Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η Βουλή τον παρέπεμψε ακόμη και μετά από αυτή τη θεατρική κίνηση, με το επιχείρημα ότι η παραίτηση δεν αναιρεί τη δικαστική εξουσία του Κογκρέσου. Παρόλο που κάποιοι γερουσιαστές ψήφισαν υπέρ της απαλλαγής του Μπέλκναπ (ο οποίος στη συνέχεια γλίτωσε οριακά την καταδίκη) επειδή είχε απεκδυθεί του αξιώματός του, η αμερικανική Γερουσία αποφάνθηκε ότι δικαιούται να δικάζει πρώην αξιωματούχους.

Το σχετικό ψήφισμα ανέφερε χαρακτηριστικά ότι ο Μπέλκναπ είναι δυνατόν να δικαστεί «για πράξεις που έκανε ως υπουργός Πολέμου, παρά το γεγονός ότι είχε παραιτηθεί από το αξίωμά του» προτού παραπεμφθεί.

Η υπόθεση Μπέλκναπ δημιούργησε ένα ισχυρό νομικό προηγούμενο: το Κογκρέσο δικαιούται να παραπέμπει και να παύει πρώην αξιωματούχους, εκτιμώντας ελεύθερα το ενδεχόμενο ο κατηγορούμενος να μην κατέχει πλέον δημόσιο πόστο.

Οταν, λοιπόν, το 1974 ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον παραιτήθηκε για να προλάβει την ατιμωτική παραπομπή και τη βέβαιη καθαίρεσή του για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, η πράξη του δεν στέρησε το Κογκρέσο από το δικαίωμα να τον παραπέμψει, να τον καθαιρέσει και τον αποκλείσει μελλοντικά από κάθε δημόσιο αξίωμα.

Απλώς, το γεγονός ότι ανέλαβε τόσο πανηγυρικά την ευθύνη ερμηνεύθηκε -και σωστά- ως πρόθεση να εγκαταλείψει οριστικά την πολιτική. Ποιος μπορεί να πει το ίδιο για τον Τραμπ, που όχι μόνο δεν ανέλαβε καμία ευθύνη για την αποφράδα 6/1, αλλά απειλεί να επιστρέψει δριμύτερος το 2024; Στόχος των Δημοκρατικών δεν είναι μόνο να του απαγορεύσουν την ανάμιξη στην πολιτική, αλλά και να του στερήσουν τα προνόμια των πρώην προέδρων (παχυλή σύνταξη, επιδόματα γραφείου, φρουρά κ.λπ.), όπως προβλέπει ο νόμος περί τέως προέδρων του 1958. Με αυτόν τον άνθρωπο τίποτα δεν αφήνεις στην τύχη.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr