Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Το γεγονός μάλιστα ότι αυτό συμβαίνει αμέσως μετά το οριστικό ναυάγιο των τουρκικών προσπαθειών για απόκτηση βάσης στην άλλοτε οθωμανική νησίδα Σουακίν, στο Σουδάν, συνιστά άλλη μια νίκη του Βλαντιμίρ Πούτιν απέναντι στον συγκυριακό σύμμαχο και άσπονδο φίλο του, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Η ανατροπή του ισλαμιστή προέδρου Ομάρ Μπασίρ στο Σουδάν -ο οποίος κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας- έβαλε οριστική ταφόπλακα στα τουρκικά σχέδια για μόνιμη στρατιωτική παρουσία σε ένα από τα στρατηγικότερα σημεία του πλανήτη, στο μέσον της Ερυθράς Θάλασσας.

Το 2017 το λιμάνι παραχωρήθηκε για 99 χρόνια στην Τουρκία, αλλά η αντίδραση της Αιγύπτου και άλλων αραβικών κρατών της περιοχής μπλόκαρε τη δημιουργία μιας τουρκικής βάσης, που θα εδραίωνε τη νεο-οθωμανική παρουσία στο τρίγωνο Σουδάν-Σομαλία-Κατάρ.

Την ίδια χρονιά, το καθεστώς Μπασίρ συμφώνησε με τους Ρώσους την παραχώρηση βάσης ελλιμενισμού και ανεφοδιασμού για ρωσικά πυρηνοκίνητα πλοία επί 25 χρόνια, με δικαίωμα ανανέωσης. Η τήρηση της συμφωνίας από τους διαδόχους του θα επιτρέψει στη Ρωσία να αντιστρέψει ένα αρνητικό μομέντουμ δεκαετιών.

Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης η Ρωσία έκλεινε τις ναυτικές της βάσεις στο εξωτερικό τη μια μετά την άλλη, με τελευταία την Καμ Ρανχ στο Βιετνάμ, το 2002, την ίδια ώρα που η Κίνα αποκτούσε βάση στο νότιο άκρο της Ερυθράς, στο Τζιμπουτί, δίπλα (!) στην αμερικανική.

Αυτές οι κινήσεις στις θαλάσσιες οδούς της παγκόσμιας σκακιέρας ενισχύουν και το αποτύπωμα της Μόσχας στη Μαύρη Ηπειρο. Στο διάστημα 2015-19 οι αφρικανικές χώρες εισήγαν το 49% του οπλισμού τους από τη Ρωσία έναντι μόνο 13%-14% από την Κίνα και τις ΗΠΑ, ενώ το Σουδάν αποτελεί τη δεύτερη αγορά ρωσικών αμυντικών συστημάτων στην Αφρική μετά την Αλγερία!

Από την έντυπη έκδοση