Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες που βρέθηκε ποτέ ελληνική κυβέρνηση, από Μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν, παραδίδει μαθήματα αποτελεσματικότητας, αποφασιστικότητας, συλλογικότητας και σύμπνοιας. Μετά από 40 χρόνια άσκησης πολιτικού ρεπορτάζ, δικαιούμαι να γράψω ότι η μεγαλύτερη πολιτική αρετή στην διακυβέρνηση είναι η στοχαστική προσαρμογή, μνημονεύοντας Κωνσταντίνο Καβάφη. Και στην προκειμένη περίπτωση που η πανδημία επέφερε πλήρη ανατροπή όχι μόνο της καθημερινότητάς μας αλλά και του κυβερνητικού προγράμματος, ομολογώ ότι ο βαθμός στοχαστικής προσαρμογής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι αποκάλυψη.

Οι πολίτες –και αυτοί που δεν ψήφισαν Κυριάκο Μητσοτάκη- αναγνωρίζουν ότι δούλεψε σκληρά και αντιμετώπισε την κατάσταση με ψυχραιμία, προσφέροντας ασφάλεια και όχι πανικό. Εδώ δεν αδειάσαμε ράφια, όπως στο Λονδίνο ή στις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση με την καθημερινή ενημέρωση Τσιόδρα, κατάκτησε την εμπιστοσύνη μεγάλου μέρους των πολιτών. Βαδίζουμε τώρα πλέον συντεταγμένα προς τον εμβολιασμό, που θα δώσει τη λύση στην απειλή της πανδημίας.

Βέβαια, όλα αυτά που έγιναν, όλα αυτά που γίνονται και όλα όσα θα γίνουν, ουσιαστικά αφαιρούν πεδίο δράσης από την αντιπολίτευση. Ο Κυριἀκος της τραβάει το χαλί και εμφανίζεται δεκαοκτώ μήνες, μετά την εκλογική αναμέτρηση, κυρίαρχος. Αλλωστε, το καταγράφουν συστηματικά οι μετρήσεις. Επομένως, τι είναι αυτό που κάνει την αξιωματική αντιπολίτευση  να πιστεύει ότι ο πολίτης είναι δυσαρεστημένος, όταν η  δική της κυβερνητική ανικανότητα έχει ελάχιστα ιστορικά προηγούμενα στην Σύγχρονη  Ελληνική Πολιτική Ιστορία.

Πάμε από την αρχή! Τι θα οδηγούσε τον πρωθυπουργό σε εκλογική αναμέτρηση, όταν μπροστά του υπάρχουν ακόμη τριάντα μήνες διακυβέρνησης; Οταν έχει τριάντα μήνες να εκσυγχρονίσει το κράτος με τολμηρές τομές, προκειμένου η Ελλάδα να κερδίσει τα 4,5 χαμένα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί να σπεύσει  ο πρωθυπουργός σε εκλογές, όταν στον χρόνο που απομένει  θα ωριμάσουν οι καρποί στο έργο που επιτελεί, σ’ αυτές τις τρομερά αντίξοες συνθήκες. Μία αρετή του είναι ότι ξέρει να περιμένει.

Αντιλαμβάνομαι ότι για τον Τσίπρα  η καραμέλα των εκλογών είναι γλυκιά. Είναι και η μόνη που νομίζει ότι μπορεί να δράσει συγκολλητικά στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου φράξιες αναφύονται σαν μανιτάρια και η εσωστρέφεια χρήζει πολιτικής ψυχανάλυσης.

Ο Τσίπρας θα πρέπει ήδη να διαπίστωσε ότι τα σκυλιά είναι μέσα στο καραβάνι του το οποίο χάθηκε στην έρημο της ανυποληψίας του. Ας ρωτήσει και τον κύριο Παύλο Πολάκη…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου