Γράφει ο  Πάνος Αμυράς*
Λίγες ημέρες αργότερα το «όχι» του δημοψηφίσματος το μετέτρεψε σε «ναι», βάσει πολιτικού σχεδιασμού και όχι συναισθανόμενος την εθνική ανάγκη να μείνει η Ελλάδα στο σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης.

ΜΕ ΑΥΤΟ τον τρόπο πέταξε από το τρένο τους «λαφαζανικούς», υπνώτισε τους πολιτικούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης, υποστηρίζοντας τότε ότι δεν θα προσέφευγε ξανά σε εκλογές και διατηρήθηκε στην εξουσία με τις κάλπες του Σεπτεμβρίου, υποσχόμενος τέλος των Μνημονίων πριν από το 2019.
Και τότε «άρχισε να κυβερνά», όπως εύστοχα προέβλεπε ο Νίκος Παππάς. Επιχείρησε να αλώσει το τηλεοπτικό πεδίο με το διαγωνισμό-οπερέτα και τα βοσκοτόπια του συντρόφου Καλογρίτσα, όρμησε στο Δημόσιο διορίζοντας στρατιές μετακλητών και μονιμοποιώντας χιλιάδες συμβασιούχους, αποδυνάμωσε τις ανεξάρτητες αρχές και θέλησε να χειραγωγήσει τη δικαιοσύνη.

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ υιοθέτησε τις παθογένειες της μεταπολίτευσης, οι οποίες έχουν ένα μειονέκτημα: κοστίζουν ακριβά και όταν δεν υπάρχει η ευχέρεια του δανεισμού, όπως συνέβαινε στη δεκαετία του ’80, μπορούν να χρηματοδοτηθούν μόνο μέσα από φόρους. Και πάλι δεν δίστασε ο πρωθυπουργός. Το καλοκαίρι του 2016 επέβαλε πρόσθετα μέτρα 5 δισεκατομμυρίων ευρώ για να σιγουρέψει το πρωτογενές πλεόνασμα ενώ καθιέρωσε νέο σύστημα ασφαλιστικών εισφορών που χτύπησε καίρια τους ελεύθερους επαγγελματίες.

ΟΜΩΣ ο κ. Τσίπρας δεν κυβέρνησε ποτέ στην πράξη, με αποτέλεσμα το «κάρο της οικονομίας» να έχει κολλήσει. Η πραγματική οικονομία έφτασε στο σημείο μηδέν, οι δανειστές ζητούν μέτρα 3,6 δισεκατομμυρίων λόγω των καθυστερήσεων της κυβέρνησης να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις της και το βουνό της «άτακτης χρεοκοπίας» προβάλλει ξανά στον ορίζοντα.

Η ΧΩΡΑ έχει μπροστά της δύο κρίσιμες ημερομηνίες. Η πρώτη είναι ο Ιούλιος του 2017, οπότε πρέπει να εξοφλήσουμε δάνεια της ΕΚΤ ύψους 6,3 δισεκατομμυρίων ευρώ. Εάν η παρέα του κ. Τσίπρα επιμείνει στη λογική των αέναων διαπραγματεύσεων, τότε για να μπορέσει η χώρα να πληρώσει τη δόση στην ΕΚΤ θα πρέπει η κυβέρνηση να έχει στραγγίξει την οικονομία επιβάλλοντας στάση πληρωμών στους προμηθευτές του Δημοσίου.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ κρίσιμη ημερομηνία είναι ο Ιούνιος του 2018. Τότε λήγει το τρίτο Μνημόνιο και η χώρα πρέπει να χρηματοδοτεί πλήρως τις ανάγκες της από τις αγορές. Το διάστημα είναι πολύ μικρό όταν ακόμη και σήμερα τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων βρίσκονται στα ύψη, η διαπραγμάτευση βρίσκεται στον αέρα και η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης μετατίθεται για τον Ιούνιο. Σε περίπτωση αδυναμίας προσφυγής στις αγορές ή θα πρέπει να αναζητηθεί τέταρτο Μνημόνιο, χωρίς να είναι βέβαιο ότι και οι δανειστές θα το δεχθούν, ή η χώρα θα οδηγηθεί στο Κούγκι!

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ο λογαριασμός του «πολιτικού ατυχήματος» που λέγεται «κυβέρνηση της Αριστεράς». Το 2014 η Ελλάδα ήταν έτοιμη να βγει από το μνημονιακό κλοιό. Δύο χρόνια αργότερα, ο κ. Τσίπρας ετοιμάζεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να υπογράψει ένα δεύτερο επί των ημερών του Μμνημόνιο ή να παραστήσει το γέροντα Σαμουήλ τινάζοντας στον αέρα τις θυσίες των πολιτών.
Είναι χρέος της Νέας Δημοκρατίας και συνολικά του δημοκρατικού τόξου να μην τον αφήσουν να πειραματίζεται με τη φωτιά στη μπαρουταποθήκη της δραχμής.

*Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής