Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Στους αρχαιολογικούς χώρους τηρούνται με ευλάβεια τα υγειονομικά μέτρα, αλλά στις πλατείες, στο Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας, την Κυριακή κάθονταν όλοι έξω, με τα μέτρα να έχουν πάει περίπατο. Στα πεζοδρόμια, έξω από μπαράκια και καφέ, οι άνθρωποι ήταν σαν τσαμπιά, με έναν καφέ στο χέρι. Καθισμένοι σε παγκάκια, σε σκαλάκια, σε φαρδιά μαρμάρινα διαχωριστικά. Στην πλατεία Κολωνακίου, τόση συντροφιά οι προτομές των τριών Φιλικών αμφιβάλλω αν έχουν ξαναδεί.

Το ίδιο και στο Σύνταγμα και στην Ερμού, σαν Χριστούγεννα. Στην πλατεία Καπνικαρέας, που περιβάλλει το βυζαντινό εκκλησάκι του 11ου αιώνα, το αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου, και στα πεζούλια της, κάθονταν, δίπλα ο ένας στον άλλο, δεκάδες πολίτες που άκουγαν τους πλανόδιους μουσικούς.

Αν, λοιπόν, δεν ήταν η πανδημία που μας έχει τσακίσει, δεν θα υπήρχε κανείς λόγος να αναφερόμαστε σε χαρούμενες σκηνές, σαν κι αυτές, πρωί μιας κανονικής Κυριακής, στην Αθήνα.

Θα ήθελα όμως να μάθω πόσοι από τους ειδικούς που συγκροτούν την Επιτροπή των Λοιμωξιολόγων βγήκαν χτες βόλτα στο κέντρο ή ακόμη και στους γύρω δήμους, έτσι για να έχουν την εικόνα της πόλης, στην οποία κάθε μέρα σημειώνονται τα περισσότερα κρούσματα. Γιατί αν βγήκαν, πρέπει να αποκόμισαν την εικόνα που έχουμε κι εμείς.

Με όλο τον σεβασμό που έχω για την κρίση τους, πολλώ δε μάλλον σε περιόδους πανδημίας, όπως αυτή που βιώνουμε, από τον Μάρτη 2020, νομίζω ότι, αντί να είναι οι άνθρωποι σαν τσαμπιά σε πλατείες, έξω από τα υπαίθρια κλειστά καφενεία, μπαράκια, εστιατόρια, θα μπορούσαν να κάθονται, με όλα τα επιβεβλημένα μέτρα, έξω, στις καρέκλες, στα τραπέζια, στους πάγκους των μαγαζιών. Η διαφορά θα ήταν υπέρ των μέτρων και όχι υπέρ της… νόσου. Ποιος καταστηματάρχης δεν θα τα τηρούσε, προκειμένου να δουλέψει;

Η εικόνα «των κατασκηνωμένων» με το χάρτινο ποτήρι στο χέρι δεν είναι η καλύτερη από κάθε άποψη. Ούτε από κοινωνική ούτε από οικονομική ούτε και από πρακτική. Εντάξει η κρίση των ειδικών, αλλά εδώ που τα λέμε, κάπου και οι ίδιοι δεν φαίνεται να ομονοούν. Το συντεταγμἐνο άνοιγμα των υπαίθριων χώρων θα πρόσφερε σίγουρα περισσότερη ασφάλεια για τη μη μετάδοση της νόσου από τον άναρχο συνωστισμό της Κυριακής.

Ας το ξανασκεφθούν. Είναι ανάγκη να δοθεί πρακτική, ασφαλής λύση, με τα δέοντα μέτρα. Προς τι ο αποκλεισμός που βιώνουμε -οι πιο νέοι, ως… «τιμωρία»- όταν μπορούν και τα μέτρα να τηρηθούν και να αλλάξει η διάθεση των ανθρώπων;