Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Αν εξαιρέσουμε το κυρίαρχο μοτίβο που επαναλαμβάνεται σε όλες τις περιπτώσεις, δηλαδή τον άνδρα που θεωρεί τη γυναίκα κτήμα του, άρα πιστεύει ότι έχει πάνω της εξουσία ζωής και θανάτου, κάθε τραγωδία είναι και μια εντελώς διαφορετική υπόθεση.

Διαφορετικά κινήθηκε ο δράστης και αυτόχειράς που δολοφόνησε τη Δώρα στη Ρόδο, διαφορετικά ο σύντροφος της Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο, διαφορετικά ο εν διαστάσει σύζυγος της Κωνσταντίνας στη Μακρινίτσα. Κάποιες κοπέλες είχαν καταλάβει πως κάτι δεν πήγαινε καλά, άλλες δεν πρόλαβαν ή δεν τολμούσαν να χωρίσουν επειδή φοβόντουσαν. Από τις αρχές του έτους, 11 γυναίκες δολοφονήθηκαν, και δεν ήταν οι πρώτες. Δεκάδες γυναίκες δολοφονούνται, βιάζονται, κακοποιούνται κάθε χρόνο και πρέπει να ψάξουμε σοβαρά, ως κοινωνία, τα γιατί και τα πώς. Σοβαρά όμως, όχι πολιτικάντικα.

Βγήκε χθες ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Σπίρτζης, ως τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη του κόμματος, και τι ακριβώς είπε; Πως «μια ακόμη γυναίκα σκοτώθηκε  αφήνοντας την ανασφάλεια να περιδιαβαίνει τις ψυχές των συμπολιτών μας σε όλη τη χώρα.  Πόσες ακόμη πρέπει να θυσιαστούν για να αντιληφθούν ότι η πολιτική Μητσοτάκη “του νόμου και της τάξης” πρέπει να αλλάξει;». Αφού διευκρινίσουμε πως η 32χρονη κοπέλα δεν σκοτώθηκε, αλλά δολοφονήθηκε, θα πρέπει επίσης να καταλάβουμε πώς ακριβώς «θυσιάστηκαν» τα θύματα από την πολιτική της κυβέρνησης.

Δεν υπάρχει μήπως αρκετή αστυνόμευση, άρα να προσληφθούν και άλλοι αστυνομικοί; Μα σε αυτή την περίπτωση γιατί ο κ. Σπίρτζης καταγγέλλει την πρόσληψη των 4.500 ειδικών φρουρών; Αν πάλι θεωρεί πως η απάντηση είναι μόνο στα γραφεία ενδοοικογενειακής βίας, τότε γιατί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τα θεσμοθέτησε -όπως υποστηρίζει στην ανακοίνωσή του απαριθμώντας τα ένα προς ένα-, χωρίς να κάνει τις αντίστοιχες προσλήψεις;

Στο διά ταύτα: Είναι το λιγότερο λυπηρό να εργαλειοποιείται η έμφυλη βία με μικροκομματικά κριτήρια, επειδή κάποιοι νομίζουν πως έτσι θα πάρει πόντους η αξιωματική αντιπολίτευση. Δολοφονίες και κακοποιήσεις γυναικών συνέβαιναν και επί ΣΥΡΙΖΑ, όπως συνέβαιναν και επί ΠΑΣΟΚ και ακόμα πιο παλιά.

Είναι πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουν στη Δικαιοσύνη, στην Αστυνομία, στα σχολεία, στις δομές κοινωνικής πρόνοιας, στη θέση της γυναίκας στην αγορά εργασίας, στη στήριξη των θυμάτων, στην κουλτούρα της διαπαιδαγώγησης, στους νόμους.

Χρειάζεται κυριολεκτικά να μετακινήσουμε βουνά, όχι να πετάμε πετραδάκια μπας και βρουν τον αντίπαλο. Το θέμα δεν είναι κομματικό, είναι βαθιά κοινωνικό και απαιτείται η μέγιστη σύμπραξη δυνάμεων για την αντιμετώπισή του. Στα σοβαρά όμως.