Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Από τη μία, είναι εκείνοι που με απόλυτο τρόπο και υψηλούς τόνους δηλώνουν πως οι φράχτες και τα σύνορα είναι απάνθρωπα, θέλοντας να επαναλάβουν το χάος του 2015. Από την άλλη, είναι εκείνοι που λένε «ούτε ένας παραπάνω» και κόβουν τη συζήτηση. Και η μία και η άλλη πλευρά έχουν το ίδιο πρόβλημα: Την πραγματικότητα, η οποία έχει πάντα την τελευταία λέξη και επιβάλλει τις συνθήκες μέσα στις οποίες μπορούν τα κράτη να κινηθούν.

Η έκκληση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν προς όλες τις χώρες, κυρίως τις ευρωπαϊκές, να υποδεχθούν Αφγανούς πρόσφυγες συνοδεύτηκε από τη λέξη «ποσόστωση» και το αντισταθμιστικό δέλεαρ των «αναγκαίων πόρων». Την ίδια στιγμή, ο Αυστριακός καγκελάριος, Σεμπάστιαν Κουρτς, δήλωσε ρητά και κατηγορηματικά πως διαφωνεί και δεν θα δεχθεί άλλους πρόσφυγες όσο αυτός είναι καγκελάριος. Πριν βιαστούμε να μιλήσουμε για καλούς και κακούς, ας δούμε μερικούς αριθμούς.

Σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία στο τέλος του 2020 υπήρχαν περίπου 2,6 εκατομμύρια Αφγανοί πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο. Στο Πακιστάν βρίσκονταν 1.438.000, στο Ιράν 780.000, στη Γερμανία 148.000, στην Αυστρία 40.000, στη Γαλλία 32.000, στη Σουηδία 30.000, στην Αυστραλία 11.000, στο Ηνωμένο Βασίλειο 9.000, στην Ινδία 8.000 και στις ΗΠΑ 2.000. Δηλαδή η Αυστρία, που έχει εννιά φορές μικρότερο πληθυσμό από τη Γερμανία, έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό Αφγανών προσφύγων στην Ε.Ε. Η δε Αυστραλία φιλοξενεί πέντε φορές περισσότερους Αφγανούς από όσους οι Ηνωμένες Πολιτείες, που τώρα φεύγουν τρέχοντας αφήνοντας πίσω τους το χάος.

Την ίδια στιγμή, η ευρωπαϊκή οικογένεια εξακολουθεί να δουλεύει σε πολλαπλές ταχύτητες, χωρίς να μπορεί να διασφαλίσει την περίφημη αναλογική ποσόστωση. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι απόρροια των διαφορών που υπάρχουν ανάμεσα στα συστήματα ασύλου των χωρών της Ε.Ε. είναι ότι το 2020 το ποσοστό αναγνώρισης Αφγανών πολιτών σε πρώτο βαθμό κυμαινόταν από 1% στη Βουλγαρία έως 93% στην Ιταλία.

Τίποτα λοιπόν δεν είναι απλό. Οχι επειδή τα νούμερα δεν λένε την αλήθεια, αλλά επειδή πίσω από τους αριθμούς βρίσκονται άνθρωποι που χρήζουν προστασίας από ένα επικίνδυνο, παρανοϊκό καθεστώς. Η προστασία των ανθρώπων αυτών όμως δεν επιτυγχάνεται με λαϊκισμούς τύπου ανοικτών συνόρων, αλλά με σοβαρή και ρεαλιστική συνεργασία όλων των κρατών. Το νέο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μετανάστευσης έχει ήδη αργήσει.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου