Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΝΑ πατήσω ένα κουμπί και να περάσουν χρόνια. Χρόνια πίσω ή μπροστά.

ΟΛΕΣ αυτές τις μέρες σκέφτομαι, θυμάμαι. Είναι σαν τα ταινιάκια των 8 mm που γύριζες στις διακοπές ή στο σπίτι. Και τα έχουμε δει τόσες φορές. Αυτά τα πρωτόγονα βίντεο της δεκαετίας του ’70, που δεν είχαν καν ήχο.

ΔΕΝ ήθελα να πατάω στην άμμο και με έπαιρνες αγκαλιά μέχρι εκεί που ξεκινούσε η θάλασσα. Ηθελα, όμως, να οδηγήσω το φιατάκι και με έβαζες να κάθομαι στη θέση του οδηγού, για να παίζω με το τιμόνι. Μου είχες μάθει πώς να σκάβω, για να βάζω σωστά τα πασσαλάκια της σκηνής και σε βοηθούσα. Ή τουλάχιστον με έκανες να νομίζω ότι σε βοηθούσα. Κάθε μέρα έφερνες εφημερίδα στο σπίτι, έτσι έμαθα ανάγνωση πριν πάω σχολείο και κάπως έτσι άρχισα να ψαλιδίζω αποκόμματα μέχρι που κατάλαβα ότι ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Και στις 6 κάθε πρωί για την προπόνηση στο κολυμβητήριο. Η πρώτη φορά στη Λεωφόρο. Τόσο εντυπωσιακό, για εκείνα τα χρόνια που έκλαιγα όταν έχανε ο Παναθηναϊκός. Κάτι πρωινά που με ξύπναγες να πάμε για ψάρεμα, αν και είχα γυρίσει από ξενύχτι. Οι παρτίδες τάβλι και σκάκι που παίζαμε.

ΤΟΣΑ πολλά. Και ακόμα πιο πολλά. Ωραία και άσχημα. Γέλια και δάκρυα. Αγκαλιές και φωνές. Ηρεμία και τσακωμοί. Μια κλασική ελληνική οικογένεια.

ΠΑΝΤΑ, κυριολεκτικά πάντα, με άφηνες να κάνω αυτό που ήθελα, αυτό που είχα αποφασίσει. Σωστό ή λάθος. Ησουν τόσο σίγουρος για όσα έκανα. Ή τουλάχιστον έτσι μου έδειχνες. Και αυτό με γέμιζε δύναμη και αυτοπεποίθηση. Χιλιάδες στιγμές.

META μεγαλώσαμε. Και εσύ και εγώ. Ηρθαν τα εγγόνια σου, που λάτρευες όσο τίποτα άλλο.

ΤΟ φιλμάκι τελείωσε. Ναι, κάποια στιγμή έρχεται το τέλος. Αυτό είναι το φυσιολογικό. Με τη λογική όλα όσα συμβαίνουν είναι απόλυτα κατανοητά. Με την καρδιά, όμως, μοιάζουν ακατανόητα.

«ΕΙΣΑΙ εσύ όταν κοιτάζω στον καθρέφτη. Είμαστε η ίδια ψυχή». Ετσι, το είχε γράψει και το είχε τραγουδήσει ο Μπόνο. Και είχε απόλυτα δίκιο. Οσο περνάει ο καιρός η ομοιότητά μας είναι σοκαριστική.

ΕΔΩ και χρόνια απέκτησαν νόημα πολλά που μου έλεγες. Τότε δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία. Αλλες φορές σου κρατούσα και μούτρα, για πράγματα, μάλιστα, που δεν μπορούσες να κάνεις κάτι. Εδώ και χρόνια, όμως, ακούω τον εαυτό μου να λέει τα ίδια λόγια στα παιδιά. Ή να συμπεριφέρομαι όπως εσύ στην καθημερινότητα. Κάθε φορά σε θυμάμαι.

ΗΣΟΥΝ πάντοτε εκεί για μένα. Δεν ήμουν πάντοτε εκεί για σένα. Χανόμουν στην καθημερινότητα.

ΜΠΟΡΕΙ να έφυγες για πάντα. Αλλά, τελικά, είναι αλλιώς τα πράγματα. Θα είσαι εδώ για πάντα.

ΜΠΑΜΠΑ, σε αγαπώ.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr