Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Χιλιάδες Ελληνες θα πρόσφεραν μέρες από τη δική τους ζωή για να προστεθούν στη δική του.  Αντίδωρο για τη χαρά, τη δύναμη, την ορμή που μας χάρισαν τα  τραγούδια του. Βλέπαμε πώς τελείωνε, δεν το πιστεύαμε.  Επιθυμία  του να ανεβούν οι  όπερές του, τα επόμενα χρόνια, στη Λυρική Σκηνή. Να παίζονται τα κλασικά του έργα. Τα τραγούδια του ήξερε ότι θα ζουν στα χείλη των  επόμενων που έρχονται πίσω μας.

Πώς να διαχειριστούμε τώρα την απουσία του, έτσι που βάθυνε; Τίποτε δεν είναι το ίδιο, στο καταφύγιό του. Η Ρένα, πιστή γραμματέας του, δεν θα μας υποδέχεται και η Μυρτώ πάει δεκαετία που αποσύρθηκε στον κόσμο της.  Ανοίγοντας τα μάτια του,  από τα μεγάλα ανοικτά παράθυρα, έβλεπε την Ακρόπολη,  απαστράπτουσα στο φως  της μέρας, έως την τελευταία  στιγμή που έσβησε το φως του.

Εμειναν τώρα οι φωτογραφίες του στο περβάζι, με όσους μεγάλους του αιώνα συναντήθηκε -ένας από αυτούς εκείνος- να σημαίνουν την απουσία του. Σήμερα, πόσο κοντινό μου φαίνεται το 1980 που η φωτογραφία μας -εκείνος καθισμένος στο πιάνο- αποτύπωνε την  εικόνα του στην αιωνιότητα…

Δυσκόλεψαν τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Περνούσε ώρες στη μεγάλη πολυθρόνα – σκεπασμένα τα πόδια του με τη ζεστή κουβέρτα, να ακούει μουσική, να διαβάζει, να υπαγορεύει. Οταν οι συζητήσεις γυρνούσαν στις παλιές μέρες των αγώνων του, γλύκαινε το πρόσωπό του. Μιλώντας για την Ελλάδα  άστραφτε το βλέμμα του.

Εγραφε και κατέθετε δημόσια τις σκέψεις του, προκαλώντας παλαιά αντανακλαστικά και  δοκιμάζοντας παγιωμένες,  από ετών, κομματικές  νοοτροπίες. Τους φόβους του για όσα μπορεί να ακολουθήσουν δεν τους κρατούσε για τον εαυτό του, αδιαφορώντας ποιοι θα συσπειρωθούν  εναντίον του. Μίλησε από καρδιάς, στο Σύνταγμα, καθώς τον αποθέωναν χιλιάδες Ελληνες, για τον αριστερόστροφο φασισμό. Αυτόν που δεν σεβάστηκε, έξω από τη Μητρόπολη,   ούτε τη μέρα της κηδείας του.

Ηταν ανεκτίμητα  ανιδιοτελής, αξιοπρεπής και δοτικός ο Μίκης. Με διάκριση μιλούσε για όσα τον πλήγωναν. Ομως, πάντα με αγάπη για τους δικούς του. Διασφάλισε την έξοδό του, κατά τη δική του τάξη. Κι έτσι έγιναν όλα.

Η Πολιτεία τον τίμησε ως οικουμενικό, όπως του έπρεπε.  Είναι πολύτιμη η πνευματική κληρονομιά που άφησε στον καθένα μας: Εναν  δικό μας Μίκη.

Κάποιοι είπαν ότι ήταν κομμουνιστής, κάποιοι σοσιαλιστής, άλλοι δεξιός. Εγώ θα πω ότι ήταν ο ΑΧΩΡΗΤΟΣ…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr