ΜΑΝΟΣ ΚΟΝΣΟΛΑΣ, υφυπουργός Τουρισμού, βουλευτής Δωδεκανήσου, αν. καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου

Ενας άνθρωπος υπέστη έναν πρωτοφανή εξευτελισμό από μια μικρή ομάδα που έχει ως βασικά χαρακτηριστικά την ανανδρία, την κουκούλα και την άσκηση ωμής βίας.

Μια μικρή μειοψηφία τυγχάνει ασυλίας και θεωρούσε μέχρι σήμερα ότι μπορεί να δρα ανενόχλητη και ατιμώρητη. Μέσα από την εκμετάλλευση του πανεπιστημιακού ασύλου, αυτή η μικρή μειοψηφία επιβάλλει τη βίαιη κατάλυσή του.

Το περιστατικό εις βάρος του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου αφύπνισε την ελληνική κοινωνία, συνειδητοποιούν, πλέον, όλοι ότι η ανοχή στην παραβατικότητα σημαίνει συνενοχή. Το παραπάνω ισχύει για όλους εκείνους που σπεύδουν να υπερασπιστούν, εμμέσως, αυτές τις πράξεις.

Η κατάληψη πανεπιστημιακών χώρων για να δικαιολογηθούν και να νομιμοποιηθούν αυτές οι πράξεις, αλλά και η αντίδραση που εκδηλώθηκε απέναντι στην επικήρυξη των δραστών, συνιστούν έμμεση υπεράσπιση.

Εχει μεγάλη ευθύνη το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, και χωρίς εξαιρέσεις, που ανέχεται όλα αυτά τα φαινόμενα βίας και ανομίας στα πανεπιστήμια. Δεν εξαιρώ και τη δική μας παράταξη από αυτές τις ευθύνες, αφού για πολλά χρόνια είχαμε μια ενοχική και φοβική στάση απέναντι σε αυτές τις πράξεις. Ευθύνες έχει και η Αριστερά, που είναι καιρός να αντιληφθεί ότι αυτό που υπέστη ο πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου είναι πολύ πιθανό να το υποστεί και ένα στέλεχος της Αριστεράς την επόμενη φορά.

Δεν είμαστε στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αυτουργοί αυτών των πράξεων δεν έχουν ιδεολογικές αναφορές και καταβολές, η ταυτότητά τους είναι η ωμή βία εναντίον των πάντων.

Δεν έχουν αναστολές σε τίποτα, γιατί δεν πιστεύουν σε τίποτα.

Το μέτρο που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός με τη δημιουργία ειδικού εκπαιδευμένου σώματος για να διασφαλιστεί η ασφάλεια στα πανεπιστήμια είναι αυτονόητη πράξη υπεράσπισης της δημοκρατίας και της ακαδημαϊκής ελευθερίας.

Περιπτωσιολογικές αναφορές για το ποιος θα είναι υπεύθυνος να καλεί αυτό το σώμα να επέμβει είναι κατώτερες των περιστάσεων. Να θυμίσω ότι κάποτε κάηκε το κτίριο του Χημείου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, μέχρι να συμφωνήσουν κάποιοι αν και πότε έπρεπε να ζητήσουν παρέμβαση των Αρχών.

Το ειδικό αυτό σώμα πρέπει να έχει όλες τις αρμοδιότητες για να περιφρουρεί την ασφάλεια των πανεπιστημίων, να υπερασπίζεται τις ακαδημαϊκές ελευθερίας και να προστατεύει τη δημόσια περιουσία.

Η ασφάλεια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των φοιτητών, των διδασκόντων και του διοικητικού προσωπικού είναι ζήτημα κορυφαίας προτεραιότητας.

Στους χώρους του πανεπιστημίου δεν μπορεί να μπαίνει όποιος θέλει, χωρίς έλεγχο, αν δεν είναι φοιτητής ή εργαζόμενος. Ας ανατρέξει κανείς στις πρακτικές που έχουν υιοθετηθεί σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.

Τα πανεπιστήμια πρέπει να επιστρέψουν σε συνθήκες κανονικότητας, όπως αυτές που ισχύουν σε όλες τις προηγμένες χώρες.

Πριν, όμως, είναι απαραίτητη μια ευρεία ακαδημαϊκή και κοινωνική συμφωνία για την επιστροφή στην κοινή λογική, που περιλαμβάνει: ανυποχώρητη αντιμετώπιση, με απόλυτο τρόπο, της τρομοκρατίας στα πανεπιστήμια και αυστηροποίηση του πλαισίου για την άσκηση βίας στα πανεπιστήμια, τις κλοπές και τις φθορές.

Από την έντυπη έκδοση