Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Βεβαίως, υπάρχουν και εκείνοι που δεν πιστεύουν ότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Εκείνοι που δεν παρακολουθούν τη συνεχή άνοδο του αριθμού των διασωληνωμένων στις εντατικές μονάδες των νοσοκομείων. Εκείνοι που δεν θέλουν με τίποτα να δουν τα παιδιά τους να φορούν μάσκα στο σχολείο – και κάποιοι φτάνουν να χειροδικούν εναντίον των εκπαιδευτικών. Εκείνοι που δεν πιστεύουν ούτε καν ότι ο ιός υπάρχει – κι ας σκοτώνει κάποιους συμπολίτες μας σε καθημερινή βάση…

Στην πρώτη φάση της επιδημίας -όταν κλειστήκαμε στα σπίτια μας παγώνοντας το χρόνο και την οικονομία- οι αριθμοί των κρουσμάτων ήταν πολύ μικροί, με αποτέλεσμα αρκετοί συμπολίτες να αρχίσουν κάποια στιγμή να πιστεύουν ότι τα πράγματα δεν ήταν σοβαρά – κι ας έλεγε το σποτάκι με τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Τώρα πια όμως δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνηγορεί στο ότι ο ιός είναι μια γριπούλα που οι γιατροί και τα Μέσα Ενημέρωσης τη μεγαλοποιούν για να ταλαιπωρούν την κοινωνία.

Βέβαια, έχουν δίκιο εκείνοι που λένε ότι τους μήνες της πανδημίας ειπώθηκαν – από τα χείλη των ειδικών- αντιφατικά πράγματα για τη μάσκα και τη σκοπιμότητα της χρήσης της. Οταν μιλούν όμως για τη δημόσια Υγεία οι λοιμωξιολόγοι, είναι προφανές ότι πρέπει σε κάθε συγκυρία να λαμβάνουν υπ’ όψιν τις δυνατότητες που υπάρχουν.

Οπως είναι γνωστό, στην πρώτη φάση της επιδημίας δεν υπήρχαν παρά ελάχιστες μάσκες διαθέσιμες για την ελληνική αγορά. Τι θα πετύχαιναν οι ειδικοί αν εισηγούνταν τη χρήση της παντού, αφού δεν ήταν διαθέσιμη σε μεγάλες ποσότητες; Τίποτε δεν θα πετύχαιναν – απλώς, οι πολίτες θα αναλώνονταν σε ένα αδιέξοδο κυνηγητό μάσκας, χωρίς να νοιάζονται για τα υπόλοιπα μέτρα, όπως η τήρηση των αποστάσεων, τα οποία όμως ήταν τα μόνα που μπορούσαμε τότε πραγματικά να εφαρμόσουμε.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι οι ειδικοί ξέρουν πάντοτε καλύτερα από εμάς τους υπολοίπους και ότι θα πρέπει να ακολουθούμε τις οδηγίες τους, ακόμα κι αν δεν βρίσκουμε το παραμικρό νόημα σε αυτές. Αλλιώς τα πράγματα θα σοβαρέψουν κι άλλο…