Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ηταν η μεγαλύτερη κλιμάκωση της ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας στη Μέση Ανατολή μετά τον Ψυχρό Πόλεμο και ταυτόχρονα μια υπόμνηση του ποιος κάνει κουμάντο σε μια χώρα-κλειδί για την ασφάλεια του Ισραήλ, του Ιράν και των πετρελαίων του Κόλπου.

Στα παλαιστινιακά εδάφη η τελευταία φορά που έγιναν εκλογές ήταν το 2006, λόγω της ρήξης Χαμάς-Φατάχ. Στη σπαρασσόμενη εδώ και μια δεκαετία από τον εμφύλιο Συρία, ο Ασαντ κατάφερε να διοργανώσει δύο εκλογές, το 2014 και χθες.

Οχι βέβαια για να αποδείξει ότι είναι «δημοκρατικός ηγέτης» (αυτό δεν τον ενδιαφέρει), αλλά για να κάνει τους Δυτικούς να χωνέψουν μια και καλή ότι δεν υπάρχει ειρηνική διευθέτηση στη Συρία χωρίς την αφεντιά του.

Eνώ ο Σύρος πρόεδρος έβλεπε τον Χάρο με τα μάτια του ως το 2013, τώρα δήλωσε περίπου ότι γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την κοινή ανακοίνωση που εξέδωσαν χθες ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, απορρίπτοντας τις συριακές εκλογές ως «μη ελεύθερες, ούτε δίκαιες».

Το καθεστώς επέτρεψε μόνο σε δύο ελεγχόμενους ανθυποψηφίους να δώσουν πλουραλιστικό άλλοθι στη διαδικασία, ενώ ο Ασαντ έστησε ένα σκηνικό ψευδούς κανονικότητας, με προεκλογικές εκδηλώσεις παλαιού τύπου, «λαοθάλασσες» και σημαίες (εν μέσω Covid).

Μπορεί οι εκλογές που έγιναν στο ελεγχόμενο από τον Ασαντ 70% της χώρας (πλην των τουρκοκρατούμενων περιοχών στο Αφρίν και τη βορειοανατολική Συρία, την κουρδική Ροτζάβα, το Ιντλίμπ κι έναν μικρό θύλακα υπολειμμάτων του ΙSIS στα νοτιοανατολικά) να μην αναγνωρίζονται από τον ΟΗΕ, όμως έχουν τη σφραγίδα ενός μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας, της Ρωσίας, η οποία μαζί με τις πολιτοφυλακές του Ιράν αποτελούν την κύρια πηγή νομιμοποίησης του Ασαντ. Με απλό διάκοσμο τον «κυρίαρχο» συριακό λαό.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr