Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Συνήλθα ξαπλωμένη στο οδόστρωμα. Είχα συνείδηση τι είχε συμβεί. Ντρεπόμουν που ήμουν στη μέση του δρόμου ως θέαμα. Να πω ότι δεν έχω και αναγνωρισιμότητα…

Ωστόσο, από πάνω μου έσκυβαν άγνωστα πρόσωπα να με βοηθήσουν. Κρύωνα και κτυπούσαν τα δόντια μου. Εβγαλαν το μπουφάν και το σακάκι τους να με σκεπάσουν. Μου μιλούσαν σαν να ήταν συγγενείς μου και δυο νέες, γιατροί, που περνούσαν τυχαία, έμειναν μαζί μου, εμποδίζοντας κάθε μετακίνηση ή και κίνησή μου. Ολοι με παρηγορούσαν ότι δεν θα αργήσει το ασθενοφόρο, ότι ήμουν καλά.

Σε λίγα λεπτά ήρθε και η οικογένειά μου αλλά ένιωθα ότι και όλοι που στέκονταν γύρω μου, που περίμεναν μέχρι που με πήρε το φορείο και με συντρόφευσαν στην υγρή άσφαλτο, ήταν μεγάλη αγκαλιά θαλπωρής. Αυτά τα πρόσωπα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Χρωστώ στο καθένα από αυτά ευγνωμοσύνη για την ανθρωπιά και την καλοσύνη του.

Δεν θα ξεχάσω ούτε την ευγένεια των αστυνομικών που στέκονταν, διακριτικά, στο πλάι απομακρύνοντας περιέργους. Οχι πως δεν είδα, την επόμενη μέρα, φωτογραφία δημοσιογραφικής αθλιότητας. Αναρωτιέμαι αν οι συνάδελφοι είναι χωρίς οικογένεια, ώστε να μη σκέφτονται τον πόνο που μπορεί να προκάλεσαν στη δική μου.

Με μετέφερε το ΕΚΑΒ, με εξαιρετικούς τραυματιοφορείς, στα επείγοντα του «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ», που εφημέρευε. Δεκάδες άνθρωποι, τραυματισμένοι ή με άλλα προβλήματα, στα φορεία. Γιατροί και νοσοκόμες -ελάχιστοι σε σχέση με τόσο κόσμο- έδιναν μάχη, με χαμόγελο, από φορείο σε φορείο.

Αλλο είναι να κάνεις ρεπορτάζ στα επείγοντα κι άλλο να είσαι εσύ ξαπλωμένη σε φορείο. Σ’ αυτό το μικρό χώρο -στις οροφές είχε αφήσει το αποτύπωμά του το νερό της βροχής- κάποιο χέρι είχε κρεμάσει χριστουγεννιάτικες μπάλες. Χειρονομία ευαίσθητη για ένα χώρο που ο πόνος περισσεύει.

Κανείς δεν παραπονιόταν. Κανείς δεν φώναζε. Κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Γιατροί και νοσοκόμες, όλοι αφοσιωμένοι, παρέχοντας ασφάλεια και βοήθεια στους ασθενείς, κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Ομως, θέλω να σας πω ότι στην ατυχία που είχα -ακόμη και στον πόνο που θα με συνοδεύει για λίγο- γύρισα στο σπίτι ευτυχής. Το καλύτερο δώρο που πήρα είναι η αγάπη, το χαμόγελο, το νοιάξιμο ο καλός λόγος τόσων πολλών ανθρώπων, φίλων, γνωστών και αγνώστων. Η ζωή μου, δώρο Θεού, είναι πάντα στο χέρι Του.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου