Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η προσπάθεια της κυβέρνησης Μόντι να εισαγάγει βίαια την ινδική αγροτική κοινωνία στον σύγχρονο, παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό αντιμετωπίστηκε εξίσου δυναμικά από τα φτωχά στρώματα της ινδικής υπαίθρου.

Αλλωστε, δεν μιλάμε για ακαθοδήγητους αγρότες, που προσπαθεί να οργανώσει ένας Ινδός Μαρίνος Αντύπας, αλλά για πλήθος συνεταιρισμών, αγροτικών ενώσεων και κομμάτων, με επικεφαλής την αξιωματική αντιπολίτευση του ινδικού Εθνικού Κογκρέσου.

Ο πρόεδρός του Ραχούλ Γκάντι κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι επιχειρεί να μετατρέψει τους Ινδούς αγρότες σε «σκλάβους των καπιταλιστών», με τον «μαύρο νόμο» που πέρασε υπέρ των ξένων πολυεθνικών. Οι τελευταίες άλλωστε έχουν βαρύ ποινικό μητρώο στην Ινδία, αν θυμηθούμε τη Union Carbide.

Ο «εκσυγχρονιστικός» νόμος Μόντι παραδίδει πράγματι τους μικροκαλλιεργητές των 2-3 στρεμμάτων στο έλεος των πολυεθνικών και των κολοσσών του λιανεμπορίου – όπως η αμερικανική Walmart. Τερματίζει το «αναχρονιστικό» (sic) καθεστώς της υποχρεωτικής απορρόφησης της παραγωγής σιτηρών και άλλων προϊόντων σε εγγυημένες τιμές από το ινδικό κράτος, παραδίδοντάς τους στο έλεος των καρχαριών της διεθνούς αγοράς.

Το γεγονός ότι θα απαλλαγούν από τοπικούς μεσάζοντες ελάχιστα παρηγορεί τους Ινδούς αγρότες, που θα πωλούν μόνο συγκεκριμένες ποσότητες σιτηρών και ρυζιού στο κράτος σε εγγυημένες τιμές.

Σκηνές από τα… Τέμπη ξετυλίχθηκαν λοιπόν σε χιλιάδες οδικούς και σιδηροδρομικούς κόμβους της Ινδίας, με φορτηγά, τρακτέρ και θεριζοαλωνιστικές μηχανές να μπλοκάρουν οδικούς και σιδηροδρομικούς άξονες προς το Νέο Δελχί και άλλες πόλεις σε πλήθος ομόσπονδων κρατιδίων της Ινδίας, ακόμη και στη γενέτειρα του Ναρέντρα Μόντι, το κρατίδιο Γκουτζαράτ.

Πρόκειται για έναν κοινωνικό πόλεμο με αβέβαιη κατάληξη, που μας θύμισε συνειρμικά το μπολιγουντιανό γουέστερν του ΄50, «Ινδία, γη ποτισμένη με ιδρώτα».

Από την έντυπη έκδοση