Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η ποινική παραγραφή στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αφήνει άλλη τιμωρία από τον ηθικό εξοστρακισμό και την κοινωνική απαξίωση του δράστη – ο οποίος οφείλει να υποστεί την «ποινή» του με σκυμμένο το κεφάλι και να το «σηκώσει» μόνο όταν θα έχει πονέσει αρκετά, σαν τα θύματά του.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι φερόμενοι ως θύτες -ιδίως των βαρύτερων εγκλημάτων του ωμού βιασμού, όπως ο αχρείος πρώην διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου και ο Βορειοκορεατικής νοοτροπίας «μάτσο» παράγοντας της ιστιοπλοϊκής ομοσπονδίας- δείχνουν αμετανόητοι, οχυρωμένοι πίσω από τις εξουσιαστικές τους διασυνδέσεις.

Γι’ αυτό ο κολασμός τους οφείλει να είναι πολύ σκληρός, όπως άλλωστε προβλέπουν σε τέτοιες περιπτώσεις ο Ποινικός Κώδικας και το κοινό περί δικαίου αίσθημα… Ωραία τα είπαμε ως εδώ, αλλά είναι το σημείο που πρέπει να βάλουμε φρένο στην οργή μας, για να μην υιοθετήσουμε ως στάση ζωής την απειλητική αφίσα του «Ρουβίκωνα» για το «σίχαμα» (αν και -για να πω την αμαρτία μου- η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση ήταν να τη χειροκροτήσω…).

Δικαιοσύνη δεν σημαίνει εκδίκηση ούτε αυτοδικία, αλλά πρόκληση ενός κακού στο δράστη, που θα τον υποχρεώσει (αν διαθέτει κόκκο ντροπής) να συναισθανθεί τι έκανε.

Από την άλλη άκρη του Ατλαντικού έρχονται ήδη ενθαρρυντικά μηνύματα μετά την απομάκρυνση του «αιμοσταγούς σερίφη» Τραμπ, ο οποίος για να ικανοποιήσει τα ταπεινά ένστικτα των οπαδών του εκτέλεσε 13 ομοσπονδιακούς θανατοποινίτες στο τελευταίο εξάμηνο της θητείας του.

Αυτές τις μέρες η Βιρτζίνια έγινε η πρώτη στα χρονικά Πολιτεία του αμερικανικού Νότου που καταργεί τη θανατική ποινή, ενώ οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων πιέζουν τον Τζο Μπάιντεν να επαναφέρει το ομοσπονδιακό μορατόριουμ εκτελέσεων για 49 μελλοθανάτους, δίνοντας το καλό παράδειγμα σε άλλες νότιες Πολιτείες.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr