Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ να αντιμετωπίσουμε «τη βασική μας νόσο», τον διχασμό, όπως είπε ο πρόεδρος της Βουλής. Ο Κώστας Τασούλας έχει απόλυτο δίκιο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όμως, άμεσα το πολιτικό σύστημα θα προσγειωθεί -αν δεν προσγειώθηκε ήδη- στην εχθροπάθεια, στο σκληρό ροκ, στον πόλεμο του twitter.

ΑΥΤΗ η ολιγοήμερη ανακωχή ήταν αυτονόητη. Κανείς δεν μπορούσε να παραβεί τους ηθικούς κανόνες που επέβαλαν το να μη σφάζονται τα κόμματα. Γιατί, όμως, να διχαζόμαστε διαρκώς; Ο φανατισμός τύπου «Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός» είναι βέβαιο ότι φέρνει πρόσκαιρα μικροκομματικά κέρδη. Αλλά μέχρι εκεί. Η χώρα βγαίνει χαμένη. Και μακροπρόθεσμα ακόμα και τα κόμματα χάνουν.

ΚΑΙ υπάρχουν πολλά θέματα για τα οποία θα έπρεπε να υπάρχει σύμπνοια. Υπάρχουν πολλά που είναι αυτονόητα. Κι όμως θυσιάζονται για επικοινωνιακούς λόγους.

ΕΙΝΑΙ δυνατόν να μην υπάρχει σύμπνοια στα εθνικά θέματα; Η Ελλάδα δεν κέρδισε από τις πρόσφατες συμφωνίες με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ; Είναι βέβαιο πως κέρδισε. Είναι άλλο να συμφωνήσουν σε αυτό τα κόμματα, ακόμα κι αν υπάρξουν παρατηρήσεις για το αν θα μπορούσε να είναι κάπως καλύτερες ή διαφορετικές οι συμφωνίες σε κάποια σημεία.

ΘΑ ήταν τόσο δύσκολο να συμφωνήσουν όλα τα κόμματα ότι η πανδημία είναι ο κοινός εχθρός των πολιτών; Και να καθίσουν στο τραπέζι, να βγουν ενωμένοι να πείσουν τον κόσμο να εμβολιαστεί ή να τηρεί τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης;

ΑΚΟΜΑ και στην Παιδεία δεν θα έπρεπε να υπάρχουν σημεία σύγκλισης; Τι έχουν πετύχει οι κυβερνήσεις τα τελευταία σαράντα χρόνια στην εκπαίδευση; Τίποτα. Αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι το σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων και το βαφτίζουν μεταρρύθμιση. Εχουν αποτύχει πλήρως. Εχουν κάνει βασικό πυλώνα του εκπαιδευτικού συστήματος την παραπαιδεία, τα φροντιστήρια!

ΚΑΙ πολλά ακόμα είναι αυτονόητα. Τι κέρδισε η χώρα από τον διχασμό των μνημονίων και από το εφιαλτικό 2015; Τίποτα. Αντιθέτως, έχασε χρόνο και χρήμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε ένα ακόμα πιο σκληρό μνημόνιο από αυτό που θα έσκιζε. Πρόσκαιρα κέρδισε εκλογές, ανήλθε στην εξουσία. Πιθανότατα, όμως, θα το πληρώσει με το να μην ξανακερδίσει εκλογές για πάρα πολλά χρόνια, ίσως και ποτέ ξανά.

ΠΛΑΚΑ έχει το σκληρό ροκ. Καλή φάση είναι η καφενειακή αντιπολίτευση. Το «όχι σε όλα». Ναι, είναι σαν ποδοσφαιρικό ματς. Αλλά μέχρι εκεί.

ΑΝ δεν αντιμετωπίσουμε τη «βασική νόσο» της χώρας, τον διχασμό, τότε δεν πάμε… πουθενά. Θα σφαζόμαστε. Θα γυρίζουμε γύρω από την ουρά μας. Θα γκρινιάζουμε. Και τίποτα δεν θα αλλάζει. Ας ξανασκεφτούμε τα αυτονόητα.