Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης οργίστηκε που «ο γεράκος πλήρωσε πρόστιμο, το ισόποσο της σύνταξής του και πώς θα βγάλει τον μήνα, επειδή δεν φορούσε μάσκα». Αλλά ο γεράκος είναι νεότατος και σύνταξη δεν παίρνει. Αυτό λέγεται ρεζίλι και ζητάς συγνώμη. Οχι, όμως, «Ο -με κεφαλαίο- άχαστος αρχηγός Τσίπρας». Οργισμένος ήταν πάλι, λίγες μέρες μετά, για τη μικρή σύνταξη των γερόντων, που ο ίδιος πετσόκοψε! Ετσι, εξακολουθεί ανερυθρίαστα να κοροϊδεύει τον κοσμάκη.

Θέλει να πηγαίνει με το σκάφος Παναγόπουλου; Να πηγαίνει. Και να το απολαμβάνει. Γιατί να ντρέπεται ότι έχει καλύτερη ζωή; Αλλά δεν μπορεί να εξαφανίζεται ως πρωθυπουργός στα πέλαγα και πίσω του να μετρούν εκατόν δύο νεκρούς στο Μάτι. Δεν έμεινε λίγες μέρες για να ελέγξει τα φονικά λάθη των υπουργών του, των υπηρεσιών του, της Πυροσβεστικής, της Αστυνομίας, της «στραβής» της Δούρου. Ετσι, θα του πουν ότι είναι ανάλγητος.

Επιλέγει να πάνε οι γιοι του σε ακριβό ιδιωτικό σχολείο; Ουδείς ψόγος. Πολλοί γονείς κάνουν ανάλογη οικονομική θυσία. Αλλά ως πρωθυπουργός τι έκανε για να πηγαίνουν τα Ελληνόπουλα σε καλύτερα δημόσια σχολεία, όταν οι γονείς δεν μπορούν να πληρώνουν ιδιωτικά; Κατήργησε τα πρότυπα πολεμώντας την αριστεία. Ετσι, εμπράκτως, αποδέχεται ότι η ιδιωτική εκπαίδευση είναι καλύτερη από τη δημόσια που κατέλειπε.

Με έναν λόγο, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ασκεί κριτική για τα ακριβά γούστα άλλων, που τέλος πάντων δεν τα έκλεψαν ούτε τους δόθηκαν ως ρεγάλο, όταν ο αφυγραντήρας με τα cohiba φωτογραφιζόταν στο γραφείο του και τα προεδρικά αεροπλάνα πετούσαν για το Παρίσι με την οικογένεια και φίλους της. Υποκριτής.

Αλλά γιατί κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Οι ηγέτες στη Σοβιετία ζούσαν ζωή χαρισάμενη και δεν την έκρυβαν.

Από την έντυπη έκδοση