Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Υψηλά σε επίπεδο δεκαετίας παραμένει και η χρήση κοκαΐνης, που σύμφωνα με τον καθηγητή Ν. Θωμαΐδη έχει αύξηση γύρω στο 60% από το 2019 και αφορά περίπου το 2% του πληθυσμού της Αττικής! Ωραία, ας πούμε τώρα αυτά που ξέρουμε, αλλά δεν φωνάζουμε όσο θα έπρεπε.

Ολοι έχουμε καταλάβει πως τα δύο χρόνια πανδημίας άφησαν ανεξίτηλο σημάδι στην ψυχική μας υγεία. Το σοκ της απώλειας δικών μας ανθρώπων, οι βαριές συνέπειες της νόσησης, το στρες της καραντίνας, η συναισθηματική και σωματική πίεση από τις αυξημένες ώρες εργασίας σε πρωτόγνωρες συνθήκες, η ανασφάλεια για την εξέλιξη της πανδημίας, όλη αυτή η πολυπλοκότητα της «νέας κανονικότητας» έχουν τραυματίσει βαθιά το σύνολο της κοινωνίας, και ειδικά τους εφήβους.

Ακόμα και εκείνοι που νομίζουν ότι αντέχουν έχουν επηρεαστεί. Τι κάνουμε, όμως, πέρα από τις επιστημονικές διαπιστώσεις; Πόσο εύκολη είναι η πρόσβαση στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας; Πιο εύκολο είναι να ανέβεις στο Εβερεστ.

Κακά τα ψέματα, ακόμα και τις εποχές των παχιών αγελάδων, όταν τα Ταμεία είχαν μεγαλύτερη ευχέρεια για κάλυψη του κόστους των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, οι παροχές ήταν σε εμβρυακό στάδιο. Τώρα, μετά από δεκαετή λιτότητα και διετή υγειονομική κρίση, είναι σχεδόν ανύπαρκτες.

Με απλά λόγια: Ο μέσος πολίτης που πρέπει να απευθυνθεί σε επαγγελματία ψυχικής υγείας (ψυχολόγο, ψυχίατρο, συμβουλευτική υποστήριξη σε πρώιμο στάδιο, οτιδήποτε) πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του ένα δυσβάσταχτο κόστος, διότι οι επισκέψεις αυτές -και οι θεραπείες που συνήθως κρατούν χρόνια- δεν αποζημιώνονται ή αποζημιώνονται ελάχιστα.

Οι δημόσιες δομές είναι λίγες, υποστελεχωμένες, και δεν καλύπτουν όλες τις περιπτώσεις. Τα Ταμεία δεν έχουν επαρκείς συμβάσεις με ιδιώτες ψυχολόγους, ψυχιάτρους, ψυχαναλυτές, άρα όποιος αντέξει και όποιος μπορεί. Το σύστημα είναι δομημένο έτσι ώστε να αναγνωρίζει ως κίνδυνο την ισχιαλγία αλλά όχι την κατάθλιψη. Σε συνδυασμό με την έλλειψη κουλτούρας και το φόβο κοινωνικού στιγματισμού, το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. Κάνουμε πολύ λίγα, πολύ αργά. Αν το κράτος δεν επωμιστεί τώρα το κόστος, θα το πληρώσει η κοινωνία πολύ ακριβά.