Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Και αν στον αφρό των ημερών είναι η ιδιωτικοποίηση μέρους τις επιχείρησης με ποιους όρους και ποιο τίμημα ή αν μας σόκαραν οι υψηλές αμοιβές στελεχών του ΑΔΜΗΕ, τελικά μάλλον χάνουμε την ουσία. Η ΔΕΗ είναι μια (ακριβή) μικρογραφία της ελληνικής πραγματικότητας όπως διαμορφώθηκε στην εποχή των παχιών αγελάδων και όπως κατέρρευσε στα χρόνια των Μνημονίων.

Μια εξαιρετική μελέτη του Οργανισμού Ερευνας και Ανάλυσης διαΝΕΟσις που είναι ανοιχτή και δωρεάν διαθέσιμη στους πολίτες καταγράφει με ρεπορτάζ και πλούσιο φωτογραφικό υλικό την ιστορία του Φράγματος της Μεσοχώρας. Ενός έργου που στοίχισε, σύμφωνα με τη ΔΕΗ, 500 εκατομμύρια ευρώ, που έχει ολοκληρωθεί από το 2001 και δεκαέξι χρόνια αργότερα δεν έχει λειτουργήσει ούτε μία ημέρα.

Το έργο είχε συνδεθεί με την εκτροπή του Αχελώου, ένα έργο που έχει ακυρωθεί 6 φορές από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ωστόσο, υπάρχει άλλη απόφαση που απεντάσσει το Φράγμα από το έργο της εκτροπής και άρα θα μπορούσε να λειτουργήσει ανεξάρτητα. Αν αυτό γινόταν, τότε σύμφωνα με τους συντάκτες της μελέτης η ΔΕΗ θα είχε έσοδα περίπου 25-30 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, θα παραγόταν συνολική ενέργεια 360 GWh ετησίως, επαρκής δηλαδή για να ηλεκτροδοτηθεί μια πόλη ίση με το Περιστέρι, και θα περιοριζόταν η εξάρτηση της ΔΕΗ από «βρόμικες» πηγές ενέργειας, όπως π.χ. ο λιγνίτης.

«Γιατί δεν λειτουργεί το φράγμα;», είναι το ερώτημα που προκύπτει και η απάντηση έρχεται από την ίδια την έρευνα. «Επειδή η ΔΕΗ άρχισε να κατασκευάζει ένα γιγάντιο έργο υποδομής με ελλιπή σχεδιασμό, χωρίς να έχει εξασφαλίσει ότι δεν θα ακυρωθεί στα δικαστήρια. Επειδή μερικοί κάτοικοι ενός μικρού χωριού της Πίνδου και περιβαλλοντικές οργανώσεις αντιδρούν. Επειδή το κεντρικό κράτος κωλυσιεργεί ή αδιαφορεί».

Η κουλτούρα που διαπνέει το Φράγμα της Μεσοχώρας είναι τόσο… ελληνική που σχεδόν τρομάζει. Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για μελέτες και κατασκευές χωρίς προηγουμένως να έχουν διασφαλιστεί τα απαραίτητα, κάτοικοι που αντιδρούν γιατί αυτό είναι το χωριό τους και δεν θέλουν να φύγουν, περιβαλλοντικές οργανώσεις που υπερασπίζονται την αναπαραγωγή της πέστροφας, σύμβουλοι υπουργών που κωλυσιεργούν, δικαστικές αποφάσεις που κάνουν χρόνια να βγουν και πάει λέγοντας.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι αυτοί έχουν ένα κομμάτι δίκιου με το μέρος τους. Και οι ντόπιοι που δεν θέλουν να ξεριζωθούν και οι πέστροφες που πρέπει να ζήσουν. Ισως να υπήρχε λύση, αν αναζητούνταν πριν δημιουργηθεί το πρόβλημα. Ισως.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου