Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο «χαμογελαστός άνθρωπος της διπλανής πόρτας» δεν ανέλαβε ποτέ υπουργείο στη χώρα του για να φθαρεί από το προσφυγικό ούτε συνεργάστηκε άμεσα με τους Χριστιανοδημοκράτες, όπως ο «εξαντλημένος» Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, που μόνο να φωνάζει κατά της λιτότητας ήξερε ως υπουργός Οικονομίας, για να κάνει στο τέλος ό,τι του έλεγε ο Σόιμπλε.

Ο χαρωπός, ολίγον ευτραφής, φαλακρός διοπτροφόρος με τα επιμελώς ατημέλητα γένια που θα διεκδικήσει την καγκελαρία για λογαριασμό του SPD στις 24 Σεπτεμβρίου, σε ελάχιστους Ευρωπαίους πρόλαβε να γίνει αντιπαθής (πλην των Ελλήνων τον ταραγμένο Ιούλιο του 2015, όταν εξαπέλυε μύδρους κατά του Τσίπρα, για να γίνουν αργότερα οι «καλύτεροι φίλοι» και να συμφωνήσουν ότι ο Σόιμπλε κακώς πήρε τόσο επί πόνου το αντίδωρο στους συνταξιούχους).

Στο εσωτερικό της Γερμανίας ο Σουλτς έφτασε μόνο μέχρι τη… δημαρχία μιας μικρής επαρχιακής πόλης της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, ενώ από το 1994 και μετά απολαμβάνει τα ελέη των Βρυξελλών, αρχικά ως ευρωβουλευτής και αργότερα ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Οι αναλυτές πιστεύουν ότι στα ντιμπέιτ θα δυσκολέψει τη Μέρκελ, επειδή είναι πρόσχαρος, επικοινωνιακός και σίγουρα πιο ανθρώπινος από το μονίμως κατσούφη Γκάμπριελ. Στο τέλος βέβαια οι δυο τους θα τα βρουν μοιράζοντας τα πόστα ως συνήθως. Ο Σουλτς θα γίνει αντικαγκελάριος, ο Γκάμπριελ θα πάει στο υπουργείο Εξωτερικών στη θέση του Σταϊνμάγερ, που θα πάει για πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Σόιμπλε θα μείνει στο δωμάτιο με τα εργαλεία βασανισμού. Ετσι θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς… πολύ χειρότερα.