Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου είναι το σπίτι μου. Σας γράφω αυτό το γράμμα επειδή οι πυρκαγιές εξακολουθούν να μαίνονται. Επειδή οι πολυεθνικές μολύνουν με πετρέλαιο τα ποτάμια μας. Επειδή οι μεταλλωρύχοι εξακολουθούν να κλέβουν τον χρυσό (όπως κάνουν εδώ και 500 χρόνια) και να αφήνουν πίσω τους ανοιχτούς λάκκους και τοξικά.

Επειδή οι άρπαγες της γης μας αποψιλώνουν αρχαία δάση για να φτιάξουν βοσκοτόπια και φυτείες που θα θρέψουν τον λευκό άνθρωπο.

Επειδή οι ηλικιωμένοι μας πεθαίνουν από κορονοϊό ενόσω εσείς σχεδιάζετε τις επόμενες κινήσεις σας να τεμαχίσετε τη γη μας για να αναπτύξετε μια οικονομία που εμάς ποτέ δεν μας ωφέλησε σε τίποτα.

Επειδή ως αυτόχθονες λαοί πολεμάμε για να προστατεύσουμε ό,τι αγαπάμε – τον τρόπο ζωής μας, τα ποτάμια μας, τα ζώα μας, τα δάση μας, τη ζωή πάνω στη Γη- και είναι πια καιρός να μας ακούσετε…

Οταν λέτε ότι αναζητάτε επειγόντως λύσεις για το κλίμα κι εντούτοις συνεχίζετε να οικοδομείτε μια παγκόσμια οικονομία βασισμένη στις εξορύξεις και τη ρύπανση, ξέρουμε ότι ψεύδεστε, επειδή εμείς είμαστε κοντύτερα στη γη και ακούμε πρώτοι τις οιμωγές της. Δεν είχα την ευκαιρία να πάω στο πανεπιστήμιο και να γίνω γιατρός, δικηγόρος, πολιτικός ή επιστήμονας.

Δάσκαλός μου είναι το δάσος και οι πρόγονοί μου. Κι έμαθα αρκετά ώστε να ξέρω ότι έχετε χάσει το δρόμο σας και βρίσκεστε σε μπελάδες (αν και δεν το καταλαβαίνετε πλήρως) και οι μπελάδες σας είναι απειλή για κάθε μορφή ζωής πάνω στη Γη».

(Από τη χθεσινή «Guardian», χωρίς κανένα σχόλιο).

Από την έντυπη έκδοση