Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Πρώτον, οι καταλήψεις των σχολείων, ως μέσο πίεσης για τη βελτίωση της Παιδείας, στην πράξη έχουν φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Ενώ πραγματοποιούνται δίκην εθίμου κάθε φθινόπωρο, επί τέσσερις συνεχόμενες δεκαετίες, το εκπαιδευτικό μας σύστημα χειροτερεύει χωρίς σταματημό. Κάθε χρόνο καταλήψεις, κάθε χρόνο χειρότερες οι επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών σύμφωνα με τους διαγωνισμούς των διεθνών οργανισμών εκπαίδευσης του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης. Τα ανορθόγραφα και ασύντακτα αιτήματα των καταληψιών πιστοποιούν την απόσταση που πρέπει να διανύσει ο μαθητικός αγώνας για να αισθανθεί «δικαιωμένος» για τα αποτελέσματά του.

Δεύτερον, τα λουκέτα στα σχολεία έχουν βαθύ «ταξικό χαρακτήρα», για να χρησιμοποιήσουμε μία έκφραση της αγωνιστικής Αριστεράς. Ενώ εκατοντάδες δημόσια σχολεία τελούν υπό κατάληψη, τα ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν κανονικότατα μεγαλώνοντας τη διαφορά μεταξύ των δύο μορφών εκπαίδευσης. Και όμως τα υγειονομικά αιτήματα για το θέμα του κορονοϊού, όπως το να λειτουργούν τάξεις με μικρότερο αριθμό μαθητών, είναι κοινά. Στα ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν τμήματα ακόμη και με 28 μαθητές, αλλά δεν έχει χαθεί ούτε μία ώρα διδασκαλίας. Συγχρωτισμός, και μάλιστα σε «δωμάτια» που έχουν ρόλο διδακτικών αιθουσών, παρατηρείται και στα φροντιστήρια, όπου επίσης απουσιάζει ο αγωνιστικός παλμός. Συνολικά, την πληρώνουν τα δημόσια σχολεία. Εκεί η κατάληψη είναι απόφαση της στιγμής, προφανώς κάποιοι πιστεύουν ότι η δωρεάν εκπαίδευση δεν έχει αξία σε αντίθεση με τα δίδακτρα, που είναι «πολύτιμα» και δεν πρέπει να χαθεί ούτε ευρώ.

Τρίτον, τις συνέπειες της κατάληψης της πληρώνουν τα φτωχότερα νοικοκυριά, που δεν έχουν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια ή να προσλάβουν καθηγητές για ιδιαίτερα μαθήματα. Το σχολείο τους μπορεί να μη λειτουργεί, αλλά τα φροντιστήρια θα καλύψουν την ύλη για όσους γονείς βέβαια μπορούν να τα πληρώσουν. Η εκπαίδευση, που αποτελεί το βασικότερο κοινωνικό εργαλείο για τη βελτίωση του επιπέδου ζωής των νεότερων γενεών, ιδίως στις φτωχότερες περιοχές της χώρας, απαξιώνεται με τα λουκέτα στις πύλες των σχολείων.

Τέταρτον, οι καταλήψεις πάσχουν από έλλειμμα αντιπροσωπευτικότητας. Οι αποφάσεις λαμβάνονται συνήθως από «δυναμικές μειοψηφίες» που υπερισχύουν των μελών της «σιωπηρής πλειοψηφίας» ενώ η κομματική υποκίνηση είναι εμφανής. Κάποιοι μπορεί να εγγράφουν τα πρώτα τους κομματικά ένσημα, αλλά για τη συντριπτική πλειονότητα των μαθητών κάθε χαμένη ώρα σημαίνει μεγαλύτερες δυσκολίες για τις μετέπειτα σπουδές τους σε ανώτερες βαθμίδες εκπαίδευσης.

Συμπερασματικά, οι ετήσιες καταλήψεις που συνιστούν ελληνική πατέντα δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο στην περαιτέρω υποβάθμιση του σχολείου. Ο σεβασμός στην έννοια του Δημοσίου, που έπρεπε να ξεκινά από την προστασία των σχολικών θρανίων μέχρι την υποστήριξη των φτωχότερων μαθητών, χάνεται μέσα σε κομματικούς καθοδηγητές που ψάχνουν νέους για στρατολόγηση.

Ιδίως φέτος όμως, που σαρώνει τα πάντα η πανδημία, καλό είναι να επικρατήσει η κοινή λογική. Ας αντιμετωπίσουμε πρώτα τον «παγκόσμιο κορονοϊό» και μετά μπορούμε να ασχοληθούμε και με την τύχη του «παγκόσμιου καπιταλισμού».

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ «ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ» ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΟ

Ο πρωθυπουργός ήταν σαφής στη χθεσινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου: «Η ευθύνη για τις πράξεις και τις παραλείψεις της κυβέρνησης είναι συλλογική. Ολοι μαζί πιστωνόμαστε τα θετικά της κυβερνητικής δράσης και όλοι μαζί αναλαμβάνουμε, με αυτοκριτική διάθεση, την ευθύνη για τυχόν λάθη και μεριμνούμε για να τα διορθώσουμε.

Δεν είναι πολιτικά και ηθικά αποδεκτό, οποιοσδήποτε υπουργός να μεταφέρει ευθύνες σε άλλους υπουργούς ή να αποφεύγει να στηρίζει επιλογές της κυβέρνησης ή να αναγνωρίζει αστοχίες επικαλούμενος αναρμοδιότητα», είπε ο κ. Μητσοτάκης με αφορμή τις τελευταίες «γκέλες».

Η επισήμανσή του μπορεί να θεωρηθεί και ως τελευταίο «καμπανάκι» προς όλους, πριν από τον ανασχηματισμό. Οποιος δεν δρα συλλογικά ή κρύβεται πίσω από χαρτοφυλάκια θα δει την πόρτα της εξόδου.

*Ο Πάνος Αμυράς είναι διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου