Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ή, ΟΠΩΣ θα έλεγε και ο «δημοσιογράφος» που τον πήρε στο λαιμό του (ή μήπως το ανάποδο;), θα πάει με τους «ευνούχους»; Οι οποίοι κατά τον «εκδότη» «ξέρουν τα πάντα γύρω από το σεξ, αλλά δεν έχουν κάνει ποτέ». Δηλαδή με τη «γραμμή Μπίστη», που έκανε λόγο για «εμετικό κιτρινισμό» και… φωτογράφισε τον εκδότη ως «εκτοξευτήρα λάσπης» και υπεύθυνο για «καλλιστεία ηθικολογίας», που «αποξενώνουν από την Αριστερά πολίτες που έχουν ως ταυτοτικά θέματα τα θέματα ύφους και ήθους»;

Η ΑΠΟΦΑΣΗ του Α. Τσίπρα, όπως φαίνεται, δεν είναι ούτε εύκολη ούτε προφανής. Εκτός από το πολιτικό και ηθικό DNA του και την πίστη στον πολακισμό, υπάρχει και η ωμή πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο κρεμάστηκε από έναν εμπαθή, ο οποίος στο τέλος της ημέρας τον πέταξε στα βράχια. Την αρχική ευφορία και τους πανηγυρισμούς για την αποκάλυψη του «κυκλώματος των παιδεραστών» διαδέχθηκε ο πόνος από τη σφοδρή πρόσκρουση στα αιχμηρά βράχια της πραγματικότητας και της λογικής, φορώντας μόνο ένα μαγιό. Παίζανε ανέμελα «Ν.Δ. – παιδεραστές». «Μάτωσαν» παντού. Ο πόνος -τον οποίο έχει υμνήσει και ο Ιπποκράτης-ήταν αυτός που ξύπνησε κάποιους σαν τον Αγγ. Τσέκερη και τον Ν. Μπίστη. Μόνο που ήταν αργά όταν τους ειδοποίησε ο πόνος. Η αρχικά θολωμένη και δικαίως οργισμένη κοινή γνώμη από τις καταγγελλόμενες πομπές του Λιγνάδη ξεθόλωσε και κατάλαβε. Οτι ένα κόμμα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έγινε παίγνιο στα χέρια ενός εμπαθούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτέθηκε ανεπανόρθωτα υποστηρίζοντας με τις υπογραφές βουλευτών του, αλλά και με την ευδιάκριτη συντονισμένη διέγερση των τρολ του Διαδικτύου. Αφέθηκε στη δυσωδία του υπονόμου και «ποτίστηκε» απ’ αυτήν. Ολοι κατάλαβαν τι ακριβώς εξυπηρετούσε αυτή η χυδαία και τοξική επίθεση, που επιχειρούσε να ταυτίσει έναν πρωθυπουργό και τον πολιτικό χώρο που εκπροσωπεί με την παιδεραστία. Και, βέβαια, αυτή η χοντροκοπιά κατέρρευσε και έγινε μπούμερανγκ.

Ο Α. ΤΣΙΠΡΑΣ βρίσκεται σε δύσκολη θέση και είναι αναποφάσιστος. Να πάει με αυτό που αποδεδειγμένα «τραβάει η ψυχούλα» του, τον εκφράζει καλύτερα και υποστηρίζουν με μανία οι φίλοι του ή να πάει με τη λογική; Να πάει με τον Πολάκη, τον Παππά, τον Βαξεβάνη και την Ελευθεριάδου, ή να ακούσει τη φωνή των «αντιαυριανιστών», του Ν. Φίλη, του Π. Σκουρλέτη, του Ε. Τσακαλώτου και του Ν. Μπίστη; Ο,τι και να κάνει δεν θα είναι εύκολο, ούτε χωρίς συνέπειες. Αν εγκαταλείψει τη «γραμμή Βαξεβάνη», θα βρει απέναντί του τους «σκληρούς», αλλά και το στρατό των ατάκτων που βυσσοδόμησαν στο Διαδίκτυο. Αν δεν την εγκαταλείψει, θα βρει απέναντί του τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Η οποία σιχαίνεται τον Λιγνάδη, αλλά σιχαίνεται και την πολιτική αλητεία.

ΤΟ ΑΚΟΜΑ χειρότερο είναι ότι μεθαύριο στη Βουλή ο Α. Τσίπρας θα κληθεί να απαντήσει ευθέως με ένα «ναι» ή ένα «όχι» αν στηρίζει αυτή την αθλιότητα. Η οποία, ώρα με την ώρα που περνάει, συνειδητοποιείται όλο και πιο πολύ απ’ όλο και πιο πολλούς. Ο,τι και να κάνει ο Α. Τσίπρας θα έχει κόστος. Η μία επιλογή συνεπάγεται εσωκομματικό κόστος εν όψει συνεδρίου. Η άλλη συνεπάγεται πολιτικό και εκλογικό κόστος, και μάλιστα σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει σε ώτα μη ακουόντων και συρρικνώνεται διαρκώς.

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Η απεργία πείνας-εκβιασμός του Δ. Κουφοντίνα βρίσκεται σε ένα πολύ λεπτό σημείο, όπως και η ζωή του. Ο στυγερός και καθ’ έξιν δολοφόνος «παίζει» με τη Δημοκρατία και τα όριά της. Και παίζει τα ρέστα του. Ή θα αποδείξει πόσο «λακέδες» είναι οι «χαρτογιακάδες της εξουσίας» ή θα φύγει ηρωοποιούμενος. Αλλωστε, δεν φαίνονται στο ορατό μέλλον ελπίδες για νέες διακοπές σε αγροτικές φυλακές. Ισως να μην αισθάνεται κιόλας ότι έχει πολλά να χάσει. Αντιθέτως, αμετανόητος ων και σε σχετικά προχωρημένη ηλικία, «κολλάει» με τον άρρωστο ναρκισσισμό του η ιδέα να γίνει «ήρωας» και «σύμβολο-πρότυπο» για τους «αγωνιστές».

Οπως έγραψε πολύ εύστοχα χθες ο Α. Πετρουλάκης, «στη σύγκρουσή του με το Κράτος Δικαίου ο Κουφοντίνας έχει ήδη ηττηθεί. Το κράτος δεν υποχώρησε στον εκβιασμό τού κατά συρροήν δολοφόνου και ο ίδιος αυτοεγκλωβίστηκε στον αδιέξοδο μονόδρομό του». Ο Κουφοντίνας, θα προσέθετα, έχει ηττηθεί και στη συνείδηση της κοινωνίας. Αποτελεί απεχθές πρόσωπο για τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Και αυτός, και η «ιδεολογία» του, και το 45άρι του. Ο Α. Πετρουλάκης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ο Κουφοντίνας δεν πρέπει να πεθάνει» για λόγους που αφορούν τον αξιακό πυρήνα της Δημοκρατίας, η οποία θεωρεί τη ζωή ανεκτίμητη, «σε αντίθεση με εκείνον και τους ομοίους του». Και, όπως προσθέτει, δεν πρέπει να πεθάνει, για να μην ηρωοποιηθεί.

Σε απόσταση απ’ αυτούς που δηλώνουν αλληλέγγυοι στον Κουφοντίνα, είτε υπογράφοντας κείμενα είτε κάνοντας διαβήματα στην ΠτΔ είτε πετώντας μπογιές, μολότοφ και τρικάκια, η σκέψη του Α. Πετρουλάκη είναι στη σωστή πλευρά του ουμανισμού και της Ιστορίας. Ο Κουφοντίνας δεν πρέπει να πεθάνει στα χέρια του κράτους και της Δημοκρατίας. Γιατί ισχύουν απολύτως και τα δυο: η Δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά και δεν εκβιάζεται. Η Δημοκρατία είναι πολύ πιο ισχυρή από τους αρρωστημένους πιστολάδες και, επομένως, μπορεί να είναι και γενναιόδωρη. Ο Κουφοντίνας λοιπόν δεν πρέπει να πεθάνει, αλλά δεν πρέπει να νικήσει κιόλας.

Ουαί υμίν… ο Λιγνάδης και ο ΣΥΡΙΖΑ

Η φωτογραφία του Δ. Λιγνάδη από την εκδήλωση που διοργάνωσε στις 19/12/2019 ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Α. Γεωργούλης μπορεί να κατέβηκε άρον-άρον από το επίσημο site του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια άλλη φωτογραφία είδε το φως της δημοσιότητας. Η οποία εκθέτει ανεπανόρθωτα τους σημερινούς… «εσείς ξέρατε, αλλά εμείς δεν ξέραμε».

Τους όψιμους φωνασκούντες περί συγκάλυψης. Η φωτογραφία είναι του 2018, από την εκδήλωση που διοργάνωσε ο τότε Πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Νέλσον Μαντέλα.

Επίσημος προσκεκλημένος στην εκδήλωση ο Δ. Λιγνάδης, ο οποίος μάλιστα απήγγειλε και ποιήματα… Το 2018, όχι το 1988. Εδώ μάλλον κολλάει το «ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί»…

Aπό την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου