Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Πόσες δεκαετίες πέρασαν με στρεβλώσεις και παθογένειες, με άδικες ρυθμίσεις για κάποιους και προνομιακές για άλλους, με ατολμία για μεταρρυθμίσεις που θα είχαν πολιτικό κόστος, αλλά θράσος για εκείνες που είχαν πελατειακό όφελος. Το αν λειτούργησε το σύστημα φαίνεται από το αποτέλεσμα. Η μεγάλη μερίδα των συνταξιούχων με δυσκολία τα βγάζει πέρα και οι νέες γενιές αισθάνονται απλά απογοήτευση.

Αν το δούμε ακόμα πιο πρακτικά, έχουν ενδιαφέρον μερικές επισημάνσεις που ακούστηκαν στην ετήσια εκδήλωση της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιριών, παρουσία του υπουργού Εργασίας Κωστή Χατζηδάκη, του τομεάρχη Ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Χαρίτση και του διοικητή της ΤτΕ, Γιάννη Στουρνάρα: Πρώτον, ο Ελληνας κατά τη συνταξιοδότησή του έχει στην άκρη μισθούς που αντιστοιχούν σε 3 μέρες, όταν ο μέσος όρος στον ΟΟΣΑ είναι πάνω από ενάμιση χρόνο. Δεύτερον, ο Ελληνας, σε σύνολο εξόδων για την υγεία 15 δισ. ευρώ, πληρώνει από την τσέπη του 5,8 δισ. ευρώ, δηλαδή τα διπλά σε ποσοστό από τον μέσο Ευρωπαίο. Τρίτον, ο «Ιανός» κόστισε στο Ελληνικό Δημόσιο 400-500 εκατομμύρια ευρώ, την ώρα που η ελληνική ασφαλιστική αγορά πλήρωσε περίπου 30 εκατομμύρια.

Η αλήθεια είναι ότι η ιδιωτική ασφάλιση -ως συμπληρωματική και όχι για να απαλλάξει το κράτος από τις ευθύνες του στη δημόσια υγεία, την ασφάλιση και την προστασία της περιουσίας- αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα ενοχικά και ιδεοληπτικά. Λες και όταν ένας πλούσιος βρεθεί στην ανάγκη να επισκευάσει το σπίτι του μετά από μια θεομηνία θα μετρήσει αν του φτάνουν τα χρήματα της αποζημίωσης. Σε αντίθεση με τους οικονομικά ασθενέστερους, που όταν βρεθούν από τη μία στιγμή στην άλλη καταστραμμένοι, τρέχουν να δανειστούν και να συμπληρώσουν χαρτιά για να λάβουν κάποιο ποσό που σίγουρα δεν αρκεί για πλήρη αποκατάσταση.

Βέβαια, για να μπορούν οι μικρομεσαίοι να πληρώνουν ιδιωτική ασφάλιση πρέπει να υπάρχει μια αλυσίδα με όλους τους κρίκους ενωμένους. Να έχουν εργασία, αξιοπρεπές εισόδημα και φορολογικά κίνητρα. Αυτό με τη σειρά του θα ενισχύσει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εταιριών που θα φανεί και στις τελικές τιμές των ασφαλίστρων, κάτι που ήδη γίνεται π.χ. στον κλάδο των αυτοκινήτων. Ας μην παρεξηγηθούμε: Το θέμα δεν είναι πώς θα αυξήσουν τον κύκλο εργασιών τους οι ασφαλιστικές -το οποίο δεν είναι κακό όταν γίνεται σε υγιείς συνθήκες- αλλά πώς θα αυξήσουν το εισόδημα και θα διασφαλίσουν το προσωπικό τους μαξιλάρι ασφαλείας οι πολίτες.

Η αρχή που έγινε στο ασφαλιστικό με τις επικουρικές για τους νέους ασφαλισμένους είναι μια μεγάλη τομή. Για αυτό και ακούστηκε σχεδόν ρομαντικό, αλλά τόσο απαραίτητο, αυτό που είπε ο Κωστής Χατζηδάκης στην ίδια εκδήλωση: «Πρέπει να ξανασυστηθούμε με την έννοια της αποταμίευσης». Στα θετικά πάντως να κρατήσουμε ότι η νοοτροπία αρχίζει και αλλάζει, αφού τουλάχιστον στο θέμα της ασφάλισης έναντι φυσικών καταστροφών τείνει ευήκοα ώτα και η αξιωματική αντιπολίτευση, σημειώνοντας διά του εκπροσώπου της πως η ιδέα έχει πλέον ωριμάσει.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr