Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΑΠΕΤΥΧΕ λοιπόν η κυβέρνηση, όπως έσπευσε να πει η αντιπολίτευση, χωρίς βέβαια να πει πως θα πετύχαινε; Αν συγκριθεί με την αντιμετώπιση του προηγούμενου Μαρτίου, η απάντηση είναι μάλλον ναι. Αν συγκριθεί με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, η απάντηση είναι μάλλον όχι. Αν συγκριθεί με τον Νοέμβριο, η απάντηση είναι ότι ακόμα δεν είναι σαφές. Κι αν συγκριθεί, όπως ακούστηκε να λέει κάποιος «επιτελικός», με το τι θα γινόταν… αν δεν είχε υπάρξει το προηγούμενο lockdown, τότε η απάντηση είναι σίγουρα όχι. Αλλά θα ήταν σαν λέει κανείς ότι ο Ολυμπιακός «νίκησε» γιατί έχασε μόνο με 3-0, ενώ αν είχε παίξει χωρίς τερματοφύλακα θα είχε χάσει με 10-0…

ΣΙΓΟΥΡΑ καινούργιο στοιχείο είναι η επικράτηση της βρετανικής μετάλλαξης, η οποία αποδεδειγμένα είναι πολύ πιο μεταδοτική. Σίγουρα έχει παίξει ρόλο ο πολύ μεγαλύτερος αριθμός τεστ που γίνονται. Και σίγουρα έχει παίξει ρόλο η τεράστια κούραση όλων μας. Σίγουρο είναι επίσης πως τα μέτρα δεν τηρήθηκαν. Και γιατί η αστυνόμευση δεν ήταν αυτή που έπρεπε, αλλά και γιατί κάποιοι υπονόμευσαν την έννοια της ατομικής ευθύνης, στο όνομα του μπάχαλου και πολιτικής κερδοσκοπίας. Μόνο που η τήρηση ή μη των μέτρων δεν υπάγεται στο ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος.

ΤΑ ΝΕΑ μέτρα θα αποδειχθεί οσονούπω αν είναι και σωστά και εφαρμόσιμα. Ωστόσο, υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά από την πρώτη φάση της αντιμετώπισης της πανδημίας: Τότε, σε αντίθεση με τον Νοέμβριο και περισσότερο με το τώρα, ελάχιστοι αμφέβαλαν για τη σοβαρότητα των μέτρων. Και, παρότι προ έτους όλοι γνώριζαν πολύ λιγότερα για αυτόν τον ύπουλο ιό, τα τότε μέτρα πέτυχαν απολύτως, κι αυτό αναγνωρίστηκε σχεδόν απ’ όλους. Εντός και εκτός της χώρας. Τώρα υπάρχει το εμβόλιο, το οποίο εξ αντικειμένου δείχνει ένα τέλος, το οποίο δεν υπήρχε το 2020. Αλλά υπάρχει και μεγαλύτερη αμφιβολία. Δείχνει όμως να έχει κλονιστεί κάπως η τυφλή και σωτήρια εμπιστοσύνη που έδειξε πέρσι η κοινωνία στην κυβέρνηση.

ΧΘΕΣ οι Β. Κικίλιας και Ν. Χαρδαλιάς ζήτησαν με ανθρώπινο αλλά και δραματικό τόνο από τους κουρασμένους πολίτες να κάνουν λίγη ακόμα υπομονή. Πριν από σχεδόν ένα μήνα η κυβέρνηση είχε πει περίπου το ίδιο και μάλιστα διά στόματος πρωθυπουργού. Δεν ήταν ανειλικρινής τότε. Κάθε άλλο. Πίστευε ότι αρκούσε να εφαρμοστούν τα τότε μέτρα. Βέβαια, μεσολάβησαν πολλά. Μεσολάβησε ο Α. Τσίπρας που δέχθηκε να αναλάβει το ρίσκο να κολλήσουν μερικοί άνθρωποι προκειμένου να γίνουν διαδηλώσεις. Μεσολάβησαν οι «αλληλέγγυοι» του Κουφοντίνα. Μεσολάβησαν οι «ξύπνιοι» με τα κορονοπάρτι και Airbnb. Μεσολάβησαν οι εμβολιασμένοι ηλικιωμένοι που ένιωσαν πιο άνετα να βγαίνουν τρεις και τέσσερις φορές την ημέρα. Μεσολάβησε η γενικότερη χαλάρωση. Και έτσι το φως στο τούνελ πήγε λίγο πιο μακριά. Πριν από τρεις εβδομάδες έκλεισαν όλα για να ανοίξει η αγορά. Η υγειονομική κατάσταση όμως δεν το επιτρέπει. Τώρα παραμένουν όλα… πιο κλειστά, για να ανοίξει σε 2-3 εβδομάδες -με περισσότερες πιθανότητες- η αγορά.

ΣΕ ΚΑΘΕ περίπτωση το τέλος του εφιάλτη είναι πολύ πιο κοντά από ποτέ. Ομως, σε αυτά τα τελευταία μέτρα αυτού του μαραθώνιου βγαίνει όλη η κούραση. Μόνο μια καθαρή, αποφασιστική και στιβαρή ηγεσία μπορεί να δώσει στην κοινωνία τις τελευταίες ανάσες που χρειάζεται για να τερματίσει ζωντανή.

ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Μετά την «παρεξηγημένη» δήλωση του κ. Δρίτσα, την υβριστική δήλωση της κ. Κούρτοβικ (οι συγγενείς των θυμάτων… υβρίζουν τον… Κουφοντίνα όταν τον λένε δολοφόνο) και το άθλιο σύνθημα για τη μετονομασία της πλατείας Συντάγματος, ήταν ό,τι πιο αισχρό ακούστηκε αυτές τις μέρες: «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Ο,τι πιο κοντινό στην εξύμνηση της τρομοκρατίας και στην ηρωοποίηση ενός κατά συρροή αμετανόητου δολοφόνου. Κάποιοι πίστεψαν ότι μπορούν να δώσουν το φιλί της ζωής στην ημιθανή και σίγουρα ηττημένη τρομοκρατία. Κάποιοι επαγγελματίες μπαχαλάκηδες νόμισαν πως στο πρόσωπο του Κουφοντίνα βρήκαν τον δικό τους «Τσε». Ολα αυτά θα ήταν απλώς κωμικοτραγικά αν δεν έβαζε το χέρι του το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν με το κύρος του δεύτερου κόμματος δεν συμμετείχε ευθέως στην ασπίδα που στήθηκε μπροστά από τον «φαρμακοχέρη».

Εκτέθηκε επαρκώς ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ζητώντας διά του αρχηγού του από το κράτος να υποκύψει στον εκβιασμό του δολοφόνου. Και με τις αμετροεπείς και προκλητικές δηλώσεις στελεχών του (Μπαλάφας, Δρίτσας, Παπαχριστόπουλος κ.λπ.). Εκτέθηκε και με τα καθυστερημένα και «μασημένα λόγια» με τα οποία αποδοκίμασε τις δηλώσεις Δρίτσα. Πιο πολύ όμως εκτίθεται τώρα που αποκαλύπτεται ότι ο απώτατος στόχος της απεργίας πείνας του Κουφοντίνα δεν ήταν σε ποιες φυλακές θα πάει. Αλλά να ζητήσει την αναστολή της έκτισης της ποινής, όπως έκανε χθες μέσω των συνηγόρων του Κούρτοβικ και Σοφού. Το σχέδιο αποδεικνύεται εξαιρετικά απλό: Κάνει απεργία πείνας ο Κουφοντίνας, γίνεται ντόρος και «πολιτικό» θέμα, επιδεινώνεται η υγεία του και έρχονται μετά οι συνήγοροί του να ζητήσουν αναστολή της έκτισης της ποινής του, λόγω επιδείνωσης της υγείας του!

Η απεργία πείνας ήταν το πρόσχημα. Οπως πρόσχημα ήταν και το Κορυδαλλός και όχι Δομοκός. Και ήταν πρόσχημα γιατί ήξεραν ότι είναι παράνομο. Γι’ αυτό και επιμελώς επί 53 μέρες δεν είχαν προσφύγει στη Δικαιοσύνη. Αλλά το έκαναν χθες. Καταδέχθηκαν ακόμα και το «μικρό Πρωτοδικείο της Λαμίας». Και το έκαναν όταν έκριναν ότι «ωρίμασε πολιτικά» το θέμα. Και έτσι ξαφνικά άλλαξε και περιεχόμενο. Ουσιαστικά έγινε, αντί μεταγωγής στον Κορυδαλλό, διακοπή της ποινής του. Αυτό ήταν το θέμα κι αυτός ήταν ο στόχος εξαρχής. Ο οποίος δεν θα μπορούσε καν να συζητηθεί αν δεν είχαν μεσολαβήσει όλα όσα μεσολάβησαν.

Οι υπογραφές, η στήριξη των «δικαιωματιστών», η υπεράσπιση ΣΥΡΙΖΑ, η πρόθυμη προεδρία του κ. Σεβαστίδη στην Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων και οι «αλληλέγγυοι» στους δρόμους εν μέσω πανδημίας. Αλήθεια, τι θα πουν τώρα όλοι αυτοί για το νέο και ουσιαστικό αίτημα του Κουφοντίνα; Να διακοπεί η έκτιση της ποινής του ή όχι; Να υποκύψει το κράτος και στον δεύτερο και πιο καίριο εκβιασμό του δολοφόνου; Αν πουν ναι, τότε θα εκτεθούν ακόμα πιο περισσότερο απ’ όσο έχουν εκτεθεί ήδη. Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ καθυστέρησε να μισοαδειάσει τον Θ. Δρίτσα.

Το σκέφτηκε, το μέτρησε και κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να μη διαφοροποιηθεί με κάποιον τρόπο. Η κοινωνία είναι αλλού, πολύ αλλού. Αν πουν όχι, θα πρέπει να εξηγήσουν πως έγιναν έρμαιο και εργαλείο στα χέρια ενός αμετανόητου δολοφόνου, ο οποίος τους έβαλε μπροστά, με ένα δήθεν ανθρωπιστικό αίτημα, έχοντας κατά νου να βγει από τη φυλακή. Δεν ξέρω ποιο είναι δύσκολο. Ξέρω όμως ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δεν «γεννήθηκε στις 17 Νοέμβρη».

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου