν από την ανυπαρξία του κράτους και της Δικαιοσύνης. Οταν συλλαμβάνονται κάποιοι που προκάλεσαν τον θάνατο και αφήνονται ελεύθεροι, τι να πω; Ελεγα από τότε, να τιμωρηθούν όσοι το έκαναν πραγματικά. Δυστυχώς, επιβραβεύεται η αλητεία. Οταν δύο άνθρωποι κρίθηκαν ένοχοι, τιμωρήθηκαν και τώρα είναι έξω και κυκλοφορούν, τι να πω; Το δικό μου παιδί πού είναι; Κανένα παιδί δεν μπορεί να έρθει πίσω στη ζωή». Νίκος Κωνσταντίνου, πατέρας του 24χρονου Νάσου, που σκοτώθηκε το 2017 από διερχόμενο Ι.Χ. όταν προσπαθούσε να ξεφύγει από επίθεση των χούλιγκαν επειδή ήταν λάθος ομάδα.

«ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη λίγες ώρες μετά το περιστατικό. Είχαμε μιλήσει με τον γιο μου στο τηλέφωνο και μου είπε ότι κάνουν tour στη Θεσσαλονίκη. Μετά ήταν το κλειστό το κινητό του τηλέφωνο. Αισθανόμουν ότι κάτι συνέβη. Οταν τον είδα στο νεκροτομείο, το πρόσωπό του δεν αναγνωριζόταν. […] Να προσέξετε πολύ αυτήν την υπόθεση, γιατί δεν ξέρετε τι είναι για μία μάνα και έναν πατέρα να ζουν αυτά που ζήσαμε εμείς». Γκέοργκι Μποζατζίσκι, πατέρας του 28χρονου Τόσκο, που σκοτώθηκε από αυτοκίνητο το 2020 ύστερα από χουλιγκανική επίθεση επειδή ήταν λάθος ομάδα.

«ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ. Δεν αντιμετωπίζεται η βία με βία. Η βία αντιμετωπίζεται μόνο με αγάπη. Φυσικά, αυτοί που αξίζουν να τιμωρηθούν γι’ αυτό που έκαναν θα τιμωρηθούν. Θέλω η θυσία του γιου μου, που συγκλόνισε όλο τον κόσμο, να είναι ένα ξεκίνημα στο οποίο θα συμμετάσχουμε, ώστε κανένα άλλο παιδί να μη σκοτωθεί, κανένας γονιός να μη θρηνήσει το παιδί του. […] Είμαι και ΠΑΟΚ, είμαι και Αρης, συμπαθώ όλες τις ομάδες. Εχω και φίλους, αλλά και συγγενείς, οι οποίοι είναι ΠΑΟΚτζήδες. Θέλω αυτό το τραγικό γεγονός να ενώσει την πόλη, την πόλη που αγαπώ και στην οποία μεγάλωσα. Την πόλη που θεωρούσα την πιο όμορφη στον κόσμο». Αριστείδης Καμπανός, πατέρας του 19χρονου Αλκη, που μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου τον Φεβρουάριο του 2022 επειδή ήταν λάθος ομάδα.