Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Σημαντικοί Ελληνες επιστήμονες της Αρχαιολογίας υποστήριξαν ότι «το μνημείο είναι εκτός οποιασδήποτε συναλλαγής», «αν δοθεί τελικά αυτό το υπέρτατο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς θα καταντήσει ένα σκηνικό», «ο Παρθενώνας δεν χρειάζεται διαφήμιση, δεν υπάρχει όφελος από μια τέτοια εκδήλωση», «η πρόταση είναι προσβλητική».

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς με τις παραπάνω απόψεις. Ο Παρθενώνας δεν είναι «οποιοδήποτε» μνημείο, αλλά ένα μοναδικό σύμβολο του παγκόσμιου πολιτισμού και της δημοκρατίας, το οποίο δεν μπορεί να ενοικιάζεται έναντι οποιουδήποτε τιμήματος. Από την άλλη η πρόταση της Gucci, που συνοδευόταν από χορηγία δύο εκατομμυρίων ευρώ για αναστηλωτικά έργα σε αρχαιολογικούς χώρους, ανοίγει για τα καλά τη συζήτηση. Εχουμε δικαίωμα, είναι σωστό, μπορούμε να εκμεταλλευθούμε εμπορικά την πολιτιστική μας κληρονομιά; Και με ποιο τρόπο; Ποιος μπορεί να καθορίσει αντικειμενικά τα υποκειμενικά όρια της σωστής αξιοποίησης; Και τελικά αυτή η αξιοποίηση έχει σχέση μόνο με τους αρχαιολογικούς χώρους ή αναφέρεται σε οποιοδήποτε «πλούτο» διαθέτουμε;

Η ΜΙΑ επιλογή είναι η πιο απλή, η πιο εύκολη: Μπορούμε να πούμε όχι σε όλα. Ετσι δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα, καμία αντιπαράθεση και κανένα ξεβόλεμα. Βέβαια, δεν θα υπάρχει και κανένα έσοδο για το κράτος, αλλά ούτε νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Η άλλη επιλογή είναι να πούμε ναι σε όλα. Θα είναι ξεφτίλα, θα δούμε… στρινγκ στον Παρθενώνα και all inclusive εξάστερο ξενοδοχείο στη Δήλο, αλλά θα βγάλουμε χρήματα. Ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη επιλογή αποτελούν λύση.

ΠΡΕΠΕΙ, όμως, να υπάρξει λογική και ρεαλισμός. Ζούμε σε μια χώρα που δεν μπορεί να διαχειριστεί με σωστό τρόπο ούτε το παρκάκι της γειτονιάς. Το Πεδίον του Αρεως είναι καταφύγιο για έμπορους ναρκωτικών και τοξικομανείς. Ο Εθνικός Κήπος, εγκαταλελειμμένος, γίνεται σιγά σιγά μη επισκέψιμος. Το Ελληνικό, το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό project ανάπλασης, παραμένει εδώ και δεκαπέντε χρόνια στα χαρτιά. Και χθες ξεκίνησαν πάλι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ νέο μπλόκο μέσω ΣτΕ και ερώτησης στη Βουλή. Ας σκεφτούμε πώς θα ήταν η Αττική αν είχε ήδη αξιοποιηθεί από τις αρχές του 2000 ο χώρος του πρώην αεροδρομίου. Ας θυμηθούμε πως είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που διαθέτει σχεδόν εβδομήντα χιλιόμετρα παραλιακό μέτωπο, από τον Πειραιά έως το Σούνιο.

ΑΣ ΔΕΙΞΕΙ την ίδια -αλά Gucci- πυγμή το υπουργείο Πολιτισμού για την κατάντια δεκάδων αρχαιολογικών χώρων που είτε υπολειτουργούν είτε θυμίζουν σκουπιδότοπο είτε δεν διαθέτουν πωλητήρια. Ας σκεφτούμε πως το τουρνουά τένις Ρολάν Γκαρός, που διαρκεί μόλις είκοσι ημέρες, έχει σχεδόν διακόσιες φορές τα έσοδα του Φεστιβάλ Επιδαύρου! Ας συνειδητοποιήσουμε πως το φυσιολογικό θα ήταν να έρχονται στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές για να σπουδάσουν Φιλοσοφία, Μηχανική, Ιατρική σε ιδιωτικά πανεπιστήμια και όχι να φεύγουν οι νέοι για το εξωτερικό. Ας προβληματιστούμε για την απίστευτη πολυνομία, γραφειοκρατία και διαφθορά που μπλοκάρει οποιαδήποτε εγχώρια και ξένη επένδυση. Από τον μικροεπαγγελματία που θέλει να ανοίξει καφενείο έως διεθνή funds που θέλουν να κάνουν business.

ΤΕΛΟΣ πάντων, ας πάρουμε μια απόφαση. Ναι, να μη θυσιάσουμε τον Παρθενώνα στο βωμό των χρημάτων. Να μην ξεπουληθούμε. Να αξιοποιήσουμε, όμως, το τεράστιο «κεφάλαιο» που διαθέτουμε ως χώρα σε πολιτισμό, παιδεία, τουρισμό. Εχουμε ευλογημένο τόπο, μοναδική κληρονομιά και δεν βγάζουμε ευρώ. Κρίμα δεν είναι;

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου