Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Πέρυσι ο πρόεδρος του Πακιστάν, Μαμνούν Χουσεΐν, είχε κόψει τα πόδια των «εμπόρων του έρωτα» (υφασμάτινες καρδούλες, ραβασάκια, γλυκίσματα, άνθη, ρομαντικά δείπνα κ.λπ. κ.λπ.), καταγγέλλοντας περίπου σαν άλλος Ερντογάν ότι «η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου δεν είναι μέρος της μουσουλμανικής μας παράδοσης, αλλά της δυτικής».

[Μιας και αναφερθήκαμε στην Τουρκία, αξίζει να σημειώσουμε ότι το μένος των φανατικών κατά του Αϊ-Βασίλη, που κατά πολλούς όπλισε το χέρι του μακελάρη της Κωνσταντινούπολης στο κλαμπ του Βοσπόρου τα Χριστούγεννα, ηττήθηκε χθες κατά κράτος από τους Νόμους της Αγοράς. Οπως μας διαβεβαίωσε ο ανταποκριτής μας Μανώλης Κωστίδης, το καταναλωτικό όργιο γύρω από τον Αγιο Βαλεντίνο κυριάρχησε ανεμπόδιστα στις τηλεοπτικές διαφημίσεις, στα προγράμματα και τα social media της γειτονικής χώρας, χωρίς κανένας μουφτής ή σκληροπυρηνικός του ΑΚΡ να βγάλει κιχ. Pecunia non olet (τα λεφτά δεν έχουν οσμή) έλεγαν οι Λατίνοι – ούτε θρησκεία, θα προσθέταμε εμείς.]

Είναι γεγονός ότι ένα κομμάτι της νεολαίας κινείται όλο και πιο συντηρητικά, τόσο στο χριστιανικό όσο και στον ισλαμικό κόσμο. Στο Πακιστάν και στην Ινδονησία πολλοί νεαροί μουσουλμάνοι νιώθουν την ανάγκη να διαδηλώσουν κατά των εθίμων του Αγ. Βαλεντίνου – στο πλαίσιο κυρίως της πολιτισμικής κόντρα με τη Δύση. Αυτό δεν σημαίνει ότι σύσσωμη η πολυπληθής νεολαία των μουσουλμανικών χωρών καταπιέζει τα ερωτικά της αισθήματα, όπως π.χ. επιτάσσει η θρησκευτική αστυνομία της Σ. Αραβίας από το 2008 ή οι ινδονησιακές αρχές από πέρυσι.

Ας είναι καλά η μαύρη αγορά και τα στραβά μάτια της αστυνομίας, ακόμη και της πακιστανικής, που εξασφαλίζει στους ερωτευμένους ότι θα βρουν την καρτούλα, την ανθοδέσμη και το δωράκι τους την ώρα και στον τόπο που πρέπει.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου