Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δέχεται κριτική από δυο πλευρές: από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τα… ακροδεξιά της. Ο «συντονισμός» αυτού του ετερόκλητου αντιπολιτευτικού μπλοκ είναι αξιοθαύμαστος! Αυτή η κριτική κάποιες φορές ασκείται για εκ διαμέτρου αντίθετους λόγους. Αλλες φορές, όμως, η αξιωματική αντιπολίτευση και εκπρόσωποι της σκληρής Δεξιάς είναι σαν να μιλούν με ένα στόμα και μια φωνή.

ΤΡΑΝΟ παράδειγμα της δεύτερης περίπτωσης είναι η πανδημία. Γινόταν lockdown; Κατήγγελλαν κραυγάζοντας πως η κυβέρνηση «κλείνει τη χώρα» γιατί δεν έχει σχέδιο και πως τιμωρεί άνευ λόγου και αιτίας τους πολίτες. Ανοιγαν οικονομικές/κοινωνικές δραστηριότητες; Κατήγγελλαν κραυγάζοντας πως η κυβέρνηση «ανοίγει τα πάντα» και θα υπάρξουν ολέθριες συνέπειες.

ΟΤΑΝ μπήκε στην πολιτική κουβέντα η υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών, συνέβη και πάλι το ίδιο. Και από αριστερά και από δεξιά υπήρξαν αντιδράσεις που έκλειναν το μάτι σε κάθε είδους αρνητές και ψεκασμένους συνωμοσιολόγους.

ΤΡΑΝΟ παράδειγμα της πρώτης περίπτωσης είναι η κριτική που ασκείται στα πρόσωπα που αναλαμβάνουν θέσεις και αξιώματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την κυβέρνηση ως ακροδεξιά. Οι δεξιοί καταγγέλλουν την κυβέρνηση ως κεντροαριστερή που βολεύει «σημιτικούς» και άλλους πασόκους. Είναι αστείο και προκαλεί τον κοινό νου να μιλούν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για ακροδεξιούς όταν συγκυβέρνησαν επί τέσσερα χρόνια με το πιο «ψεκασμένο» κομμάτι της Δεξιάς, αυτό των ΑΝ.ΕΛ. Οπως είναι, επίσης, αστείο κάποιοι να υποδύονται τους «ορθόδοξους δεξιούς» και να επιχειρούν να οικειοποιηθούν τον «καραμανλισμό», όταν στην πραγματικότητα υιοθετούν τη ρητορική των αρνητών των Μνημονίων και της πανδημίας και «χαϊδεύουν» βέρους ακροδεξιούς.

Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Δύο πράγματα έχουν κάνει έξαλλους τους αριστερο-ακροδεξιούς αντιπολιτευόμενους.

ΠΡΩΤΟΝ, το ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών που κινούνται γύρω από το Κέντρο, αυτό δηλαδή που αγωνίζονται να πετύχουν πάντοτε οι πολιτικοί αρχηγοί του κομματικού δίπολου.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην επιλογή προσώπων θέτει ως βασικό κριτήριο το να μπορεί ο επιλεγόμενος για οποιαδήποτε θέση να φέρει εις πέρας την αποστολή του ανεξάρτητα από τις πολιτικές καταβολές του.

ΑΥΤΟ, βέβαια, δεν σημαίνει ότι γίνονται πάντοτε οι σωστές επιλογές. Λάθη συμβαίνουν και όταν τις θέσεις καταλαμβάνουν μόνο οι προερχόμενοι από τον «κομματικό σωλήνα». Αυτό έχει αποδειχθεί εκατοντάδες φορές στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και είναι σίγουρο πως θα αποδειχθεί πολλές φορές και στο μέλλον.

ΓΙΑ πολλές δεκαετίες βιώσαμε την ολοφάνερη αποτυχία του κομματικού οπαδισμού. Τώρα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η κυβέρνηση θέτει ως προτεραιότητα το ρεαλισμό. Με την υλοποίηση αυτονόητων μεταρρυθμίσεων, που δεν έγιναν ποτέ. Με τη δημιουργία ενός κράτους που, επιτέλους, θα εξυπηρετεί αντί να ταλαιπωρεί τον πολίτη. Με «αποποινικοποίηση» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Με επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων. Αν προχωρήσουν όλα αυτά, τότε θα φτιαχτεί μια άλλη, μια νέα Ελλάδα με φόντο το 2030. Αυτό είναι το στοίχημα. Και ας γκρινιάζουν όσο θέλουν συμμαχώντας διάφοροι αριστερο-ακροδεξιοί.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr