Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Από το εμπόριο και τις εργασιακές σχέσεις, μέχρι την Παιδεία και την Υγεία. Ειδικά μάλιστα για τα δύο τελευταία, τα πολυτιμότερα υποτίθεται για μια οικογένεια, το αξίωμα ξεπερνά ακόμα και τη χειρότερη εκδοχή του: Μπορεί κάτι να είναι δωρεάν, αλλά να μην είναι τζάμπα και να μην είναι και καλό.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ, το 2018 οι ελληνικές οικογένειες δαπάνησαν 427,5 εκατομμύρια ευρώ για φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης, 178,3 εκατ. για ιδιαίτερα μαθήματα, 504,4 εκατ. για ξένες γλώσσες, 567 εκατομμύρια ευρώ για σπουδές σε ΑΕΙ μακριά από την οικογενειακή εστία, ενώ περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ δεν έμειναν καν εντός των συνόρων. «Φυγαδεύτηκαν» σε τρίτες χώρες, για σπουδές σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού.

Σε όλο τον κόσμο, βέβαια, τα νοικοκυριά δαπανούν χρήματα για την εκπαίδευση, αλλά στην Ελλάδα αποδεικνυόμαστε πρωταθλητές στο είδος. Είμαστε στην 4η θέση μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. για εξωσχολικές δαπάνες. Στην τελευταία θέση, με τις μικρότερες δηλαδή ιδιωτικές δαπάνες, βρίσκεται η χώρα που είναι στην κορυφή της ποιοτικής εκπαίδευσης: Η Φινλανδία.

Οι λόγοι που οδηγούν επί δεκαετίες τους γονείς να πληρώνουν για να συμπληρώσουν την εκπαίδευση των παιδιών τους είναι πολλοί. Πρακτικοί, αφού για παράδειγμα η διδασκαλία των ξένων γλωσσών στο δημόσιο σύστημα είναι σχεδόν σε εμβρυακό στάδιο και χωρίς δυνατότητα σοβαρής πιστοποίησης, αλλά και βαθύτεροι, καθώς αντικατοπτρίζουν την έλλειψη εμπιστοσύνης στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης.

Ενα σύστημα που ευνοεί ακόμα τη στεγνή αποστήθιση, που δεν υποστηρίζει τη βιωματική διαδικασία παροχής γνώσης, που λόγω υποχρηματοδότησης υποφέρει από ανεπαρκείς κτιριακές υποδομές, ισχνή υλικοτεχνική υποδομή και περιορισμένο εργαστηριακό εξοπλισμό. Που αδυνατεί να παράσχει ουσιαστικό επαγγελματικό προσανατολισμό, που δεν αξιολογεί σε κανένα στάδιο τις σχολικές μονάδες, τις δομές και τις διαδικασίες, τους εκπαιδευτικούς. Και αν κάποιος επιχειρήσει μια τομή, να τολμήσει για παράδειγμα να υποστηρίξει την επαγγελματική εκπαίδευση ή να υποστηρίξει την αξιολόγηση, όπως επιχειρείται σήμερα από την ηγεσία του υπ. Παιδείας, πολεμιέται λυσσαλέα από το ίδιο το σύστημα.

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα που σπάνια επισημαίνεται, αλλά εντοπίζεται εύστοχα στην πολυσέλιδη έκθεση του ΚΑΝΕΠ: Η αδυναμία αναπλήρωσης των απουσιών. «Δεν προβλέπεται τέτοια διαδικασία σε ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα. Αν δεν είσαι παρών/ούσα οφείλεις χωρίς καθοδήγηση να αυτοπροστατευτείς ώστε να μη δημιουργήσεις χάσμα στα όσα μέχρι τότε γνώριζες. Στη δημιουργία χάσματος όμως συμβάλλει και ο όγκος, αλλά και ο γρήγορος και πιεστικός ρυθμός ανάπτυξης της ύλης (αφού ο χρόνος είναι δεδομένος και η ύλη διευρύνεται).

Αυτό εξάλλου μεταλλάσσει μεγάλο αριθμό παρόντων σε λειτουργικά “απόντες”. Μια αιτία για την υπέρμετρη ανάπτυξη της φροντιστηριακής υποστήριξης, από την Α’ Δημοτικού μέχρι και την Τριτοβάθμια». Πραγματικά εντυπωσιακό για ένα σύστημα που καταγράφει και τιμωρεί τις απουσίες όλων, εκτός από τη δική του…

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου 

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr