Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αν υπήρχε τίτλος αυτοκράτορα του χρυσού και των πολύτιμων λίθων θα ανήκε δικαιωματικά στον Φιρόζ Μαρτσάντ, έναν δαιμόνιο Ινδό επιχειρηματία με πάνω από 200 κοσμηματοπωλεία στην πατρίδα του και άλλα 120 σε Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Μπαχρέιν, Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ – κοντολογίς στις πηγές … μαύρου χρυσού της Μέσης Ανατολής. Εγκατεστημένος εδώ και χρόνια στο Ντουμπάι, ο Μαρτσάντ ελέγχει τις πωλήσεις χρυσού και διαμαντιών στα duty free των αεροδρομίων Αμπου Ντάμπι, Κουβέιτ και Μουσκάτ (πρωτεύουσας του Ομάν). Διατηρεί λοιπόν άριστες σχέσεις με τις κυβερνήσεις του Κόλπου, ενώ στα καταστήματά του Pure Gold Jewelers απασχολεί 1.000 υπαλλήλους – συν 1.500 σε εργοστάσια επεξεργασίας διαμαντιών σε Κίνα-Ινδία.

Επειδή όμως εκτός από Μίδας ο Φιρόζ Μαρτσάντ τυγχάνει και φιλάνθρωπος, προχώρησε σε μια χειρονομία που αγγίζει τις χορδές ημών, των αδίκως υπερχρεωμένων Ελλήνων (κι εδώ δεν αστειευόμαστε…). Οταν διαπίστωσε ότι εκατοντάδες Ινδοί συμπατριώτες του και μετανάστες άλλων χωρών βρίσκονται στις φυλακές των Εμιράτων για μικρομεσαία χρέη, αποφάσισε να πληρώσει 1 εκατομμύριο δολάρια (3,8 εκατ. ντιρχάμ ΗΑΕ) για να τους ελευθερώσει, δίνοντάς τους και μια μικρή μαγιά για να γυρίσουν στις πατρίδες τους (Ινδία, Ινδονησία, Πακιστάν, Φιλιππίνες, Ουζμπεκιστάν, Μπανγκλαντές, Σρι Λάνκα, Αιθιοπία, Συρία, Υεμένη, Ομάν και Γκάνα).

«Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι εγκληματίες αλλά θύματα της συγκυρίας. Κατέληξαν στη φυλακή για χρέη – συχνά χωρίς να φταίνε. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω να τους βοηθήσω όπως μπορώ», είπε στους «Times of India» o Μαρτσάντ, που στο παρελθόν έχει κάνει κι άλλες φιλανθρωπίες για τα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Δυστυχώς, οι δικοί μας δανειστές δεν είναι για τα κυβικά του.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου