Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΣΥΜΦΩΝΑ με τα όσα έγραφε προηγουμένως ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για όλα -δεύτερο lockdown- φταίει προσωπικά ο Κ. Μητσοτάκης και προσφέρεται να «βάλει πλάτη» με τρεις προϋποθέσεις: 1. Να συγκληθεί το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών και να εκπονήσει ένα σχέδιο εξάμηνης διάρκειας για την άμεση ενίσχυση του ΕΣΥ. 2. Να συμφωνηθεί από «όλους μας» ένας υπουργός Υγείας «με γνώση, αξιοπιστία και εμπειρία, που δεν θα κάνει μικροπολιτική». 3. Να παγώσουν όλοι οι νόμοι «που ψήφισε ή σχεδιάζει να ψηφίσει η κυβέρνηση και πλήττουν την κοινωνική συνοχή».

ΘΑ ΗΤΑΝ ίσως πιο ειλικρινές αν ο Α. Τσίπρας ζητούσε ευθέως από τον Κ. Μητσοτάκη να συγκυβερνήσουν έστω και για έξι μήνες. Γιατί όλα όσα ζητάει, προκειμένου να μην υλοποιήσει την απειλή του να γίνει «η μαγιά της κοινωνικής δυναμικής» ή «πρωτεργάτης της κοινωνικής αντίστασης», ουσιαστικά είναι απαίτηση συγκυβέρνησης. Ανθρωπίνως είναι κατανοητό το «στερητικό σύνδρομο της εξουσίας». Πάσχει όμως πολιτικά, θεσμικά και λογικά.

Η ΧΩΡΑ διαθέτει μια ισχυρή κυβέρνηση, η οποία απολαμβάνει της εμπιστοσύνης περισσότερων απ’ όσους την ψήφισαν πριν από 16 μήνες. Και δεν τίθεται από κανέναν, ούτε από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, θέμα νομιμοποίησής της ή απώλειας της δεδηλωμένης. Το αντίθετο συμβαίνει. Το 1/3 όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2019 συμφωνεί και στηρίζει την πολιτική της. Αν ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι υπάρχει ζήτημα εμπιστοσύνης, δεν έχει παρά να ζητήσει εκλογές αμέσως μετά την έξοδο από την καραντίνα. Αλλά δεν υπάρχουν πρόβατα που θέλουν να έρθει πιο νωρίς το Πάσχα. Γι’ αυτό και ο Α. Τσίπρας, κάθε φορά που προκαλείται από τον πρωθυπουργό να ζητήσει εκλογές, κάνει πως δεν ακούει. Δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προκαλέσει ακόμα πιο γρήγορα το τέλος του.

ΟΜΩΣ η «πρόταση» του απειλούντος Α. Τσίπρα να τα κάνει «γης Μαδιάμ» πάσχει και λογικά. Θέλει υπουργό Υγείας «κοινής αποδοχής» και από τον Κ. Βελόπουλο, ο οποίος έχει ταχθεί κατά της μάσκας και υπέρ σχεδόν όλων των ψεκασμένων θεωριών συνωμοσίας; Θέλει υπουργό κοινής αποδοχής και με τον Γ. Βαρουφάκη, ο οποίος επισήμως ζητάει να γίνει η φετινή πορεία για το Πολυτεχνείο εν μέσω lockdown; Κυριολεκτικά αστεία πράγματα, που δεν αντέχουν σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή βάσανο. Ο δε «έλεγχος» του νομοθετικού έργου που ζητάει υπερβαίνει ακόμα και τη λογική του απερχόμενου ολετήρα των θεσμών Ντ. Τραμπ.

ΑΡΑ, ΤΙ ζητάει στην πραγματικότητα, εκτός από ένα ευκαιριακό αντάμωμα με την εξουσία; Δεν ζητάει τίποτα. Θέτει προσχηματικά αδιανόητους όρους προκειμένου να απορριφθούν -όπως και λογικά θα γίνει- και μετά να αισθάνεται νομιμοποιημένος να προσπαθήσει να τα κάνει «γης Μαδιάμ». Πρόκειται για τον ορισμό του πολιτικού αδιεξόδου και την πιο κυνική ομολογία ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να «βάλει πλάτη». Γιατί το πολιτικό του DNA είναι ίδιο με του Τραμπ. Υπάρχει μόνο για να διχάζει. Η διαφορά από την προηγούμενη φορά που του βγήκε αυτή η τακτική είναι ότι πλέον ζει σε μια άλλη κοινωνία. Πιο ώριμη, πιο υπεύθυνη και λιγότερο επιρρεπή στον τοξικό λαϊκισμό. Η κοινωνία το ξέρει και το δείχνει. Ο Α. Τσίπρας αρνείται να το καταλάβει. Κι έτσι περιφέρει σε δημόσια θέα το στερητικό σύνδρομό του για την εξουσία.

Ο ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗ: ΠΙΟ ΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ

Σπανίως έχει πανηγυριστεί τόσο πολύ και απ’ όλο τον κόσμο η νίκη ενός Αμερικανού προέδρου, όπως η νίκη του Τζο Μπάιντεν. Και ίσως δεν ήταν μόνο η εκλογή του Μπάιντεν, αλλά και η ήττα του Ντ. Τραμπ. Του πιο «ασταθούς» ηγέτη που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα τις τελευταίες δεκαετίες. Μαζί με τον Κιμ Γιονγκ Ουν, τον Τ. Ερντογάν, τον Ορμπαν και τον Μπ. Τζόνσον.

Η ανακούφιση από την ήττα του Τραμπ είναι παγκόσμια και εμφανής. Ομως οι διαφαινόμενες προσδοκίες από τη νίκη του Μπάιντεν αρχίζουν να παίρνουν εξωπραγματικές διαστάσεις. Καθώς κάποιοι τον αντιμετωπίζουν ήδη σαν τον μάγο με το ραβδάκι που θα αλλάξει όλα όσα πρόλαβε να καταστρέψει ο Τραμπ στη θητεία του. Κι αυτό ισχύει και στην ημεδαπή. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο Μπάιντεν θα αντιμετωπίσει άμεσα την κρίση στις σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα και την Κύπρο. Ασφαλώς δεν πρόκειται να γίνει αυτό. Οχι μόνο γιατί μεσολαβούν οι άκρως επικίνδυνες 60 μέρες μέχρι να αναλάβει επισήμως τα καθήκοντά του. Όμως, από την άλλη, υπάρχουν κάποια δεδομένα:

1. Ο Μπάιντεν θα αυξήσει τον παρεμβατικό ρόλο των ΗΠΑ και δεν θα συνεχίσει τους «πολέμους δι’ αντιπροσώπου», όπως έκανε ο Τραμπ με τον Ερντογάν.

2. Ο Μπάιντεν είναι γνωστός φίλος της Ελλάδας κι έχει προσωπική σχέση και με τον πρωθυπουργό.

3. Στο πρόσωπό του ο Τ. Ερντογάν αποκλείεται να βρει τον προσωπικό φίλο και -κυρίως- τον προστάτη που είχε στο πρόσωπο του Ντ. Τραμπ. Το γεγονός ότι η Τουρκία είναι από τις ελάχιστες χώρες που δεν έχουν συγχαρεί τον Τζο Μπάιντεν στο ανώτατο επίπεδο λέει πολλά. Η εμφανής κατάθλιψη του Τ. Ερντογάν -ανεξάρτητα από το ότι θα προσπαθήσει (;) να εκμεταλλευτεί το κενό εξουσίας μέχρι την επίσημη αλλαγή ενοίκου στον Λ. Οίκο- συμπίπτει με τη σεισμική κατάρρευση της οικονομίας του.

4. Το ΝΑΤΟ αποκλείεται να μείνει το «κουφάρι» που το κατάντησε ο Ντ. Τραμπ και σίγουρα θα ενισχύσει τον παρεμβατικό ρόλο του, ιδιαίτερα σε ενδονατοϊκές διενέξεις. Ολα αυτά, αλλά και άλλα, δικαιολογούν την αισιοδοξία. Δεν δικαιολογούν όμως ούτε τον εφησυχασμό ούτε τη βεβαιότητα.

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr